Έννομη προστασία των θιγομένων ιδιοκτητών στο πλαίσιο του ν. 4462/2017
Σόφη Ε. Παυλάκη, Δικηγόρος
«Apple Orchard in Bloom» Milton Avery (1943)
Με το άρθρο δεύτερο παρ. 3 του πρόσφατου νόμου 4462/2017 (Α΄ 39/28.3.2017) «Κύρωση του Μνημονίου Κατανόησης μεταξύ του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Βιομηχανίας και Ενέργειας της Κυβέρνησης της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν για Συνεργασία στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών και της Ενεργειακής Αποδοτικότητας και άλλες διατάξεις» προστίθεται, μεταξύ άλλων, παράγραφος 9 στο άρθρο 17 «Επεξεργασία αντιρρήσεων και κύρωση δασικών χαρτών» του ν. 3889/2010 (Α΄ 182/14.10.2010) «Χρηματοδότηση Περιβαλλοντικών Παρεμβάσεων, Πράσινο Ταμείο, Κύρωση Δασικών Χαρτών και άλλες διατάξεις», η οποία ορίζει τα εξής:
«9. Από την ανωτέρω κύρωση, εξαιρούνται οι εκτάσεις για τις οποίες ισχύουν αποφάσεις κήρυξής τους ως αναδασωτέων λόγω πυρκαγιάς και δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν δάση ή δασικές εκτάσεις, σύμφωνα με τη φωτοερμηνεία κατά τα οριζόμενα στην παράγραφο 2 του άρθρου 13 του παρόντος, ή έχουν εκδοθεί τελεσίδικες πράξεις και αποφάσεις με τη διαδικασία του άρθρου 14 του ν. 998/1979 (Α΄ 289) που τις χαρακτηρίζουν μη δάση ή μη δασικές εκτάσεις.
Η εφαρμογή των προβλεπομένων στο άρθρο 44 παρ. 4 του ν. 998/1979,[1] αυτεπαγγέλτως, για τις ανωτέρω εκτάσεις, είναι υποχρεωτική.
Η ολοκλήρωση της, κατά τα προηγούμενα, διαδικασίας του άρθρου 44 παρ. 4 του ν. 998/1979, πριν την κατ΄ άρθρο 19 του παρόντος ολική κύρωση του δασικού χάρτη, αποτελεί υποχρέωση του Συντονιστή της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης και έως ότου διορισθεί, του ασκούντα καθήκοντα Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης».
Η διάταξη εξαιρεί από τους κυρωμένους δασικούς χάρτες περιοχές για τις οποίες ισχύουν αποφάσεις κήρυξής τους ως αναδασωτέων λόγω πυρκαγιάς και δεν αποτέλεσαν ούτε αποτελούν δάση ή δασικές εκτάσεις.
Όπως περαιτέρω συνάγεται από τη διατύπωση της διατάξεως, «η εφαρμογή των προβλεπομένων στο άρθρο 44 παρ. 4 του ν. 998/1979, αυτεπαγγέλτως, για τις ανωτέρω εκτάσεις, είναι υποχρεωτική», υφίσταται δηλαδή, όσον αφορά τις συγκεκριμένες εκτάσεις, δέσμια υποχρέωση της Διοικήσεως να άρει την αναδάσωση και να τις εξαιρέσει από αυτήν.
