Φωτογραφία: http://www.luontoportti.com
Στις 6/11/13 επιβεβαιώθηκε, στο πλαίσιο της δράσης Α.9*, η παρουσία του Αιγωλιού (Aegolius funereus) στην Οίτη. Ο ορνιθολόγος μαζί με τους συνεργάτες του, Ε. Τσεκόλεφ και Σ. Τσεκόλεφ, επισκέφτηκαν ξανά την περιοχή που το είδος αυτό είχε παρατηρηθεί πιο πρόσφατα (το 2010 από τον Α. Χριστόπουλο).
Μια και ο Αιγωλιός δραστηριοποιείται κυρίως με το σκοτάδι, μόλις άρχισε να σουρουπώνει έβαλαν το μαγνητόφωνο στο αυτοκίνητο να παίζει το «τραγούδι» του, αλλά χωρίς ανταπόκριση. Στο τρίτο σημείο που δοκίμασαν, κοντά στο δασοόριο, σε υψόμετρο περίπου 1.850 μ., και λίγο μετά τις 19.00, ακούστηκε σαν απάντηση το κάλεσμα του Αιγωλιού, δύο φορές. Συνέχισαν να παίζουν το τραγούδι με διαλείμματα (για να ακουν καλύτερα) και το κάλεσμα -απάντηση ακούστηκε συνολικά πέντε φορές.
Αιγωλιός (Aegolius funereus)
Ο Αιγωλιός είναι ένα μικρό, νυκτόβιο, δασόβιο αρπακτικό πουλί. Ζει σε δάση με αιωνόβια δέντρα πευκής και ελάτης, σε υψόμετρα έως και 1.600 μέτρα, και απαναντάται συχνά στις παρυφές των δασικών ανοιγμάτων όπου και κυνηγά τη λεία του. Είναι άμεσα εξαρτημένος από τη παρουσία μικρών θηλαστικών και ευνοϊκών θέσεων φωλιάσματος. Η εξάπλωσή του στη βόρεια Ευρώπη είναι εκτεταμένη, νοτιότερα όμως είναι τοπική και διάσπαρτη.
Στην Ελλάδα είναι ένας πολύ σπάνιος κάτοικος και έχει εντοπιστεί μόνο σε 7 περιοχές. Στην Οίτη, έχει καταγραφεί μία φορά, από τον Peus, το 1954, σε δάση ελάτης και μαύρης πεύκης σε μεγάλο υψόμετρο. Από τότε, υπάρχει μόνο μία ακόμα, πολύ πρόσφατη αναφορά. Ένα πουλί παρατηρήθηκε το 2010, στα 1.800 μέτρα (Α. Χριστόπουλος, Περιοδικό “Η ΦΥΣΗ”, Απρίλιος-Ιούνιος 2011).
Ο ελληνικός πληθυσμός καλύπτει το νοτιότερο άκρο της σημερινής κατανομής του είδους και θεωρείται “πληθυσμός οπισθίου ορίου”, άρα είναι ευάλωτος σε περιβαλλοντικές μεταβολές και ιδιαίτερα στην κλιματική αλλαγή.
ΚατηγορίεςΆγρια Ζωή
Αφήστε μια απάντηση