«Βαρύς χειμώνας, ευλογημένη άνοιξη», έλεγαν οι παλιοί και δεν είχαν άδικο.
Σούρουπο στις χιονισμένες όχθες της λίμνης Πλαστήρα. Στο βάθος μόλις που διακρίνονται οι κορυφές των Αγράφων. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
Πηγή: WWW.ETHNOS.GR,
Φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης, www.viewsofgreece.gr
Κατάφορτα από χιόνι έλατα, άσπρα χαλιά στα υψίπεδα και στις κοιλάδες, ολόλευκες καμινάδες στα χωριά και διάφανοι παγοκρύσταλλοι στις στέγες.
Ενας από τους σημαντικότερους υδροκρίτες της Ελλάδας θεωρείται η Θεσσαλική Πίνδος, αφού από τα χιόνια των κορυφογραμμών της γεννιούνται και εμπλουτίζονται με νερό μερικά από τα σημαντικότερα ποτάμια της χώρας.
Ο Αχελώος, ο Πηνειός, ο Αραχθος, ο Αγραφιώτης, ο Μέγδοβας και εκατοντάδες παραπόταμοί τους πηγάζουν από τα κορφοβούνια της Νότιας Πίνδου και των Θεσσαλικών Αγράφων. Επίσης από τα άφθονα ρυάκια και τα μικρότερα ορεινά ποτάμια τους τροφοδοτούνται σημαντικές τεχνητές λίμνες και λιμνοδεξαμενές που υπάρχουν διάσπαρτες σε όλο τον ορεινό όγκο.
Αν ο χειμώνας δεν φέρει τα χιόνια που χρειάζεται το οικοσύστημα ώστε να αναζωογονηθούν οι πηγές και τα ποτάμια, είναι σίγουρο ότι το κομμάτι του Θεσσαλικού κάμπου, από τα Τρίκαλα έως τη Λάρισα και τα Τέμπη, που διασχίζεται από τον ζωοδότη Πηνειό ποταμό, το καλοκαίρι θα διψάσει, με αποτέλεσμα οι αγρότες -και όχι μόνο αυτοί- να αντιμετωπίσουν μεγάλο πρόβλημα με τις σοδειές τους.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Αχελώο, ο οποίος τροφοδοτεί με τα νερά του άφθονα τεχνητά φράγματα, κυρίως προς την πλευρά της Δυτικής Στερεάς Ελλάδας, αλλά και αρδεύει τον πλούσιο κάμπο της Αιτωλοακαρνανίας.
Αν στα Αγραφα ο χειμώνας δεν φέρει το χιόνι που πρέπει, η λίμνη Πλαστήρα δεν θα συγκεντρώσει τις ποσότητες νερού που απαιτούνται ώστε να υδρευτεί η πόλη της Καρδίτσας, 38 πεδινά χωριά και να ξεδιψάσουν αμέτρητοι άνθρωποι. Αν όλα όμως πάνε καλά, θα ποτιστούν τα μπαμπακοχώραφα του κάμπου και η σοδειά θα είναι πλούσια όταν θα έρθει η μέρα της συγκομιδής, κάπου εκεί στις αρχές του Σεπτέμβρη.
Οπως πάντα κάθε χειμώνα, ο επερχόμενος χιονιάς παρουσιάζεται από τα δελτία ειδήσεων με περίσσεια υπερβολή ως μία από τις «θανάσιμες πληγές του Φαραώ», μια μάστιγα που χτυπά αλύπητα και με ασύλληπτη μανία τη χώρα μας. Στην καλύτερη περίπτωση το ρεπορτάζ γίνεται πιο ανάλαφρο εφόσον η χιονόπτωση είναι ήπια, με τους πιτσιρικάδες στους δρόμους να φτιάχνουν χιονάνθρωπους, να παίζουν χιονοπόλεμο και να κάνουν χαρούμενες δηλώσεις στις κάμερες!