Η περίπτωση αυτή της υποχρέωσης άρσεως της αναδάσωσης για εκτάσεις, οι οποίες δεν είχαν ούτε έχουν χαρακτήρα δάσους ή δασικής εκτάσεως, πλην όμως κηρύχθηκαν αναδασωτέες συνεπεία πυρκαγιάς, εισήχθη το πρώτον με την ανωτέρω διάταξη της παρ. 3 του άρθρου δευτέρου του ν. 4462/2017. Έως τότε, καίτοι το ζήτημα αυτό απασχόλησε την Ελληνική πραγματικότητα για μακρό χρονικό διάστημα, ιδίως σε περιόδους μετά από εκτεταμένες δασικές πυρκαγιές, στην πράξη αγνοήθηκε συστηματικά το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις προϋποθέσεις κήρυξης και άρσης της αναδάσωσης, ενώ σε επίπεδο δρώσας Διοικήσεως αντιμετωπίσθηκε, στο σύνολο της χώρας, με την επικράτηση της αυθαίρετης, αντισυνταγματικής και κατάφορα καταχρηστικής τακτικής της ούτω καλουμένης «λεκτικής διατυπώσεως»(!) των περιοχών που εξαιρούνταν της αναδάσωσης ως μη αποτελούσες δάση ή δασικές εκτάσεις.
Από δε αφ΄ ενός μεν τη μη αναφορά της περίπτωσης αυτής κατά το παρελθόν στο άρθρο 44 του ν. 998/1979, όπως εκάστοτε ίσχυε, αφ΄ ετέρου δε το γράμμα αλλά και το πνεύμα της διατάξεως του άρθρου δευτέρου παρ. 3 του ν. 4462/2017, συνάγεται ότι ο νομοθέτης θέλησε και πριν τη θέση σε ισχύ του ν. 4462/2017, που ρητά ρύθμισε το εξεταζόμενο ζήτημα, να προσδώσει χαρακτήρα δέσμιας υποχρέωσης της Διοικήσεως να αίρει την πράξη κήρυξης της αναδάσωσης όσον αφορά τις εκτάσεις εκείνες που χωρίς να είναι δάση ή δασικές συμπεριελήφθησαν σε αυτήν. Τούτο θα πρέπει να γίνει δεκτό πως προκύπτει και ως άμεση συνέπεια της συνταγματικά κατοχυρωμένης προστασίας της ιδιοκτησίας[2] καθώς και της εφαρμογής των γενικών αρχών της ασφάλειας δικαίου, της χρηστής Διοικήσεως, της ισότητας, του ενιαίου της ρυθμίσεως και της προστατευόμενης εμπιστοσύνης του διοικουμένου, οι οποίες ως επιμέρους εκφάνσεις της θεμελιώδους αρχής του Κράτους δικαίου που διέπει την οργάνωση και λειτουργία του Κράτους και του συνόλου των διοικητικών αρχών και δημοσίων υπηρεσιών, ισχύουν και εφαρμόζονται και εν προκειμένω.
Από όσα δε προεκτέθησαν προκύπτει ότι ο ιδιοκτήτης εκτάσεως, η οποία ως μη έδει ή εσφαλμένα συμπεριελήφθη λόγω πυρκαγιάς σε πράξη κήρυξης αναδάσωσης που ουδέποτε ήρθη ως προς αυτήν, αν και η Διοίκηση όφειλε να την άρει, εφ΄ όσον από τυχόν στέρηση ή περιορισμό της δυνατότητας καλλιέργειας, κάρπωσης ή άλλης χρήσεως της ιδιοκτησίας του αποδεικνύεται ότι υπέστη ζημία, πέραν της προσβολής με αίτηση ακυρώσεως σε περίπτωση που οι αντιρρήσεις του δεν γίνουν δεκτές της πράξεως κήρυξης της εκτάσεως αναδασωτέας ως προς το τμήμα της που αφορά την έκτασή του, έχει το δικαίωμα να ασκήσει και αγωγή αποζημίωσης κατά του Δημοσίου για αστική ευθύνη των αρμοδίων οργάνων του συνεπεία παραλείψεως οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας, η οποία έγκειται στη μη άρση από τη Διοίκηση της αναδάσωσης ως προς την ιδιοκτησία του καίτοι είχε δέσμια και ρητή προς τούτο υποχρέωση.
