Του Ιωάννη Ν. Κέκερη,
Δασοπόνου

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΚΛΑΔΟΥ

Το κείμενο, που ακολουθεί σε εισαγωγικά, το έστειλα τον Σεπτέμβριο του 2019 σε μέλος της Επιτροπής για την Κωδικοποίηση της Δασικής Νομοθεσίας, όταν μου ζητήθηκε να γράψω σχετικά με τον όρο «Δασοκόμος»:

«Το 1896 ιδρύεται η Δασοκομική Σχολή Βυτίνας Αρκαδίας. Οι λιγοστοί απόφοιτοι από το 1899 τοποθετούνταν στα δασαρχεία, δίπλα στους Αξιωματικούς της Χωροφυλακής, ως δασοτεχνικοί εισηγητές.

Το 1915 ιδρύθηκε η Σχολή Αγιάς Λάρισας, που λειτούργησε μέχρι το 1926. Επαναλειτούργησε από το 1951 μέχρι το 1976, οπότε εντάχθηκε στα ΚΑΤΕΕ Λάρισας. Η Δασική Σχολή Βυτίνας λειτούργησε από το 1965 μέχρι το 1976.. (Η Δασολογική Σχολή ιδρύθηκε το 1917 στην Αθήνα, για να μεταφερθεί το 1927 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης).

Οι απόφοιτοι των Σχολών στελέχωναν τα Δασαρχεία και τα Δασονομεία και κατατάσσονταν στην ιεραρχία σύμφωνα με το Ν. 4173/1929 άρθρα 16 και 22 στους βαθμούς α) Δασοκόμος Β τάξεως, β) Δασοκόμος Α τάξεως, γ) Δασονόμος Γ΄ τάξεως, δ) Δασονόμος Β΄ τάξεως και ε) Δασονόμος Α΄ τάξεως.

Οι βαθμοί αυτοί αντιστοιχούσαν στη βαθμολογική και μισθολογική κλίμακα (άρθρο 22) α) Γραφέας Α΄ τάξεως, β) Ακόλουθο, γ) Γραμματέα Β΄ Τάξεως, δ) Γραμματέα Α΄ Τάξεως και ε) εισηγητή.

Σύμφωνα με τον Υπαλληλικό Κώδικα Ν. 1811/1951 (ΦΕΚ Α΄141/16-5-1951) άρθρο 204 οι ανωτέρω περιγραφικοί βαθμοί αντιστοιχούν με α) 10ος, β) 9ος, γ) 8ος, δ) 7ος και ε) 6ος.

Με το Β.Δ. 4/1961 (ΦΕΚ Α/) επανανομοθετείται η λειτουργία των δυο Σχολών Αγιάς και Βυτίνας (άρθρο 59) – σχετικά και τα Β.Δ. 585/1960. ΦΕΚ Α 130/27-8-1960 και 474/1964. ΦΕΚ Α΄138/22-8-1964 – ενώ ο κλάδος των Δασοκόμων – Δασονόμων ονομάζεται Β2 Δασικός (άρθρο 94) με εισαγωγικό βαθμό τον 10ο (Γραφέας Α΄ Τάξεως) και καταληκτικό τον 4ο (Τμηματάρχη Α΄).

Με το Ν. 104/1975 (ΦΕΚ Α 167/8-8-1975) ορίζεται εισαγωγικός βαθμός ο 8ος, ήτοι Γραμματέας Β΄ Τάξεως – Δασονόμος Γ΄ Τάξεως, οπότε η ονομασία του Δασοκόμου παύει να υφίσταται από της ισχύος του Νόμου αυτού.