Ωστόσο, αν δεν υπήρχε το χιόνι των Αγράφων και της Πίνδου, το μόνο σίγουρο είναι πως η πιο εύφορη πεδιάδα της Ελλάδας, ταλαιπωρημένη από την άσκοπη χρήση λιπασμάτων, θα ήταν ένας έρημος τόπος και ο υδροφόρος ορίζοντας, αφυδατωμένος σήμερα από τις χιλιάδες γεωτρήσεις, θα απέτρεπε κάθε είδους καλλιέργεια. Οι επιστήμονες προειδοποιούν πως το φαινόμενο της ερημοποίησης της θεσσαλικής πεδιάδας, που κάποτε ήταν ο μεγαλύτερος σιτοβολώνας της χώρας, έχει ήδη ξεκινήσει!
Τα εκχιονιστικά δουλεύουν νυχθημερόν ώστε ο κεντρικός δρόμος περιμετρικά της λίμνης να μένει πάντα ανοιχτός. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
«Ανυδρος ο χειμώνας, να περιμένεις σιωπηλή άνοιξη», έλεγαν οι παλιοί δουλευτάδες της γης. Δικαιολογημένα λοιπόν σήμερα οι αγρότες της Θεσσαλίας χαμογελούν με αισιοδοξία μόλις δουν τις κορφές των βουνών τους ν’ ασπρίζουν και το πρόσωπό τους φωτίζεται καθώς προσδοκούν σ’ έναν βαρύ και φέτος χειμώνα, που θα γεμίσει τα ποτάμια και τις λίμνες του τόπου τους, ώστε να μην πουν το νερό νεράκι τούς ξερικούς μήνες του καλοκαιριού που θ’ ακολουθήσουν.
Το χιόνι είναι ευλογία όχι μόνο για τους καλλιεργητές, αλλά και για το ενεργειακό δυναμικό της χώρας. Οταν γεμίσουν τα φράγματα, η ΔΕΗ θα θέσει σε λειτουργία τους υδροστρόβιλους για να παραγάγει καθαρό και φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα ούτως ώστε, σε περίπτωση μεγάλης ζήτησης, να μη χρειαστεί να εισαγάγει από τις γειτονικές χώρες. Αν πάλι καμιά φορά ο καιρός «θυμώσει» λίγο παραπάνω, κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα είναι… Εξάλλου ποιος μπορεί να ποδηγετήσει τις δυνάμεις της φύσης!
Το συμμαχικό στρατηγείο και το όραμα του Πλαστήρα
«Αφού βγήκε ο Καθάριος, το βράδυ μάλλον θα χιονίσει!». Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς μου έλεγε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας στη λίμνη Πλαστήρα όπου σταμάτησα για φαγητό, αλλά χαμογέλασα αμήχανα και με συγκατάβαση.
Αργότερα πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο συνάντησα το εκχιονιστικό όχημα. «Καθάριος» έγραφε με μεγάλα λευκά γράμματα πάνω από το παρμπρίζ. «Είναι αυτός που φροντίζει να παραμείνει καθαρός ο κεντρικός δρόμος που ενώνει τους οικισμούς κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες και είναι η σιγουριά μας», μου είπαν, «μια παρηγοριά, ειδικά για τα πιο ορεινά χωριά».
Από την απόμακρη Καρίτσα, που δεσπόζει στα 1.100 μ. υψόμετρο, κάτω από τα βράχια της μονής Πελεκητής έως τη Φυλακτή και τις γειτονιές της Πεζούλας, του Μορφοβουνίου ή του Λαμπερού, τα εκχιονιστικά του Δήμου Λίμνης Πλαστήρα δουλεύουν νυχθημερόν ώστε να μην εγκλωβιστούν οι επισκέπτες, αλλά φυσικά και οι κάτοικοι, παρόλο που έχουν μάθει να ζουν με τον βαρύ χειμώνα και τα τερτίπια του.
Πολλές φορές στη Ν. Πίνδο ακόμη και τα εκχιονιστικά δεν καταφέρνουν να ανοίξουν τους δρόμους. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
Οσοι έχουν ήδη γνωρίσει το οροπέδιο της Πλαστήρα μετά από γερή χιονόπτωση, πραγματικά μένουν άφωνοι. Αντικρίζοντας το πάλλευκο τοπίο της λίμνης, τους μαγευτικούς αντικατοπτρισμούς των κορφών στα παγωμένα νερά, τα κάτασπρα χωριουδάκια που θαρρείς και κρέμονται σαν κρυστάλλινα στολίδια πάνω από τις όχθες, δεν πιστεύουν στα μάτια τους, ούτε ότι βρίσκονται στη μεσογειακή Ελλάδα!
