Κείμενο: Rodolfo Grassi | KYNOCLUB
Τις γαλήνιες, ζεστές νύχτες είναι δυνατόν να ακούσεις ένα ερωτικό τραγούδι.
Το αρσενικό περνάει την ζωή του ψάχνοντας για συντρόφισσες με τις οποίες θα ζευγαρωθεί. Είναι ντυμένο με τα χαρούμενα χρώματα του θερισμένου σταριού που είναι το σπίτι του και κάθε χρόνο ζει συναρπαστικές ιστορίες έρωτα.
Είναι πολυγαμικό με μια ερωτική αίσθηση…ταραγμένη. Θα ζευγάρωνε με κάθε πούπουλο και λίγο θα το ενδιέφερε το ότι δεν πετάει, δεν κουνιέται ή δεν αναπνέει. Σύμμαχος η ίδια η φύση, σ` αυτή την ερωτική τρέλα του αρσενικού ορτυκιού, αφού φροντίζει σε κάθε εκατό ορτύκια που γεννιούνται να υπάρχουν δέκα τουλάχιστον θηλυκά περισσότερα. Η φύση προσφέρει άφθονα θηλυκά «στην υπηρεσία» του αρσενικού για να φτιάξει το προσωρινό χαρέμι του και στο ίδιο δίνει την επιθυμία για ζευγαρώματα. Μερικοί μελετητές τοποθέτησαν κάποιες καλοκαιρινές νύχτες, όταν και τα λουλούδια τρέμουν από έρωτα, βαλσαμωμένα πουλιά και το αρσενικό έπεσε στην παγίδα και προσπαθούσε να τα αποπλανήσει. Αγωνιζόταν για μια ακόμη ερωτική στιγμή! Αυτό είναι το ορτύκι που οι αρχαίοι το θεωρούσαν ιερό, χωρίς όμως να έχουν επιφυλάξεις προκειμένου να το κάνουν ένα από τα πιο σπουδαία πιάτα.
Κάποτε ήταν τόσο άφθονο που δεν το λογαριάζανε…
Σήμερα παρόλο που εξακολουθεί να είναι ένα από τα πολυπληθέστερα θηράματα- έχουν μειωθεί όμως τα κυνηγοτόπια- αισθανόμαστε την έλλειψή του και εκείνο το ξαφνικό τραγούδι μας φέρνει νοσταλγία. Φέρνει, εμάς τους κυνηγούς αλλά και τους θηραματολόγους πίσω σε ένα κόσμο γεμάτο από συγκινήσεις και μυρωδιές.
Σ` εκείνο τον παλιό καιρό της παραδοσιακής γεωργίας, όταν τα βόδια έσερναν το αλέτρι και στο τέλος του χειμώνα ο αγρότης μέτραγε τα δεμάτια και ήξερε αν τον χειμώνα θα πεινούσε η οικογένεια ή αν θα μπορούσε η γυναίκα να αγοράσει ρούχα στο παιδί της.
Τα ορτύκια με τα τραγούδια τους έδιναν φωνή στη νύχτα την φωτισμένη από πυγολαμπίδες. Μα αυτές είναι ιστορίες που οι νέοι σήμερα τις θεωρούν άχρηστες και ίσως έχουν λίγο δίκιο, γιατί ο δικός τους κόσμος είναι λίγο διαφορετικός χωρίς καν το τραγούδι ενός γρύλου τον φωτίζει…
Το ορτύκι λοιπόν!
Είναι λίγοι αυτοί που υποψιάζονται ότι ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των αλεκτοροειδών, που περιλαμβάνει την πέρδικα και τον φασιανό. Το ορτύκι μόνο από ολόκληρη την οικογένεια έχει αποδημητικές τάσεις.
Όταν φτάνουν μοιάζουν να έχουν βγει από τα αστέρια. Σταματούν στο έδαφος κουρασμένα και μερικές φορές είναι ακόμα ανίκανα και να πετάξουν. Ήταν κάποτε καιρός μεγάλης γιορτής, τότε που στις παραλίες ψάρευαν τα ορτύκια με μεγάλα δίχτυα ή απόχες. Κάποιοι είχαν εφεύρει το επάγγελμα του «ορτυκά» και κατάφερναν να ζουν τις οικογένειές τους. Η αποδημία γίνεται από τις αρχές του Σεπτέμβρη μέχρι τον Νοέμβριο, γιατί τίποτα δεν είναι πιο αβέβαιο από την αναχώρηση των ορτυκιών. Και η πιο μικρή ακτίνα του ήλιου τα κάνει να περιμένουν με την βαλίτσα κάτω από τα φτερά. Οι αρχαίοι εξαιτίας της φύσης των ορτυκιών να περνάνε δυο φορές το χρόνο τη θάλασσα, είχαν πλάσει εντυπωσιακούς μύθους. Σ` έναν από αυτούς που περιγράφει ο Ρωμαίος φυσιολάτρης Plinio Il Vecchio ο οποίος πέθανε το `70 ενώ έσκαβε ερευνώντας την έκρηξη του ηφαιστείου που έθαψε την Πομπηία, «λέγεται ότι τα ορτύκια αναχωρώντας από την Αφρική έχουν ένα κλαράκι στο ράμφος. Το ακουμπάνε επάνω στα κύματα όταν είναι κουρασμένα, κάθονται πάνω του ήρεμα και σηκώνουν το ένα φτερό σαν να ήταν πανί και έτσι σχεδόν σαν να κάνουν σερφ προχωράνε προς τους τόπους της αποδημίας τους». Φυσικά είναι απλώς ένας μύθος.