Αναλυτικότερα, η αστική ευθύνη του Δημοσίου, των ΟΤΑ και λοιπών ΝΠΔΔ κατά την άσκηση δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί προβλέπεται και ρυθμίζεται από τα άρθρα 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (ΕισΝΑΚ).[3] Προϋποθέσεις της αστικής ευθύνης της δημόσιας Διοίκησης, σύμφωνα με τα άρθρα 105-106 ΕισΝΑΚ είναι η ύπαρξη παράνομης ζημιογόνου πράξεως ή παραλείψεως και ο καταλογισμός της στο Δημόσιο ή ΟΤΑ ή άλλο διοικητικό νομικό πρόσωπο διεπόμενο από το διοικητικό δίκαιο.[4]
Ειδικότερα όσον αφορά την έννοια της παραλείψεως, αυτή μπορεί να συνίσταται: α) σε παράλειψη έκδοσης ατομικής διοικητικής πράξεως, β) σε παράλειψη εσωτερικών ενεργειών ή γ) σε παράλειψη διενέργειας υλικών πράξεων.[5] Παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας γίνεται δεκτό ότι υπάρχει, μεταξύ άλλων, και όταν το διοικητικό όργανο έχει σύμφωνα με τις διατάξεις, υποχρέωση να εκδώσει την πράξη καθώς και αν πέρασε άπρακτη η προθεσμία που θέτει ο νόμος για την έκδοσή της πράξεως.[6] Περαιτέρω δε, δέσμια αρμοδιότητα υφίσταται όταν το διοικητικό όργανο, εφ΄ όσον διαπιστώσει ότι συντρέχουν οι προβλεπόμενες από τους κανόνες δικαίου πραγματικές ή νομικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή τους, είναι υποχρεωμένο να εκδώσει διοικητική πράξη, η οποία θα περιέχει ορισμένη ατομική ρύθμιση, την οποία οι κανόνες αυτοί προκαθορίζουν.[7]
Γίνεται επομένως εύκολα αντιληπτό ότι η κατ΄ άρθρο δεύτερο παρ. 3 του ν. 4462/2017 παράλειψη της δέσμιας υποχρέωσης της Διοικήσεως να εξαιρέσει από την αναδάσωση εκτάσεις που δεν αποτελούν ούτε αποτέλεσαν κατά το παρελθόν δάση ή δασικές εκτάσεις ενταχθείσες σε αυτήν μετά από πυρκαγιές, συνιστά παράλειψη οφειλόμενης νόμιμης ενέργειας των οργάνων της Διοικήσεως ως μορφής εξωσυμβατικής ευθύνης του Δημοσίου προς αποζημίωση των θιγομένων ιδιοκτητών.
Ως ζημία νοείται κάθε βλάβη εννόμων αγαθών, υλικών ή αΰλων, στην περίπτωση δε που μας απασχολεί της περιουσίας και ελευθερίας του ατόμου να χρησιμοποιεί και να διαθέτει την ιδιοκτησία του. Η ζημία μπορεί περαιτέρω να είναι: α) περιουσιακή, όταν βλάπτονται δικαιώματα του διοικουμένου προβλεπόμενα από το ιδιωτικό δίκαιο (εμπράγματα, ενοχικά, άυλα κ.λπ.) και πραγματικές καταστάσεις που του παρέχουν τη δυνατότητα να αποκτήσει τέτοια δικαιώματα ή και δημόσια δικαιώματα προβλεπόμενα από το διοικητικό δίκαιο, β) ηθική βλάβη, εφ΄ όσον πλήττονται αγαθά συνδεόμενα με την προσωπικότητα του διοικουμένου (ζωή, υγεία, σωματική ακεραιότητα, ελευθερία, τιμή κ.λπ.).
