Με επιστολή που απεύθυνε στα συναρμόδια Υπουργεία και τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις της Χώρας, η Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων (Π.Ε.Δ.Δ.Υ.) ζητά την υποχρεωτική τήρηση του προβαδίσματος κατηγοριών κατά τη διαδικασία επιλογής προϊσταμένων σε θέσεις ευθύνης, καθώς και κατά τη σύνταξη των Π.Δ. που αφορούν στους Οργανισμούς των Υπηρεσιών του Δημοσίου.
Loading...
Reload document 
Open in new tab ΚατηγορίεςΔασική Υπηρεσία
Οφείλω εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι σέβομαι τις αποφάσεις κάθε οργάνου, ακόμη και αν διαφωνώ με αυτές. Με δεδομένο ότι στη σελίδα αυτή, όπως αναφέρεται στο εισαγωγικό της σημείωμα, δίνεται η δυνατότητα σχολιασμού, εκθέτω δίχως σκοπιμότητα τη θετική σκέψη μου, αναφορικά με το περιεχόμενο της επιστολής της Π.Ε.Δ.Δ.Υ. περί προβαδίσματος κατηγοριών κατά τη διαδικασία επιλογής προϊσταμένων σε θέσεις ευθύνης, καθώς και κατά τη σύνταξη των Π.Δ. που αφορούν τους Οργανισμούς των Υπηρεσιών του Δημοσίου.
Υπηρέτησα τη δασική υπηρεσία για περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Διατέλεσα για 26 έτη μέλος του ΔΣ των δασοπόνων, αντιπρόσωπος στην ΠΟΤΕΔΥ και πλέον των δέκα ετών τακτικό μέλος των πενταμελών υπηρεσιακών και πειθαρχικών συμβουλίων σε πανελλαδικό επίπεδο (τότε). Έτσι γνώρισα αρκετά από τη λειτουργία του τομέα δάση και τα ισχύοντα οργανογράμματα (Π.Δ.) της δασικής υπηρεσίας. Υπηρέτησα την ελληνική δασική υπηρεσία όταν κύρια επιδίωξη των στελεχών της ήταν να προσθέτουν στον οργανισμό της (κεντρικά και περιφερειακά) «κουτάκια» προκειμένου να καλυφτούν με πτυχιούχους του κλάδου ΠΕ2. Απαξιώθηκαν τα δασονομεία και τα δασοφυλακεία της χώρας με συγκεκριμένες παρενέργειες που επέφερε η ενέργεια αυτή. Δεν υπήρξε συναίνεση, ώστε οι μικρομονάδες αυτές να βρουν κάποιο επίπεδο κατάταξή τους ως υπηρεσιακές περιφερειακές μονάδες. Η δασική υπηρεσία λειτουργούσε περίεργα, με αντεστραμμένη πυραμίδα υπηρεσιακής δομής, καθόσον το επιστημονικό προσωπικό υπερτερούσε κατά πολύ από το υλωρικό, δηλαδή περισσότεροι αξιωματικοί και λιγότεροι στρατιώτες. Μια υπηρεσία που είχε να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα στα πολλαπλά αντικείμενα ευθύνης, όπως της διαχείρισης δασών και δασικών εκτάσεων, καταπατήσεις δασών, σημαντικής σημασίας νομικά θέματα, ανακριτικές υποθέσεις, δασικοί χάρτες / φωτοερμηνείες, στατιστικά στοιχεία, επιβολή διεθνών συμβάσεων, ορεινά υδρονομικά έργα, οδοποιία, βελτίωση βοσκοτόπων, ανάπτυξη της θηραματοπονίας την ευθύνη για τη διαχείριση της αλιείας στα ορεινά ρέματα και λίμνες, την ανάπτυξη και προστασία των προστατευόμενων περιοχών (από δρυμούς μέχρι καταφύγια άγριας ζωής), τη δημιουργία και αξιοποίηση των τόπων αναψυχής, τη διαχείριση του στόλου των αυτοκινήτων, την πυροπροστασία και άλλα.
