Στη σκιά ευθυτενών μαύρων πεύκων και στις ρίζες αγέρωχων ρόμπολων, πλάι σε φουσκωμένα ρυάκια που αναβλύζουν από παντού γάργαρο νερό, τα νωπά χνάρια της αρκούδας και του αγριογούρουνου, ο ρυθμικός κτύπος του μαύρου δρυοκολάπτη και το χαρούμενο περπάτημα της σταχτοσουσουράδας σημειογραφούν έναν από τους τελευταίους αμόλυντους θύλακες άγριας ζωής της ελληνικής φύσης.