Ο κόσμος τους σε λίγα τετραγωνικά…
Η φωλιά τους αποτελείται από μια μικρή τρύπα σκεπασμένη από χόρτα και ποτέ δεν θα την βρείτε να είναι εκτεθειμένη προς τον βορρά. Η φύση έχει διδάξει στο ορτύκι ότι παγωνιές μπορούν να του καταστρέψουν την οικογένεια την στιγμή που είναι έτοιμη να βγει στη ζωή. Αφήνει στην φωλιά συνήθως 8 με 12 αυγά με διάμετρο 29Χ24 χιλ, και με βάρος 0,75 γραμ. με σκούρο πρασινωπό κέλυφος. Τα πουλάκια γεννιούνται μετά από 13 ημέρες και αμέσως βγαίνουν στον κόσμο που γι` αυτά είναι μόνο λίγα τετραγωνικά μέτρα. Με την φροντίδα της μητέρας μεγαλώνουν γρήγορα και αρχίζουν να πετάνε μετά από περίπου τρεις εβδομάδες. Στην αρχή είναι μικρά χτυπήματα των φτερών για λίγα μέτρα, έπειτα πιο μακριά στον αέρα με προσγειώσεις στα χόρτα. Γιατί σ’ αυτή τη φύση ο καθένας μαθαίνει τη ζωή, προσπαθώντας να σώσει φτερά και πούπουλα. Ξέρουν όμως και να μένουν ακίνητα σε ένα τιτίβισμα της μητέρας, και έτσι το γεράκι σχεδιάζει στον ουρανό κύκλους σαν να κεντάει την ιστορία της πείνας του. Να είστε βέβαιοι ότι τα μικρά δεν θα εγκαταλείψουν την κρυψώνα τους. Ούτε θα φύγουν, εάν οποιοδήποτε σκυλί φέρμας που ξέφυγε από το λουρί του, τα στριμώξει σε απόσταση λίγων μέτρων. Πιθανόν να τα αρπάξει, μα αυτή είναι η ζωή και όποιο θυσιάζεται μάλλον σώζει τα άλλα.
Στις πρώτες μέρες του κυνηγίου, αυτά τα πουλάκια είναι ζηλευτοί αντίπαλοι σε μια παλαίστρα για κυνηγούς και σκυλιά. Εξαπατούν και τα πιο έμπειρα σκυλιά σε ένα μπέρδεμα από ίχνη ανάμεσα στα χόρτα και στα άχυρα. Γιατί υπάρχουν πολλά σκυλιά ικανά να τα ανακαλύπτουν, μα είναι πολύ λίγα αυτά που καταφέρνουν να τα ξεσηκώσουν πριν απομακρυνθούν. Και όταν ξεσηκώνονται, φτερουγίζουν γρήγορα μακριά σαν ο αέρας να διατρέχεται από ένα ρίγος…
Tότε χρειάζεται να μείνουμε ακίνητοι για μια στιγμή και να σηκώσουμε με ηρεμία το όπλο περιμένοντας να φτάσουν στην σωστή απόσταση, είκοσι μέτρα περίπου, πριν αφήσουμε να φύγει η τουφεκιά με τα 9άρια σκάγια.
Οι παλιοί συμβούλευαν να ανάβεις ένα τσιγάρο πριν τα τουφεκίσεις, Μόνο τότε –λέγανε- το ορτύκι έχει φτάσει στο σωστό σημείο για να το κτυπήσετε με λίγα σκάγια, ώστε να κρατηθεί άθικτη η μυρωδιά του σταριού, του άχυρου και του καλοκαιριού.
Μα αυτή είναι μια συμβουλή του κάποτε. Όπως τα ορτύκια των αναμνήσεών μας.
ΚατηγορίεςΘήρα
Αφήστε μια απάντηση