Με το Ν. 298/1976 (ΦΕΚ Α 89/17-4-1976) άρθρο 1 τα πτυχία των Δασικών Επαγγελματικών Σχολών Αγιάς Λαρίσης και Βυτίνας Αρκαδίας αναγνωρίζονται ως ισότιμα με τα πτυχία των ΚΑΤΕ (Κέντρα Ανωτέρας Τεχνικής Εκπαίδευσης) και με το Ν. 576/1977 (ΦΕΚ Α 102/13-4-1977) άρθρο 66 εντάχθηκαν οι Δασικές Σχολές στα ΚΑΤΕΕ.

Με το Π.Δ. 836/1977 (ΦΕΚ Α 271/20-9-1977) συστάθηκε ο κλάδος ΑΡ6 Τεχνολόγων Δασοπονίας με εισαγωγικό βαθμό τον 8ο και καταληκτικό τον 2ο – Δ/ντή Α΄, σε αντικατάσταση του Κλάδο ΜΕ2 (πρώην Β2) Δασικού και οι υπάλληλοι του κλάδου ονομάστηκαν «Τεχνολόγοι Δασοπονίας».

Με το Π.Δ. 388/1989 (ΦΕΚ Α΄169/16-6-1989) καθορίζεται ο τύπος και το περιεχόμενο του Πτυχίου που χορηγούν τα ΤΕΙ, σύμφωνα με το οποίο οι απόφοιτοι των τμημάτων Δασοπονίας φέρουν τον τίτλο «Δασοπόνος» Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Σε εφαρμογή αυτού ο δημοσιοϋπαλληλικός κλάδος ονομάστηκε ΤΕ Δασοπονικός (Π.Δ. 242/1993 – ΦΕΚ Α΄107/22-6-1993).

Έτσι λοιπόν σήμερα ο όρος Δασοπόνος έχει αντικαταστήσει αυτόν του Δασοκόμου, το δε Δασονόμος είναι τίτλος που φέρει ο Δασοπόνος,  προϊστάμενος του Δασονομείου, όπως ακριβώς και ο Δασάρχης είναι πλέον ο τίτλος που φέρει  ο προϊστάμενος του Δασαρχείου.

Πιστεύω η απάντησή μου να καλύπτει το ερώτημά σας.

Επισυνάπτω κείμενο του Γραφείου Διασύνδεσης ΤΕΙ Λαμίας σχετικό με την ειδικότητα του Δασοπόνου στη σημερινή του διάσταση.

Ευχαριστώ για το ερώτημα.

Είμαι στη διάθεσή σας για όποια διευκρίνιση.

http://www.teilar.gr/odigoi/odigoi_epaggelmaton/das_fys_per.pdf »

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΚΛΑΔΟΥ

Με ρωτούσαν συχνά νεότεροι Δασοπόνοι και φοιτητές Δασοπονίας με απορία και απογοήτευση, γιατί κάποιοι συνάδελφοι των αδελφών κλάδων και ειδικά του Δασολογικού  αρνούνται να μας αποκαλούν ΔΑΣΟΠΟΝΟΥΣ, τους απαντούσα:

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα.

Όταν ίσχυε ο όρος «Δασοκόμος», επέμεναν να μας αποκαλούν «Μεσοδασικούς»…

Όταν έπαυσε να χρησιμοποιείται ο όρος «Δασοκόμος» (1975), και ονομαζόμασταν μόνο Δασονόμοι, μας αποκαλούσαν Δασοκόμους.

Όταν ίσχυε ο όρος Τεχνολόγοι Δασοπονίας (1977) μας αποκαλούσαν Δασονόμους…

Όταν ίσχυσε ο όρος Δασοπόνος (1989, 1993 και έκτοτε) μας αποκαλούν Τεχνολόγους (σκέτο)

Και κατέληγα: ΟΤΑΝ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΘΕΙΤΕ ΔΑΣΟΛΟΓΟΙ (εγώ θα είμαι συνταξιούχος ή αείμνηστος) ΤΟΤΕ ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΔΑΣΟΠΟΝΟΥΣ…

