Πριν από λίγα χρόνια σπάνια έβλεπε κανείς αετούς να πετούν στους ουρανούς της Γερμανίας. Δειλά- δειλά πλέον επιστρέφουν. Ακόμη και κάποια σπάνια είδη.
Σήμερα οι πληθυσμοί αετών παρουσιάζουν αυξητική τάση στη Γερμανία. Ο Φρεντ Μπόλμαν έχει έρθει κοντά με αυτά τα εντυπωσιακά άγρια αρπακτικά πτηνά όσο κανένας άλλος στη Γερμανία. Κάνει έκκληση για την προστασία τους.
Ο Φρεντ Μπόλμαν είναι «κυνηγός-παρατηρητής αετών» στο λιμνότοπο του Φέλντμπεργκ, στη βορειοανατολική Γερμανία. Όταν ήταν μικρός έκανε κοπάνες από το σχολείο για να παρατηρήσει τα πουλιά στο δάσος. Από τα άγρια χαράματα, ακόμα και με καταιγίδες και χιόνια, έπαιρνε τα κιάλια του και πήγαινε στο βουνό για «κυνήγι». Χρησιμοποιούσε ψόφια θηράματα και ψάρια για να προσελκύσει τα πτηνά και έμενε για ώρες σιωπηλός πίσω από τους θάμνους παρατηρώντας τα.
Κι όμως οι αετοί απειλούνται
Εδώ και 16 χρόνια ο Φρεντ πλησιάζει μέσω ξηράς αλλά και νερού άγρια πτηνά που ζουν στο λιμνότοπο του Μέκλενμπουργκ. Συνεχώς έχει το βλέμμα του στραμμένο στον ουρανό για να δείξει σε παιδιά, φωτογράφους και επισκέπτες τους άγριους αετούς. Στόχος του είναι όπως αναφέρει ο ίδιος «να αγαπήσετε περισσότερο την φύση και να μάθετε να την προστατεύετε». Θεωρεί καθήκον και θέμα τιμής οι τα παιδιά από τα σχολεία της περιοχής να επισκέπτονται τακτικά το λιμνότοπο για να θαυμάσουν από κοντά τους «βασιλιάδες των ουρανών».
Ο πρώην εργοδότης του Φρεντ, ο διευθυντής του φυσικού πάρκου του Φέλντμπεργκ, Πέτερ Βέρνικε λέει χαρακτηριστικά: «Τέτοιους ενεργούς ακτιβιστές σαν τον Φρεντ χρειαζόμαστε. Γι’ αυτόν οι αετοί και η επιβίωσή τους είναι το πιο σημαντικό πράγμα». Ο Τόμας Νόιμαν από την περιβαλλοντική οργάνωση WWF Γερμανίας πιστεύει ότι «μέσω των εκδρομών παρατήρησης του Φρεντ μαθαίνουμε καθημερινά όλο και περισσότερα πράγματα για τα πτηνά αυτά κι έτσι μπορούμε να τα προστατέψουμε καλύτερα». Και οι δύο θεωρούν μοναδικό το γεγονός ότι ο Φρεντ κατάφερε να πλησιάσει δύο είδη αετών που ανήκουν στους πιο σπάνιους, δελεάζοντας τους με τροφή.
Έκκληση του παρατηρητή των αετών
Oι θαλασσαετοί επιστρέφουν δυναμικά
Οι αετοί απειλούνται γενικά με εξαφάνιση, ακόμα κι αν ειδικά οι πληθυσμοί των θαλασσαετών παρουσιάζουν αυξητική τάση χάρη στην αυστηρή απαγόρευση του κυνηγιού και στην απαγόρευση της χρήσης του παρασιτοκτόνου DDT τη δεκαετία του 70. Εξαιτίας του παρασιτοκτόνου αυτού ο φλοιός των αυγών γινόταν πολύ λεπτός κι έσπαγε πολύ εύκολα κατά τη διάρκεια της επώασης. Αυτό φυσικά επηρέασε και τον πληθυσμό των αετών. Σήμερα υπάρχουν πολλά είδη αετών στη Γερμανία. Οι ψαραετοί και ο κραυγαετοί όμως σπανίζουν γιατί είναι πολύ εκλεκτικοί στο φαγητό και στην επιλογή του μέρους που θα φτιάξουν τη φωλιά τους.