Η περιουσιακή ζημία διακρίνεται περαιτέρω σε: α) θετική, που συνίσταται στην πραγματική μείωση της περιουσίας από τη ζημιογόνο πράξη ή παράλειψη και β) σε αποθετική ή διαφυγόν κέρδος, όταν η πράξη ή παράλειψη έχει ως συνέπεια τη ματαίωση της αύξησης της περιουσίας.[8] Μεταξύ παραλείψεως της Διοικήσεως και ζημίας του διοικουμένου απαιτείται να υπάρχει πρόσφορη αιτιώδης συνάφεια.
Επομένως, ιδιοκτήτης ο οποίος στερήθηκε τη δυνατότητα ελεύθερης χρήσης και κάρπωσης εκτάσεως της κυριότητάς του, η οποία υπήχθη σε καθεστώς αναδάσωσης λόγω πυρκαγιάς κατ΄ άρθρο δεύτερο παρ. 3 του ν. 4462/2017, δικαιούται -πέραν της αιτήσεως ακυρώσεως της πράξης κήρυξης της αναδάσωσης αυτής καθ΄ αυτής, να ασκήσει και αγωγή αποζημιώσεως κατά του Δημοσίου κατ΄ άρθρο 105 ΕισΝΑΚ, για τυχόν ζημία που υπέστη από την παράλειψη της Διοικήσεως να άρει την αναδάσωση ως προς την ιδιοκτησία του.
Ενόψει ωστόσο των πρόσφατων νομοθετικών εξελίξεων, το ζήτημα της υποχρέωσης των αρμοδίων διοικητικών αρχών να άρουν την απόφαση κήρυξης αναδάσωσης για εκτάσεις που δεν αποτελούσαν ούτε αποτελούν δάση ή δασικές εκτάσεις σύμφωνα με τα ανωτέρω εκτεθέντα, περιπλέκεται σε σημαντικό βαθμό λαμβανομένης υπόψη της ρύθμισης που ακολούθως εισάγεται με την παρ. 4 του άρθρου δευτέρου του ν. 4462/2017[9] και επιτάσσει τον χαρακτηρισμό των εν λόγω εκτάσεων από τις ΕΠΕΑ. Και τούτο, διότι σύμφωνα με πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, εάν έχει προηγηθεί κήρυξη εκτάσεως αναδασωτέας ως καταστραφέντος δασικού οικοσυστήματος που χρήζει αποκαταστάσεως, δεν χωρεί πλέον δυνατότητα χαρακτηρισμού της ως δασικής ή μη, αλλά τα αρμόδια προς τούτο όργανα, δεσμευόμενα από τη μη ελεγχόμενη παρεμπιπτόντως πράξη αναδάσωσης, οφείλουν είτε να απόσχουν από την έκδοση πράξεως χαρακτηρισμού, είτε να περιορισθούν απλώς στη διαπίστωση ότι η συγκεκριμένη έκταση έχει κηρυχθεί αναδασωτέα και ως εκ τούτου αποτελεί δασική έκταση.[10]
Οι διαπιστώσεις αυτές σε συνδυασμό με σημαντικά ζητήματα αντισυνταγματικότητας που εγείρονται όσον αφορά διατάξεις και των δύο πολύ πρόσφατων νόμων 4462/2017 και 4467/2017 αναμένεται να προκαλέσουν σοβαρά προσκόμματα και ανυπολόγιστες καθυστερήσεις στο ήδη επιβαρυμένο έργο της ολοκλήρωσης της διαδικασίας ανάρτησης, θεώρησης και κύρωσης των δασικών χαρτών της χώρας, ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την επιτυχή ολοκλήρωση και των επίσης κεφαλαιώδους σημασίας έργων του Εθνικού Κτηματολογίου και του Δασολογίου, τις οποίες ακριβώς και οι δύο ως άνω νομοθετικές παρεμβάσεις σκοπό είχαν να επιταχύνουν και να εκσυγχρονίσουν.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Κατ΄ άρθρο 44 παρ. 4 του ν. 998/1979 (Α΄ 289, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 36 του ν. 3698/2008, Α΄ 198/2.10.2008 και αντικαταστάθηκε από το άρθρο 35 παρ. 3 του ν. 4280/2014) «Άρσις αναδασώσεων»: «4. Για την εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου αυτού, καθώς και όταν ανακαλείται ή τροποποιείται απόφαση κήρυξης έκτασης ως αναδασωτέας για οποιαδήποτε πραγματική ή νομική αιτία, απαιτείται απόφαση του Γενικού Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης, η οποία εκδίδεται αυτεπαγγέλτως ή κατόπιν αίτησης οποιουδήποτε έχει έννομο συμφέρον, μετά από εισήγηση, θετική ή αρνητική του αρμοδίου δασάρχη ή του Διευθυντή Δασών, εάν στο νομό δεν υφίσταται Δασαρχείο και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η ανωτέρω εισήγηση παρέχεται εντός αποκλειστικής προθεσμίας τριών (3) μηνών, η οποία αρχίζει από την υποβολή του εντός αποκλειστικής προθεσμίας τριών (3) μηνών, η οποία αρχίζει από την υποβολή του σχετικού αιτήματος στον Γενικό Γραμματέα της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης».