Ήλθε λοιπόν η στιγμή αυτή, δηλ. «ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΘΟΥΝ ΔΑΣΟΛΟΓΟΙ» όταν το αρμόδιο υπουργείο παι(ε)δείας εν μια νυκτί με μια μονοκονδυλιά ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΚΛΑΔΟ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΝ ΔΑΣΟΠΟΝΙΚΟ, με το πρόσχημα – δόλωμα της πανεπιστημοποίησης των ΤΕΙ υπείκοντας στους «ευσεβείς» (γράφε ασεβείς) πόθους μερίδων «συναδέλφων» που επί δεκαετίες υπόβλεπαν τον Δασοπονικό κλάδο, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια  χωρίς, δυστυχώς, να συνειδητοποιούν ότι στηρίζονταν ή «αναπαύονταν» σε αυτόν …

Το πάγιο αίτημα των πτυχιούχων ΤΕ για την πραγματική – θεσμική ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, που για τα νεοελληνικά δεδομένα θα γίνονταν αυτό μόνο με την ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΠΟΙΗΣΗ τους, καθώς για την Ελληνική κοινωνία μόνο το Πανεπιστήμιο εκφράζει την Ανώτατη Εκπαίδευση, μπορούμε να πούμε ότι ικανοποιείται με την έκδοση του Ν. 4610/2019, όμως για τη Δασική Επιστήμη και τα δασικά πράγματα της Χώρας δεν δίδεται η λύση με την κατάργηση των Δασοπονικών Σχολών και την αντικατάστασή τους με Δασολογικές (που από δυο αυξάνονται σε πέντε), αλλά περισσότερο τα χειροτερεύει.

Αυτονόητα βγαίνει το συμπέρασμα ότι για τους εμπνευστές του νομοθετήματος αυτού Η ΔΑΣΟΠΟΝΙΑ, δηλ. η ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑ δεν είναι επιστήμη και δεν μπορούσαν οι Δασοπονικές Σχολές να υπαχθούν  στα Πανεπιστήμια, διατηρώντας το όνομά τους «ΤΜΗΜΑΤΑ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ» ή έστω ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΔΑΣΟΛΟΓΙΑΣ.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΤΑΤΑ, λοιπόν, ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΕΝΗ Η ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ του Δασοπόνου ως ΜΗ επιστήμονα, του αντικειμένου του ως ΜΗ επιστημονικού και της Δασοπονίας ως ΜΗ επιστήμης.

Η Εφαρμοσμένη Δασολογική Επιστήμη, η ΔΑΣΟΠΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, αλλά είναι κάτι ΣΑΝ χειρωνακτική εργασία, ή και αγγαρεία!!!…

Και αυτό όχι απλώς με την ανοχή των δασοπόνων, αλλά και με χαρές ενίων εξ αυτών γιατί επί τέλους γίναμ(τ)ε δασολόγοι!!!…

Και οι χιλιάδες Δασοπόνοι που είχαν την ατυχία να αποφοιτήσουν μέχρι το 2018;

Έρχεται στο νου μου στιχομυθία δασολόγου με Δασοπόνο, όταν ο δεύτερος πήρε και το πτυχίο του Δασολόγου, ενώ όλοι μας τον συγχαρήκαμε εκείνος του είπε. «Τώρα σκίσε το πτυχίο τού ΤΕΙ, σού είναι άχρηστο»…

Έτσι δεν είναι πλέον περίεργο που το αρμόδιο υπουργείο μπορεί χωρίς ερυθριασμό, και μάσκες να απαντά στην αντιδρώσα ΕΕΔΔΥ για τον αποκλεισμό των Δασοπόνων από τις πρόσφατα νομοθετημένες επιτροπές ότι, «το Υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενέργειας δεν αποκλείει κανένα επιστημονικό κλάδο», καθώς με τα σημερινά ισχύοντα Ακαδημαϊκά δεδομένα ο μόνος επιστημονικός δασικός κλάδος είναι ο Δασολογικός.