Κάθε λογικός άνθρωπος θα σκεφτεί ότι δεν είναι δυνατόν ένας κλάδος να είναι σε θέση, με όποια αποσπασματική εξειδίκευση να εκτελέσει αποτελεσματικά όλες αυτές τις σπουδαίες εργασίες. Σε κάθε περίπτωση θα σκεφτεί ότι επιβάλλεται η συνεργασία πολλών και εξειδικευμένων σε κάθε αντικείμενο στελεχών. Αυτό θα επιδρούσε αποτελεσματικά στη λειτουργία μιας τέτοιας έκτασης αντικειμένων υπηρεσία, όπως η δασική. Θα περίμενε να συναντήσει τη συμμετοχή γεωπόνων για τη βελτίωση των ορεινών λιβαδιών και αλλού, βιολόγους για θέματα βοτανικής, ιχθυολόγους για τα ψάρια των γλυκέων υδάτων, κτηνιάτρους για τη θηραματοπονία, νομικούς, μηχανολόγους μηχανικούς, μηχανικούς περιβάλλοντος, οικονομολόγους, στατιστικολόγους για τα αντίστοιχα αντικείμενα. Μετρημένοι στα δάκτυλα κάποιοι από αυτούς σε κεντρικές διευθύνσεις, σε χαμηλού επιπέδου θέσεις κάτω από την εποπτεία του κλάδου ΠΕ2. Το προβάδισμα (που ουσιαστικά αναφέρεται η επιστολή) του κλάδου ΠΕ2 οφείλει να περιοριστεί σημαντικά και δεν βρίσκω το λόγο να μην εξαλειφθεί, καθόσον αυτό στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη, στην αξιολόγηση και την αριστεία των στελεχών της υπηρεσίας. Θα μπορούσε άριστα κατά την άποψή μου ένα στέλεχος με σπουδές και μεταπτυχιακά στο management να συντονίσει εξειδικευμένους σε κάθε αντικείμενο κλάδους με λαμπρά αποτελέσματα. Το προβάδισμα αυτό συντηρήθηκε για πολλές δεκαετίες με αρνητικές επιπτώσεις στη δασική υπηρεσία, αλλά και σε άλλους τεχνικούς κλάδους. Θυμάμαι ακόμη κάποια τραγελαφικά, όπως οι δύο επετηρίδες που κυκλοφορούσαν για τον κλάδο ΠΕ2. Ξεχώριζαν ακόμη και εκείνους που ήρθαν αργότερα με μετάταξη, καθόσον θα προηγούνταν κάποιων άλλων στην άλλη επετηρίδα λόγω αναγνώρισης της προϋπηρεσίας. Έχω γνωρίσει υπαλλήλους άλλων ΠΕ κλάδων, αλλά και του κλάδου ΤΕ2 με μεταπτυχιακούς τίτλους και εξειδίκευση, αλλά με υπηρεσιακή πορεία επιπέδου απλού εισηγητή και απόλυτη στασιμότητα στην ανέλιξη, όταν άλλοι χωρίς πρόσθετους τίτλους έφταναν και στην κορυφή. Θα εκθέσω ένα ακραίο περιστατικό που συνέβη σε διεύθυνση δασών νησιού του Ιονίου, όπου μη υπάρχοντος άλλου υπαλλήλου του κλάδου ΠΕ2, ένας άπειρος και σε δοκιμαστική διετή υπηρεσία τοποθετήθηκε αναπληρωτής διευθυντής δασών, αλλά και αναπληρωτής προϊστάμενος όλων των τμημάτων της διεύθυνσης για να μην αναλάβει την αναπλήρωση ένας πολύ άξιος (με αριστεία) ΤΕ2 με τριάντα δύο χρόνια υπηρεσίας. Όλη αυτή η συμπεριφορά συμπτύσσεται στη λέξη «συντεχνία». Με αυτό ως όραμα και προοπτική, χάνονται δυστυχώς οι στόχοι για την ανάπτυξη του αντικειμένου της δασικής υπηρεσίας. Από την ανάπτυξη και περιχαράκωση της συντεχνίας οφείλω να εξαιρέσω τους πολλούς και δυναμικούς εκείνους επιστήμονες στον κλάδο αυτό, που οι περισσότεροι δεν νοιάστηκαν να δημιουργήσουν «κουτάκια» για να εδραιώσουν τις θέσεις τους, αφού η επιστημονική τους παρουσία δεν ήταν αμφισβητήσιμη από το σύνολο της υπηρεσίας. Το προβάδισμα ευνοεί μόνον τα μη άξια στελέχη κάθε κλάδου με τη άδικη κατάληψη θέσεων που δεν τους ταιριάζει. Προς την κατεύθυνση αυτή συμβάλλει και η αστεία αξιολόγηση (πάντα α) που συντελείται, όταν υλοποιείται, αφού ο συντεχνιασμός είναι βασικό συστατικό της.
Οι προηγμένες χώρες αντιμετωπίζουν άλλου είδους περιβαλλοντικά και όχι οργανωτικά προβλήματα. Έχουν δημιουργήσει (από χρόνια πριν) πολυκλαδικές υπηρεσίες, όπου όλοι αξιολογούνται και οι προϊστάμενοι δεν «βαπτίζονται» με το οργανωτικό προβάδισμα της κατηγορίας, αλλά με την αξιοσύνη, το βιογραφικό τους και την εν γένει συμπεριφορά τους. Εκθέτονται όλα εκείνα που έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα και τι μπορούν να εξασφαλίσουν ως προσφορά από τη θέση που διεκδικούν. Στη συνέχεια επανακρίνονται στο κατά πόσον έχουν ανταποκριθεί, με ανάλογη διαχείριση του οργανωτικού αυτού θέματος. Λυπάμαι πολύ γιατί στο βάθος βλέπω με ανησυχία ότι στη δική μας γωνιά της Ν.Α Ευρώπης, αυτοί που έχουν την αρμοδιότητα να προτείνουν σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες να γυρίζουν δεκαετίες πίσω και να δρουν συνήθως επηρεασμένοι από ομάδες που δεν μπορούν να διαβάσουν και να αναλύσουν ούτε το εγγύτατο μέλλον της δασικής υπηρεσίας και φυσικά το δικό τους στη δύσμοιρη πατρίδα.