[2] Άρθρο 17 παρ. 1-2 του Συντάγματος: «Άρθρο 17. 1. Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος. 2. Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση, που να ανταποκρίνεται στην αξία την οποία είχε το απαλλοτριούμενο κατά το χρόνο της συζήτησης στο δικαστήριο για τον προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης. Αν ζητηθεί απευθείας ο οριστικός προσδιορισμός της αποζημίωσης, λαμβάνεται υπόψη η αξία κατά το χρόνο της σχετικής συζήτησης στο δικαστήριο. Αν η συζήτηση για τον οριστικό προσδιορισμό της αποζημίωσης διεξαχθεί μετά την παρέλευση έτους από τη συζήτηση για τον προσωρινό προσδιορισμό, τότε για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης λαμβάνεται υπόψη η αξία κατά το χρόνο της συζήτησης για τον οριστικό προσδιορισμό. Στην απόφαση κήρυξης πρέπει να δικαιολογείται ειδικά η δυνατότητα κάλυψης της δαπάνης αποζημίωσης. Η αποζημίωση, εφόσον συναινεί ο δικαιούχος, μπορεί να καταβάλλεται και σε είδος ιδίως με τη μορφή της παραχώρησης της κυριότητας άλλου ακινήτου ή της παραχώρησης δικαιωμάτων επί άλλου ακινήτου».
[3] Άρθρο 105 ΕισΝΑΚ: «Για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του Δημοσίου κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το Δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση, εκτός αν η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης που υπάρχει για χάρη του γενικού συμφέροντος. Μαζί με το Δημόσιο ευθύνεται εις ολόκληρον και το υπαίτιο πρόσωπο, με την επιφύλαξη των ειδικών διατάξεων για τη ευθύνη των υπουργών».
Άρθρο 106 ΕισΝΑΚ: «Οι διατάξεις των δύο προηγούμενων άρθρων εφαρμόζονται και για την ευθύνη των δήμων, των κοινοτήτων ή άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, από πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων που βρίσκονται στην υπηρεσία τους». Σχετ. βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλο, «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου», τόμ. Ι, ε΄ έκδοση, σ. 211 επ.
[4] Σχετ. βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλο, ό.π., σ. 212.
[5] Σχετ. βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλο, ό.π., σ. 214. Βλ. σχετ. και ΑΠ 1132/1977, σε: περιοδικό «Νομικό Βήμα» (ΝοΒ) 26 σ. 936, ΑΠ 329/1981 ΝοΒ 29 σ. 1524, ΑΠ 346/1981 ΝοΒ 29 σ. 1535, ΑΠ 1136/1980 ΝοΒ 29 σ. 522, ΑΠ 801/1976 ΝοΒ 25 σ. 176, ΑΠ 106/1969 ΝοΒ 17 σ. 677, ΕφΑθ 2352/1971, σε: περιοδικό «Αρμενόπουλος» (Αρμ) 1971 σ. 1085.