Όσο για τον Δασοπονικό; ΝΑΙ αυτός ήταν ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΚΛΑΔΟΣ μέχρι 6 Μαΐου 2019, παραμονή της δημοσίευσης στο ΦΕΚ του Ν. 4610/2019

ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΜΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το λουλούδι που φύτρωνε, μεταπολεμικά, στη Δασική Υπηρεσία το 1966, όταν οι πολιτικοί, κατά τη γνωστή συνήθειά τους, έστελναν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα στους Δασολόγους και Δασοκόμους, ότι επί τέλους παίρνει σάρκα και οστά το όραμα ίδρυσης Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου, και που δεν πρόλαβαν (οι πολιτικοί) να εισπράξουν τις ευχαριστίες, καθώς το σχετικό νομοθέτημα εκδόθηκε επί δικτατορίας (Ν.Δ. 943/1971 – Α/141/17-7-1971) και μετατράπηκε σε αγκάθι, καθώς απέκλειε τους Δασοκόμους από μέλη του (παρά τα ‘’κοινοβουλευτικά’’ τηλεγραφήματα) διότι λέει αυτοί δεν είχαν τελειώσει ούτε το Γυμνάσιο (6τάξιο τότε, Λύκειο σήμερα)…

Έκτοτε ο Δασοπονικός Κλάδος υποχρεώθηκε να υποδυθεί, ως μη όφειλε, έναν αγώνα για την καταξίωσή του στη θέση που έπρεπε και πρέπει να ανήκει, δηλ στην μεταλυκειακή – τριτοβάθμια – ανώτερη – τεχνολογική – επιστημονική – εκπαίδευση, βαθμίδες που εν πολλοίς φαίνεται και στην περιπέτεια του ονόματός του.

Έφθασε στο σημερινό (χθεσινό) επίπεδο χάρη στην αγωνιστικότητα την  υπομονή, επιμονή, μεθοδικότητα, χρησιμοποιώντας, όχι σπάνια και τη δικαστική οδό.

Τα εμπόδια πάμπολλα και τα επιχειρήματα πολλά με αληθοφανέστερο το  ότι φέρνει διχόνοια και φανατισμό στον Δασικό Κόσμο.

Οι γνωρίζοντες καλά τα δασοπονικά πράγματα τονίζαμε σε κάθε κινδυνολογούντα ότι ενότητα ΔΕΝ σημαίνει ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ, πόσο μάλλον ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ενός κλάδου.

Η άποψη  ότι η δασολογική επιστήμη συνίσταται στην  «αφ΄ υψηλού» διοίκηση – διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων μόνο, και ότι τα δάση μας έχουν ανάγκη πέρα από αυτήν (διοίκηση – διαχείριση) τη φύλαξη, έφερε τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα στη Δασική Υπηρεσία, καθώς μετά τη μεταπολίτευση άρχισαν να βρίσκουν έδαφος αυτές οι απόψεις, που εκφράζονταν σε κάθε περίσταση ανάλογα.

Οι προκλήσεις που ανοίγονταν μετά τη μεταπολίτευση, δεν άργησαν να μετατραπούν σε   εξωτερικά μέτωπα για τους Δασικούς και τη  Δασική Υπηρεσία, καθώς επρόκειτο για «γωνιακό μαγαζί», κατά έκφραση τότε Νομάρχη (1988).

Μια σειρά από περιπτώσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ευκαιρίες για την αναδιοργάνωση της Υπηρεσίας με γνώμονα τον πρωταρχικό της σκοπό, ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ, ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΑΕΙΦΟΡΙΚΗ – ΒΙΩΣΙΜΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ – ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΘΕΜΕΛΙΟ ΚΑΙ ΠΣΟΝΤΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΧΑΡΣΑΙΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, μετατράπηκαν σε φονικές βολές για τη Δασική Υπηρεσία και τα Ελληνικά Δασικά Πράγματα.