Πριν την κατασκευή του φράγματος που τιθάσευσε τα νερά του ποταμού Μέγδοβα, αλλά και των ορμητικών παραποτάμων του όπως είναι ο Καριτσιώτης, το ρέμα της Μπελάγιας και ο Κερασιώτης, στην περιοχή την οποία σήμερα καλύπτει η τεχνητή λίμνη, απλωνόταν η εύφορη κοιλάδα της Νεβρόπολης.
Στα δύσκολα χρόνια της γερμανοϊταλικής κατοχής λειτουργούσε το μοναδικό ελεύθερο αεροδρόμιο της χώρας. Την ημέρα οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κάλυπταν με έλατα τον αυτοσχέδιο αεροδιάδρομο για να μην εντοπιστεί από τα γερμανικά αναγνωριστικά αεροπλάνα και το βράδυ, όποτε υπήρχε σήμα από το Κάιρο για τον ερχομό κάποιου μεταγωγικού, χρησιμοποιούσαν πετρελαιοφάναρα για να οριοθετήσουν το σημείο προσγείωσης στον πιλότο.
Ψηλότερα, στον οικισμό Νεράιδα (υψόμ. 1.200 μ.), στο σπίτι του Νικόλαου Πλαστήρα, είχε την έδρα του το συμμαχικό στρατηγείο.
Οταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό, το αρχηγείο και όλη η συμμαχική αποστολή μεταφέρθηκαν στο γειτονικό Νεοχώρι. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι μετά τη Συνθήκη του Ταμασίου που υπογράφτηκε στις 10 Μαΐου 1525 και αναγνώριζε την αυτονομία των Αγράφων, το μεγάλο αυτό κεφαλοχώρι έγινε πρωτεύουσα των Αγράφων και έδρα της Επισκοπής Φαναρίου και Νεοχωρίου.
Το Φράγμα που οραματίστηκε ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος καταγόταν από το χωριό Βουνέσι -σημερινό Μορφοβούνι-, υψώθηκε τελικά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και έχει μήκος 220 μ., ενώ μπορεί να συγκρατήσει ποσότητα 400 εκατ. κυβικών μέτρων νερού, τα οποία συγκεντρώνονται στον ταμιευτήρα στις αρχές του καλοκαιριού.
Περιμετρικά της λίμνης κινείται ασφάλτινος δρόμος σε σχετικά μικρή απόσταση από τις όχθες και περνά μέσα ή κοντά από τις περισσότερες κοινότητες. Σχεδόν σε κάθε χωριό λειτουργούν ξενώνες και ξενοδοχεία.
Ανηφορίζοντας τον δρόμο που ξεκινά από τη Μητρόπολη, θα συναντήσετε πρώτα το Κρυονέρι. Ακολουθούν τα Καλύβια Πεζούλας που αποτελούν το τουριστικό κέντρο της περιοχής με πολλά ταβερνάκια, καταστήματα ειδών δώρων και ξενοδοχεία.
Στη συνέχεια ο περιφερειακός οδικός άξονας θα σας φέρει στο Νεοχώρι με την περίφημη θέα στις νότιες όχθες. Ακολουθούν η Μπελοκομίτη, το Φράγμα, η Μούχα, η Καστανιά, το Λαμπερό. Με μικρές παρακάμψεις προσεγγίζονται ακόμη και τα πιο απόμακρα χωριά όπως είναι η Καρίτσα και ο Καρβασαράς, η Νεράιδα και η Φυλακτή, όλα καλά κρυμμένα στις δασωμένες υπώρειες των Αγράφων.