[6] Σχετ. βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλο, ό.π., σ. 114.
[7] Σχετ. βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλο, ό.π., σ. 144.
[8] Σχετ. βλ. Επ. Σπηλιωτόπουλο, ό.π., σ. 215.
[9] Άρθρο δεύτερο παρ. 4 ν. 4462/2017: «4. Στην παρ. 2 του άρθρου 18 του ν. 3889/2010, μετά το δεύτερο εδάφιο, προστίθενται νέα εδάφια ως εξής: «Επιπρόσθετα οι ΕΠΕΑ αποφαίνονται επί αντιρρήσεων για το δασικό εν γένει ή μη χαρακτήρα και μορφή εκτάσεων που περιλαμβάνονται σε περιοχές που είναι κηρυγμένες ως αναδασωτέες, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του θεωρημένου και αναρτημένου δασικού χάρτη που προκύπτουν σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 13 του παρόντος. Στις περιπτώσεις που αποφάσεις των ΕΠΕΑ. εξαιρούν εκτάσεις της υπαγωγής τους στο δασικό χάρτη ως δάση ή δασικές, αυτές γνωστοποιούνται και στον Συντονιστή της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης και έως ότου διορισθεί, στον ασκούντα καθήκοντα Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης, για την αμελλητί συμπερίληψή τους στην εφαρμογή του άρθρου 44 παρ. 4 του ν. 998/1979».
Άρθρο 18 παρ. 2 ν. 3889/2010 (όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο δεύτερο παρ. 4 του ν. 4462/2017 (Α΄ 39/28.3.2017): «2. Οι αντιρρήσεις εισάγονται στην ΕΠΕΑ προς εξέταση μαζί με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία του ενδιαφερόμενου και σχετικό υπόμνημα που συντάσσεται με ευθύνη του φορέα που διενεργεί την ανάρτηση και συνοδεύει τον φάκελο που υποβάλλεται σε αυτή. Η ΕΠΕΑ αποφαίνεται αιτιολογημένα για τις αντιρρήσεις εφαρμόζοντας τις εκάστοτε κείμενες διατάξεις λαμβάνοντας υπόψη κατ΄ ελάχιστον: α) τον αναρτηθέντα δασικό χάρτη, β) τα στοιχεία που προσκομίζονται από τον ενδιαφερόμενο που υπέβαλε τις αντιρρήσεις, γ) τα υπομνήματα που περιέχονται στους φακέλους των αντιρρήσεων, δ) τις πληροφορίες με την μορφή υπομνήματος που έχει υποχρέωση να παρέχει σε αυτήν η Διεύθυνση Δασών, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις της δασικής νομοθεσίας, τις σχετικές αποφάσεις και οδηγίες του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, καθώς και τις Τεχνικές Προδιαγραφές κατάρτισης των δασικών χαρτών ε) τα στοιχεία του Εθνικού Κτηματολογίου ή εφόσον δεν έχει ολοκληρωθεί, της κτηματογράφησης. Επιπρόσθετα οι ΕΠΕΑ αποφαίνονται επί αντιρρήσεων για το δασικό εν γένει ή μη χαρακτήρα και μορφή εκτάσεων που περιλαμβάνονται σε περιοχές που είναι κηρυγμένες ως αναδασωτέες, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του θεωρημένου και αναρτημένου δασικού χάρτη που προκύπτουν σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 13 του παρόντος. Στις