«Πήγα να φέρω μια φούρλα, μια στροφή, την καλή μου, το καμάρι μου, δεν υπολόγισα τα χρόνια, το έφερε η στιγμή, το τραβούσε και ο οργανισμός μου, εκεί το έπαθα», μου έλεγε ο Ηρακλής Μαστρογιαννάκης, περιγράφοντας πώς έσπασε το πόδι του πριν από δύο χρόνια όταν σηκώθηκε για να χορέψει ζεϊμπέκικο, γεγονός που τον υποχρέωσε να βαδίζει έκτοτε με μπαστούνι.
«Τουλάχιστον το ευχαριστήθηκες; Αξιζε;», τον ρώτησα. «Με το παραπάνω», αποκρίθηκε γελώντας δυνατά, όπως το συνήθιζε.
Τράνταζε ολόκληρη την οδό Πασαλίδη ο χαιρετισμός του Ηρακλή, τριάντα χρόνια που τον γνώριζα, μέτοικος εγώ στο Κατιρλί της Καλαμαριάς, κι έπεσα τις πρώτες μέρες πάνω στον αγώνα που είχαν ξεκινήσει οι γείτονες να σώσουν από τη φαγάνα της μητρόπολης το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη, «το αγλάισμα της αρχιτεκτονικής», όπως το έλεγαν, το έργο των χεριών των Μικρασιατών προγόνων τους. Χρόνια πήρε αυτός ο αγώνας που δεν ευτύχησε δυστυχώς, βλέπετε η φαγάνα γενικώς θριάμβευε τότε.
Εμεινε ο σύλλογος Κατιρλιωτών και η εφημερίδα τους, η «Προποντίδα», που την έγραφε ο Ηρακλής, την έστηνε ο ίδιος και τη μοίραζε σπίτι το σπίτι με τα χέρια του. Ο «μικρόκοσμος» της γειτονιάς, οικογενειακές αναμνήσεις, ιστορικές αναφορές, θάνατοι και γεννήσεις κοσμούσαν το τετρασέλιδο του δασολόγου, που ήταν και δημοσιογράφος. Κυρίως όμως, και κατά κύριο λόγο, μέσω της εφημερίδας ο σύλλογος έδωσε μάχη κανονική για τη σωτηρία του στρατοπέδου Κόδρα -που πρόλαβε ο Ηρακλής να το δει να χαρίζεται στην τοπική κοινωνία- και του παραλιακού μετώπου της Αρετσούς.
Δεν υπήρξε δήμαρχος στην Καλαμαριά που να μην τον στεναχώρησε η «Προποντίδα». Ολους τους «ταχτάρισε». Φόβος και τρόμος ήταν όλοι οι «παράξενοι» και «στριμμένοι» που δεν υποτάχθηκαν, δεν κατέβηκαν ποτέ υποψήφιοι με καμιά παράταξη, και τρέχανε χρόνια, ιδίοις εξόδοις, στα Συμβούλια της Επικρατείας και χαλάσανε τα φανερά και κρυφά σχέδια οικοδόμησης.
Ο Μαστρογιαννάκης, Ηρακλής και στη θωριά, το περασμένο καλοκαίρι πριν φύγει διακοπές, ζαλώθηκε άλλη μια φορά την τσάντα με τις εφημερίδες για τη διανομή, με το μπαστούνι μπήκε στο λεωφορείο, μην ξεχάσει το Καραμπουρνάκι και, όπως στο τελευταίο ζεϊμπέκικο, η μνήμη της νεότητας τον ζάλισε, ξανάπεσε, στο θεραπευτήριο τον πέτυχε η ύπουλη ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, πάλεψε λυσσασμένα μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά τον χάσαμε και τον κλάψαμε.
Την περασμένη Κυριακή, ύστερα από πρόταση της Οικολογικής Κίνησης, ένα κυπαρίσσι στο μπόι του Ηρακλή φυτεύτηκε στη μνήμη του από τα χέρια της οικογένειάς του, των φίλων του, της γειτονιάς και του δημάρχου, που δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.
Τώρα δίνεται αγώνας να συνεχίσει η «Προποντίδα» την «υπονομευτική» δράση της, να ταξινομηθεί το αρχείο του Ηρακλή. Σαν να τον ακούω στην Πασαλίδη, «μη στεναχωριέσαι βρε, εγώ έγινα δέντρο, πλήθυναν τα θροΐσματα στου Κόδρα».
Συντάκτης: Απόστολος Λυκεσάς
ΚατηγορίεςΕπικαιρότητα
Αφήστε μια απάντηση