Οξυά, Τύμπανο και ο βαρύς χειμώνας της Αργιθέας
«Πού θα πας με τόσο χιόνι! Αν δεν καθαρίσει το εκχιονιστικό, ο αυχένας της Οξυάς δεν περνιέται ούτε με ερπυστριοφόρο», με αποθάρρυναν στο Μουζάκι όταν δήλωσα την πρόθεσή μου να επισκεφτώ τον ορεινό όγκο της Αργιθέας – έναν από τους πιο τραχείς και απόμερους βουνίσιους τόπους της Ευρώπης!
Από το Μουζάκι ασφαλτοστρωμένος, αλλά κάπως στενός, δρόμος φεύγει με πορεία δυτική, επιχειρώντας με τολμηρές στροφές να συνδέσει τον απροσπέλαστο όγκο της Αργιθέας και τα χωριά της με τον «έξω κόσμο». Λίγο ψηλότερα ο δρόμος διχάζεται.
Οι πελώριες οξιές έχουν δώσει το όνομά τους σε αυτή την ορεινή διάβαση που οδηγεί από το Μουζάκι στα χωριά της Αργιθέας. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
Η μια διαδρομή οδηγεί στο Βλάσι, στο Πετρίλο, στο Δροσάτο και στ’ άλλα χωριά της Ανατολικής Αργιθέας, μέσω του αυχένα της Οξυάς. Η άλλη τραβά για το Τύμπανο, την πιο επικίνδυνη -λόγω καιρικών φαινομένων- ορεινή διάβαση της Θεσσαλίας και συνεχίζει για τα χωριά της Δυτικής Αργιθέας. Οι δυο δρόμοι σμίγουν ύστερα από αρκετά περιπετειώδη χιλιόμετρα στο ύψος του ποταμού Αχελώου, στα όρια των νομών Αρτας και Καρδίτσας.
Και οι δύο διαδρομές είναι πανέμορφες και θα αποδειχθούν ένα πραγματικά ενδιαφέρον πεδίο για τους λάτρεις της οδήγησης σε δρόμους με άφθονες στροφές που κινούνται σε μεγάλα υψόμετρα και γι’ αυτό χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Μάλιστα στη διάβαση του Τύμπανου, ξεγυμνωμένη καθώς είναι από βλάστηση και εκτεθειμένη στα ανεμοσούρια, στοιβάζονται τεράστιες ποσότητες χιονιού μέσα σε ελάχιστο χρόνο και τα σημεία με τις κλειστές στροφές -που είναι αρκετά-, δύσκολα εκχιονίζονται.
Προτιμήσαμε, λοιπόν, ακολουθώντας πορεία προς τα χωριά της Ανατολικής Αργιθέας, να οδηγήσουμε σε πιο βατούς δρόμους προς Πευκόφυτο και Πετρίλο, με δεδομένο ωστόσο ότι θα βρούμε αρκετό χιόνι στη διαδρομή. Μέχρι το χωριό Πευκόφυτο, που το συναντήσαμε σε ύψος 650 μ. και λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Μουζάκι, φτάσαμε σχετικά εύκολα, αν και υπήρχε αρκετό χιόνι στα κράσπεδα του οδοστρώματος.
Από εδώ και πάνω ξεκίνησε η γερή ανάβαση που μας έφερε έως τον αυχένα της Οξυάς, όπου σε μεγάλο ύψος δεσπόζει το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Ολόγυρα ο τόπος είναι κατάφυτος από υπεραιωνόβιες, κατάλευκες αυτή την εποχή, οξιές. Αναμφίβολα αυτό είναι ένα από τα ομορφότερα σημεία της διαδρομής!
Σ’ ένα σύντομο ξάνοιγμα του ανταριασμένου ουρανού, μπρος στα έκπληκτα μάτια μας φάνηκε το μεγαλείο των κορυφογραμμών, σαν ένα λευκό πέλαγος με πελώρια κύματα ν’ αφρίζουν ως εκεί που φτάνει το μάτι. Η κατάβαση θα μας αποκαλύψει το μεγαλοχώρι Βλάσι που απλώνει τα σπίτια του στην απότομη πλαγιά του βουνού Σχιζοκάραβο και σε ύψος 1.050 μ.