• Δασοφυλακή (1978)
• Περιβάλλον (Ν.1650/86),
• Υποβάθμιση ΚΕΔ (Π.Δ. 126/1986)
• Τετραχοτόμιση αντικειμένου (1990 και σε κάθε κυβερνητική αλλαγή).
• Φορέας Δασοπροστασίας (Ν.1845/1989).
• Γενική Γραμματεία Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος (Π.Δ. 352/1991)
• Ομόφωνο Πόρισμα Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για «ΕΝΙΑΙΟ ΦΟΡΕΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΔΑΣΩΝ»
• Σύσταση Δασικού Σώματος (ΔΑ.ΣΩ.) Π.Δ. 242/1993
• Θετική Απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για εφαρμογή του ομόφωνου πορίσματος (5^ος/1995).
• Δασοπυρόσβεση (1984, 1987, 1993, 1995, 1997, Ν.2612/1998)

Όλος αυτός ο ορυμαγδός των προκλήσεων, αλλά και επιθέσεων, με αποτέλεσμα την απογύμνωση «ΓΕΝΙΚΟ ΞΕΠΟΥΠΟΥΛΙΣΜΑ» της Δασικής Υπηρεσίας από προσωπικό μέσα και πόρους… έμπαινε σε δεύτερη μοίρα και την πρώτη έπαιρναν η μεταξύ των κλάδων «διαφορές» σε κεντρικό και συνδικαλιστικό κυρίως επίπεδο, εν αγνοία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Δασικών που υπηρετούσαν στις περιφερειακές Υπηρεσίες..

Αλλά και όσοι από τους παλιούς και έμπειρους ενημερώνονταν για τα τεκεταινόμενα που είχαν κοινό σκοπό και συνισταμένη την τάση θεωρητικοποίησης του δασικού αντικειμένου και τη μετατροπή της Δασικής σε υδροκέφαλη και ασπόνδυλη – έρπουσα υπηρεσία δεν αντιδρούσαν,  θεωρώντας, πολύ σωστά, τις απόψεις αυτές αυτονόητα λανθασμένες και  ανήκουστες που δεν θα μπορούσαν να βρουν έδαφος και να ανατρέψουν  δεδομένα, δοκιμασμένα και επιτυχημένα στο πέρασμα δεκαετιών.

Πέρα όμως από την μη ανησυχία των παλιών με τη συνεχιζόμενη δραματική αφαίμαξη σε προσωπικό των Δασικών Υπηρεσιών και την πλήρη αδιοριστία (τελευταίοι κανονικοί διορισμοί το 1983) διακόπηκε η διαδοχή και η μεταλαμπάδευση της εμπειρίας αυτών των δεκαετιών.

Αποτέλεσμα το αποκαλόκαιρο του 1997 έπεσε «κεραυνός εν αιθρία» η απόφαση του Δ.Σ. της Π.Ε.Δ.Δ.Υ. με ψήφους 7/2 θετική για τη μεταφορά της δασοπυρόσβεσης στη Πυροσβεστική Υπηρεσία.

Απόφαση που την έκανε σημαία ο τότε αρμόδιος υπουργός γεωργίας, στα επιχειρήματά του για  την ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΤΑΤΗ ΚΑΤΑΤΜΗΣΗ του αντικειμένου της αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών  και τον ΕΞΟΒΕΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ από το δάσος στη χειρότερη στιγμή του, ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΚΑΙΓΕΤΑΙ…

Η κοινή γνώμη των πόλεων, ειδικά,  επηρεασμένη από την πυρκαγιά τής 6-7 Ιουλίου 1997 του Περιαστικού Δάσους Θεσσαλονίκης Σέϊχ Σού και από συκοφαντικά για τους Δασικούς δημοσιεύματα (αλησμόνητο θα μείνει πρωτοσέλιδο δημοσίευμα εφημερίδας με τίτλο «ΟΙ ΔΑΣΙΚΟΙ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΔΑΣΗ») θεώρησε φυσική αυτή την αλλαγή.