Ο Φρεντ εξέφρασε το παράπονό του λέγοντας ότι «ο κραυγαετός παραμελείται διότι υπάρχουν πολύ λίγα φυσικά υγρά λιβάδια με αρουραίους και ποντίκια». Με αγανάκτηση ανέφερε ότι «για τους γεωργούς είναι επικερδέστερο να καλλιεργούν ελαιοκράμβη και καλαμπόκι. Γι’ αυτό η κυβέρνηση πρέπει να κάνει κάτι. Η εκτροφή μελισσών και η εγκατάσταση ανεμογεννητριών στις περιοχές που υπάρχουν αετοί πρέπει να απαγορευτεί γιατί ενοχλούν τα πτηνά κατά τη διάρκεια της επώασης και συχνά ευθύνονται για το θάνατο τους».
Βίτεκ Ντάγκμαρ / Νατάσσα Κουκουγιάννη
ΚατηγορίεςΆγρια Ζωή
Αγαπητοί φίλοι
Το άρθρο ενδιαφέρον, αλλά δημιουργεί συγχύσεις: Αν οι πληθυσμοί των αετών ανακάμπτουν σε μια χώρα με τις περισότερες ανεμογεννήτριες στον κόσμο, άρα και με πολλά θύματα από τα πτερύγια-λεπίδες, και με πολύ λιγότερα βουνά από τα δικά μας, γιατί εμείς τρέχουμε και δεν φτάνουμε να σταματήσουμε κάθε σχετική επένδυση στον τόπο μας; Αισθητικές επιφυλάξεις, επίπτωση του ήχου και των υποήχων, αποψίλωση των περί τους Σταθμούς περιοχών, σπαραξικάρδιες λήψεις τραυματισμού πουλιών από τις λεπίδες, καταστροφική διάνοιξη οδών πρόσβασης προς τις γεννήτριες, ακόμα και δολιοφθορά των εγκαταστάσεων, όλα τα αληθινά ή αληθοφανή επιχειρήματα και δράσεις προβάλλονται για το σταμάτημα της ανάπτυξης της Αιολικής ενέργειας, ακόμα και όταν δεν έχουμε εκταταμένη καλλιέργεια ελαιοκράμβης και καλαμοκιού στους βιότοπους των ψαραετών και των κραυγαετών.
Σύμφωνοι, κάθε σκοτωμένο τέτοιο πουλί είνα μια μικρή τραγωδία. Όμως, όσοι πηγαίνουμε και εκτός Ελλάδας, βλέπουμε με έκπληξη τα σπουργίτια να τρώνε ψίχουλα από το χέρι των ανθρώπων, αγριόπαπιες να λιάζονται στο γρασίδι μέσα στις αυλές των σπιτιών, αγριόχηνες να κάνουν περίπατο, ακολουθούμενες από τα μικρά τους, μέσα στις παιδικές χαρές, ουρές αυτοκινήτων σε αγροτικούς δρόμους να περιμένουν υπομονετικά να διαβούν αγριόκοτες με τα μικρά τους, ελάφια και ζαρκάδια να προστατεύονται με ειδικά περάσματα κάτω από τους αυτοκινητόδρομους… Σταματώ να μην κουράσω. Θυμάμαι ατέλειωτες πορείες στην ελληνική επαρχία χωρίς ούτε ένα κελάιδισμα πουλιού από τα σωρηδόν χρησιμοποιούμενα εντομοκτόνα, χιλιάδες μελίσσια εξοντωμένα από τα “συστημικά” παράνομα φάρμακα, ντουφεκιές παντού ανεξάρτητα από εποχή, βυθούς στις θάλασσές μας από τις “βόμβες βυθού” των δυναμιτιστών χωρίς ίχνος φυκιάδας παρά μόνο αχινούς… και αναρωτιόμαστε πώς οι συμπατριώτες μας μπορούν να συμμετέχουν σε τέτοια φυσκή καταστροφή. Έτσι, όταν βλέπουμε “λεβέντες” ντόπιους, σε διάφορα βουνά, να σκίζουν τα ιμάτιά τους εναντίον των επενδύσεων αυτών, μήπως, λέω μήπως, πρέπει να αναρωτιόμαστε για τυχόν άλλα ελατήρια για τις αντιδράσεις τους;