Με σύντομη παράκαμψη καταφέραμε να προσεγγίσουμε το ιστορικό Πετρίλο, με τις επτά γειτονιές του να ακουμπούν στις δυτικές παρυφές του βουνού Βουτσικάκι (υψόμ. 2.152 μ.). Από εδώ ο δρόμος τραβά δυτικά προς την ιστορική μονή Σπηλιάς, τα χωριά Δροσάτο, Λεοντίτο, Πετροχώρι, Φουντωτό και την απόμερη λιμνούλα Στεφανιάδα. Με καλές καιρικές συνθήκες η διαδρομή ολοκληρώνεται στις όχθες του Αχελώου, στο ύψος της γέφυρας του Κοράκου. Από εδώ και κάτω ξεκινούν τα χώματα της Ηπείρου και τα ορεινά τοπία του νομού Αρτας, καθώς ο ποταμός Αχελώος είναι το όριο ανάμεσα στην Ηπειρο και στη Θεσσαλία.
Δειλινό στα Περτουλιώτικα Λιβάδια μετά από γερή χιονόπτωση. Ο δρόμος από τα Περτουλιώτικα Λιβάδια τραβά για Περτούλι και Νεραϊδοχώρι, δύο χωριά με καλή υποδομή για διαμονή, που επίσης τον χειμώνα καλύπτονται συχνά από χιόνι. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
Από την Ελάτη στα Τρία Ποτάμια
Αν θέλετε ν’ ατενίσετε τη Ν. Πίνδο σε όλο της το μεγαλείο, δεν υπάρχει καλύτερο σημείο θέας από τον επαρχιακό δρόμο που συνδέει το Καστράκι και τα μοναστήρια των Μετεώρων με το ορεινό χωριό Βλαχάβα. Εκεί, πίσω από τους απόκοσμους βράχους και τα καμπαναριά των αιωρούμενων μοναστηριών, θα δεις να σου αποκαλύπτεται ένα μεγάλο μέρος της κοιλάδας του Πηνειού και πιο δυτικά, σαν θεόρατο τείχος η μακρόστενη κορμοστασιά της Ν. Πίνδου.
Εφορμώντας από τα Τρίκαλα ή ακόμη καλύτερα από την Καλαμπάκα, υπάρχουν διάφοροι ορεινοί και ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που θα σας οδηγήσουν στα ορεινά χωριά και τα χιονισμένα τοπία της Ν. Πίνδου. Παρόλο που με την πρώτη χιονόπτωση τα εκχιονιστικά πιάνουν αμέσως δουλειά, αυτή την εποχή είναι πολύ πιθανόν να συναντήσετε τον «λευκό κλοιό» ακόμη και στα χαμηλότερα υψόμετρα.
Οταν η χιονόπτωση είναι σε εξέλιξη δεν πρέπει να ξεκινήσετε μια τέτοια εκδρομή, καθώς υπάρχουν σημεία όπου λόγω υψομέτρου και τοπικών φαινομένων το χιόνι στοιβάζεται πολύ γρήγορα και πάντα υπάρχει φόβος αποκλεισμού. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, αξίζει τον κόπο μια μικρή ταλαιπωρία, αφού τα τοπία που θα αντικρίσετε είναι πέραν κάθε περιγραφής. Η πιο γνωστή ανάβαση στα βουνά των Τρικάλων είναι μέσω Πύλης – Ελάτης απ’ όπου θ’ ανηφορίσετε στα Περτουλιώτικα Λιβάδια όπου λειτουργεί μικρό χιονοδρομικό κέντρο.
Σε τούτη την πορεία, θα διασχίσετε ένα από τα ομορφότερα ελατοδάση της πατρίδας μας. Εδώ, στα χιονισμένα Περτουλιώτικα Λιβάδια όπου πηγάζει το ποτάμι Καμνάι (παραπόταμος του Αχελώου), καθώς το υψίπεδο αγκαλιάζεται από τις κορυφές των βουνών Κόζιακα, Αυγού και Νεράιδας, οι εικόνες της λευκοντυμένης φύσης πραγματικά παραπέμπουν σε βορειοευρωπαϊκά τοπία. Στο σημείο αυτό, εκτός από όμορφους περιπάτους στο χιονισμένο δάσος, μπορείτε να κάνετε ιππασία ή να νοικιάσετε snowmobile.