Όσο δε για τους ορεινούς πληθυσμούς ούτε κατάλαβαν τί έγινε. Το μόνο που τους απόμεινε είναι να απορούν και να αναρωτιούνται έκτοτε και περισσότερο σήμερα γιατί διαλύθηκαν τα Δασαρχεία.

Και οι Δασικοί τί κάναμε και κάνουμε για να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα;

Όταν δεν μοιάζαμε με τον ρεμβάζοντα Ξέρξη πάνω στο Αιγάλεω, τη στιγμή που ο στόλος του καταπνίγονταν καιόμενος στη Σαλαμίνα, θυμίζαμε υποψήφιους ναυαγούς, που ενώ το πλοίο τους βυθίζεται εκείνοι αντιδικούν για το ποιος θα είναι Α΄  ή Β΄   καπετάνιος και ποιος θα έχει την καλύτερη καμπίνα…

Φυσικό επακόλουθο των γεγονότων αυτών δεν άργησε να φανεί, η εν μέσω κρίσης και «προόδου» να θεωρηθεί η Δασική Υπηρεσία ΆΧΡΕΙΑ(Η)ΣΤΗ !!!…

Μόνο ένα τυφλός, ή εθελοτυφλών δασικός, ξωμάχος και μη δεν αντιλαμβάνεται ότι η Ελληνική Δασική Υπηρεσία πνέει τα λοίσθια.

Και φυσικό επακόλουθο του επακόλουθου αυτού δεν μπορούσε να είναι παρά η κατάργηση του κλάδου του ειδικευμένου στο περί του πρακτέου στην κάθε έκφανση του δασικού αντικειμένου.

Και τώρα αντί να επιμείνουμε ώστε τα Τμήματα Δράμας, Καρδίτσας και Καρπενησίου να διατηρήσουν την επιστημονική εφαρμοστική κατεύθυνση – ειδίκευση, όπως  το …ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΞΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ Καρδίτσας θα επαναλάβουμε και πάλι την γνωστή κάθε φορά μεμψίμοιρη επωδό:

«Τί να κάνουμε; Αυτή είναι η πολιτική βούληση των κυβερνόντων. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη κι εμείς ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ».

Και πώς θα διασφαλισθούν τα συμφέροντα αυτά του ενοποιημένου πλέον κλάδου;

• Θα διεκδικηθούν οι προβλεπόμενες 3.313 συνολικές οργανικές θέσεις, ήτοι 1.582 των ΠΕ και 1.731 πρώην ΤΕ;
• Θα υπάρξει, αν όχι φροντίδα, τουλάχιστον μη βραχυκύκλωμα για την δίκαιη και ΜΗ απαξιωτική (γράφε ευτελιστική) ένταξη στον ΠΕ κλάδο, με όλα τα επακόλουθα όσων ΤΕ αποφοίτησαν πριν το 2019;
• Θα ενθαρρυνθεί η εγγραφή τους στο ΓΕΩΤ.Ε.Ε, που έπρεπε να ανατρέχει  στις 11/6/ 2001, ημερομηνία δημοσίευσης Ν2916/2001 ΦΕΚ 114, με τον οποίο εντάχθηκαν τα ΤΕΙ στα ΑΕΙ  με Εθνική Νομοθεσία. (Με Ευρωπαϊκή όφειλαν να είναι ενταγμένα  από το 1989 – οδηγ.89/48 ΕΟΚ).
• ………………………………………………………

Αρναία 16/10/2020

Ιωάννης Κέκερης

ΚατηγορίεςΑπόψεις, Δασική Υπηρεσία

Tags: Δασική Υπηρεσία, Δασοπυρόσβεση, Δασοπόνος, Δασοπόνοι, Ιωάννης Κέκερης