περιπτώσεις που αποφάσεις των ΕΠΕΑ εξαιρούν εκτάσεις της υπαγωγής τους στο δασικό χάρτη ως δάση ή δασικές, αυτές γνωστοποιούνται και στον Συντονιστή της οικείας Αποκεντρωμένης Διοίκησης και έως ότου διορισθεί, στον ασκούντα καθήκοντα Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης, για την αμελλητί συμπερίληψή τους στην εφαρμογή του άρθρου 44 παρ. 4 του ν. 998/1979. Η ΕΠΕΑ μπορεί, αν το κρίνει αναγκαίο, να διενεργεί αυτοψίες, να ζητεί επιπλέον στοιχεία από την οικεία δασική υπηρεσία και την ΕΚΧΑ ΑΕ καθώς και να καλεί στις συνεδριάσεις της το ειδικό τεχνικό – επιστημονικό προσωπικό τού Δασαρχείου ή της Διεύθυνσης Δασών, στην αρμοδιότητα των οποίων υπάγεται η έκταση, για παροχή διευκρινίσεων. Η ΕΠΕΑ διά του γραμματέα της, δέκα (10) τουλάχιστον ημέρες πριν τη συνεδρίαση της Επιτροπής, καλεί με κάθε πρόσφορο μέσο τους ενδιαφερόμενους να παρασταθούν στην εκδίκαση της αντίρρησής τους. Η ΕΠΕΑ αποφαίνεται για τις αντιρρήσεις εντός προθεσμίας τεσσάρων (4) μηνών από τη διαβίβαση σε αυτήν των αντιρρήσεων. Η προθεσμία αυτή δύναται να παραταθεί έως δύο (2) μήνες το ανώτερο με απόφαση του Συντονιστή Αποκεντρωμένης Διοίκησης ύστερα από σχετικό αίτημα του Προέδρου της. Εφόσον έχει υποβληθεί αίτημα εκπροσώπησης του ενδιαφερομένου από τεχνικό σύμβουλο, αυτός ειδοποιείται από το γραμματέα της Επιτροπής για να προσέλθει και να διατυπώσει τις απόψεις του. Εφόσον ο δασικός χάρτης δεν έχει κυρωθεί ολικώς κατά την παρ. 2 του άρθρου 19, στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται από την ΕΠΕΑ ότι στο δασικό χάρτη που αναρτήθηκε παραλήφθηκαν να απεικονιστούν σε αυτόν ισχύουσες διοικητικές πράξεις, που οφείλονταν να είναι αποτυπωμένες σε αυτόν, τα σχετικά στοιχεία των διοικητικών πράξεων μετά του σχετικού κατά τα ανωτέρω υπομνήματος προωθούνται από την αρμόδια Διεύθυνση Δασών ή στην περίπτωση εφαρμογής της παρ. 4 του άρθρου 13 από την ΕΚΧΑ ΑΕ στην ΕΠΕΑ προς έκδοση σχετικής απόφασης. Τυχόν αντιρρήσεις που υποβάλλονται με το ανωτέρω αιτιολογικό εξαιρούνται της καταβολής τέλους».
[10] Βλ. Σ. Παυλάκη, «Διαδικασίες χαρακτηρισμού και κήρυξης αναδάσωσης», σε: https://dasarxeio.com/2015/09/29/1114-4/ Βλ. σχετ. και ΔΕφΠατρών 432/2015 (Τμ. Γ΄), σε: περιοδικό «Περιβάλλον & Δίκαιο» τ. 4/2016, εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2016 (και την εκεί αναφερομένη σχετική νομολογία του ΣτΕ), βλ. και Σ. Παυλάκη, «Προϋποθέσεις κήρυξης αναδάσωσης – Διάκριση από τη διαδικασία χαρακτηρισμού και εξαιρέσεις αγροτικών εκτάσεων», σε: https://dasarxeio.com/2017/02/13/2352/
.
.
.
Δημοσιεύτηκε στο dasarxeio.com | 30.04.2017
.
ΚατηγορίεςΔασικοί Χάρτες, Νομοθεσία, Πυρκαγιές - Αναδασώσεις
Αφήστε μια απάντηση