Ο δρόμος από τα Περτουλιώτικα Λιβάδια τραβά για Περτούλι και Νεραϊδοχώρι, δυο από τα χωριά της περιοχής με την καλύτερη υποδομή για διαμονή, που επίσης τον χειμώνα καλύπτονται συχνά από χιόνι. Από το Νεραϊδοχώρι θα συνεχίσετε προς τα χωριά Πύρρα, Δέση, Αγιος Νικόλαος, ώσπου να συναντήσετε την κοίτη του Αχελώου, στη θέση Αλεξίου. Σε αυτό το σημείο μπορείτε να συνεχίσετε με κατεύθυνση βόρεια προς τα χωριά Γαρδίκι, Μηλιά, Αγία Παρασκευή, Πολυθέα, Κρανιά και να καταλήξετε στη θέση Τρία Ποτάμια.
Το φράγμα που συγκρατεί τα νερά του Μέγδοβα. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
Καστανιά, Αμάραντος και παράκαμψη για Δολιανά
Στα Τρία Ποτάμια μπορείτε να έρθετε κατευθείαν από την Καλαμπάκα ακολουθώντας μια επίσης ασφαλτοστρωμένη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Βέβαια από την πρώτη στιγμή ο δρόμος αποκαλύπτει τις ορεινές του διαθέσεις. Οι στροφές κάνουν την εμφάνισή τους αμέσως μετά την Καλαμπάκα και συνεχίζονται αμείωτες σε όλη τη διάρκεια της προτεινόμενης πορείας. Τριάντα τέσσερα χιλιόμετρα μετά την Καλαμπάκα και σε ύψος 850 μ., συναντάτε το πρώτο ορεινό χωριό, την Καστανιά και αμέσως μετά τον Αμάραντο. Στη συνέχεια διασχίζετε το εντυπωσιακό δάσος οξιάς που καλύπτει τον αυχένα του όρους Τριγγία. Επειτα, κατηφορίζοντας μέσα από πυκνόφυτο δάσος ελάτων που σίγουρα μετά τις τελευταίες χιονοπτώσεις θα είναι ολόλευκο (μεγάλη προσοχή στον πάγο που καραδοκεί στις σκιές), θα καταλήξετε στα Τρία Ποτάμια, το ίδιο σημείο, δηλαδή, που αναφέραμε πιο πάνω στη διαδρομή από Νεραϊδοχώρι. Με σύντομη παράκαμψη από τη θέση Κουκουφλί μπορείτε να προσεγγίσετε την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού Δολιανών με τα τρία κλίτη και τους δώδεκα τρούλους. Στα Τρία Ποτάμια, στο σημείο όπου ο Αχελώος σμίγει τα νερά του με τα ορεινά ρέματα Σκληνιασιώτικο και Χαλικιώτικο, ο δρόμος τραβά βορειότερα και τερματίζεται μετά από 16 χλμ. στο Χαλίκι.
Η πορεία είναι ήπια. Σε περίπτωση χιονόπτωσης και παγετού το όχημά σας επιβάλλεται να «φορά» αλυσίδες ακόμη και αν είναι τετρακίνητο (γεγονός που αγνοούν οι περισσότεροι), ενώ οι οδηγοί να προσέχετε τα ανήλια σημεία όπου το χιόνι γίνεται πάγος.
Η διαδρομή «συντονίζεται» με τις διαθέσεις του ποταμού σ’ ένα προκλητικό παιχνίδισμα με το δάσος και τα γρήγορα νερά. Με σύντομες παρακάμψεις οι ενδιαφερόμενοι θα προσεγγίσετε τα χωριά Κατάφυτο και Ανθούσα. Πατάτε πια τα χώματα του Ασπροπόταμου (αυτό είναι το άλλο όνομα του Αχελώου στην περιοχή κοντά στις πηγές του), όπου κουρνιάζουν πολλά χωριά με βλαχόφωνους κατοίκους.
Σήμερα τα περισσότερα από αυτά τον χειμώνα ερημώνουν και αφήνονται στο έλεος του χιονιά. Μοναδικός κάτοικος είναι ο φύλακας που μισθώνεται από τους ντόπιους προκειμένου να προστατεύει το χωριό και τις περιουσίες τους.
Από τα πιο ενδιαφέροντα χωριά της περιοχής είναι η Ανθούσα, που έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Λίγο ψηλότερα αναπτύσσεται το πανέμορφο δάσος της Ρόνας που απαρτίζεται από θαλερές οξιές. Την εποχή αυτή οι δρόμοι και τα μονοπάτια που οδηγούν σε αυτό είναι κλειστοί από το χιόνι. Ομως με τα πόδια μπορείτε να πάτε λίγο έξω από το Ανθοχώρι όπου υπάρχει κιόσκι του δασαρχείου σε εξαίσιο σημείο θέας. Επόμενη στάση το βλαχοχώρι Χαλίκι, το βορειότερο από τα χωριά του Ασπροποτάμου που βρίσκεται αμφιθεατρικά κτισμένο σε πλαγιά του βουνού Περιστέρι, σε ύψος 1.150 μ. Λίγο ψηλότερα και δυτικά, στη θέση Βερλίγκα, αναβλύζουν οι κυριότερες πηγές του Αχελώου, ενώ κάπου εδώ, μέχρι το 1912 προσδιορίζονταν τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Το βλάχικο χωριό Χαλίκι είναι το βορειότερο από τα χωριά του Ασπροποτάμου. Βρίσκεται αμφιθεατρικά κτισμένο σε πλαγιά του βουνού Περιστέρι, σε ύψος 1.150 μ. Λίγο ψηλότερα και δυτικά, στη θέση Βερλίγκα, αναβλύζουν οι κυριότερες πηγές του Αχελώου. Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / http://www.viewsofgreece.gr
Προφήτης Ηλίας και Παναγία Γαλακτοτροφούσα
Αξιόλογα είναι τα παμπάλαια μοναστήρια της περιοχής του Ασπροποτάμου όπως η Παναγία Γαλακτοτροφούσα, πλάι στο γεφύρι του Μίχου, και η μονή του Προφήτη Ηλία κοντά στο Χαλίκι. Από την Ανθούσα και το Χαλίκι μπορούν να πραγματοποιηθούν τρεις ανυπέρβλητης ομορφιάς εξορμήσεις (που όμως σε καμιά περίπτωση δεν θα προτείναμε να τις ακολουθήσετε αυτή την εποχή, ακόμη και αν δεν έχει χιονίσει). Ενδεικτικά να αναφέρουμε την ασφαλτοστρωμένη διαδρομή που οδηγεί από το Χαλίκι στο Ανήλιο Μετσόβου, μέσω της διάβασης του Περιστερίου (20 χλμ.). Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η διαδρομή που οδηγεί από τη μονή Γαλακτοτροφούσας στους Καλαρρύτες της Ηπείρου και τα χωριά των Τζουμέρκων, χρησιμοποιώντας την ορεινή διάβαση του Μπάρου (μέγιστο υψόμετρο 1.850 μ.).
Φυσικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη μαγευτική δασική οδική διάσχιση από την Ανθούσα προς το χωριό Στεφάνι (22 χλμ.), που είναι το ψηλότερο χωριό της Θεσσαλίας (υψόμ. 1.350 μ.) και φυσικά -τώρα τον χειμώνα- είναι έρημο και αποκλεισμένο. Σε γενικές γραμμές, στην ορεινή περιοχή που σας προτείνουμε να επισκεφτείτε, μπορείτε να προσεγγίσετε τα περισσότερα χωριά ακόμη και με χιονόπτωση. Φρόνιμο βέβαια θα ήταν να έχει προηγηθεί ένα τηλέφωνο στα τοπικά αστυνομικά τμήματα ώστε να έχετε άμεση ενημέρωση για την κατάσταση των δρόμων.
Πηγή: WWW.ETHNOS.GR,
Φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης, www.viewsofgreece.gr
ΚατηγορίεςΔιάφορα, Υδατικοί πόροι
Αφήστε μια απάντηση