Με την 725/2023 απόφαση του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκε ότι κατά το Σύνταγμα και το νόμο, ως βλάστηση που προσδίδει σε ορισμένη έκταση δασικό χαρακτήρα με τις νόμιμες συνέπειες, δηλαδή ως δασική βλάστηση, νοείται η αποτελούμενη από άγρια ξυλώδη φυτά με τα χαρακτηριστικά του δέντρου ή του θάμνου.
Επομένως, άλλης μορφής άγρια βλάστηση, έστω και ξυλώδης, η οποία, όμως, δεν αποτελείται από δέντρα και θάμνους, δεν εμπίπτει στη συνταγματική έννοια του δάσους και της δασικής έκτασης, αν και ο κοινός νομοθέτης μπορεί να υπαγάγει εκτάσεις που καλύπτονται από άλλου χαρακτήρα βλάστηση, όπως η φρυγανώδης, πλήρως ή μερικώς και υπό τις προϋποθέσεις που κρίνει ο ίδιος νόμος, στη δασική νομοθεσία.
«Κατά συνέπεια, η φρυγανώδης βλάστηση, όπως αυτή οριοθετείται εννοιολογικά από την επιστήμη, δεν αποτελεί δασική βλάστηση, αλλά χορτολιβαδική, και δεν συγκροτεί δασικό οικοσύστημα, ακόμη και αν έχει ξυλώδη κορμό, αφού ο κορμός αυτός δεν έχει τα χαρακτηριστικά που θα προσέδιδαν στο φυτό το χαρακτήρα θάμνου ή δέντρου», αναφέρει η απόφαση του ΣτΕ.
ΚατηγορίεςΝομοθεσία
Σε σχέση με τη ΣτΕ 725/2023. Επιεικώς απαράδεκτη, αλλά και απαράδεκτα ανακριβής. Ποιοτικά και ποσοτικά φαίνεται να αγνοεί επιστήμονες του διαμετρήματος Σ. Ντάφη.
Το “φύρδην-μίγδην” των εκτάσεων με δασική βλάστηση γέγονε κατά τη νομολογία.
Όμως, “βορβόρω θ’ ύδωρ λαμπρόν μιαίνων ούποθ΄ ευρήσεις ποτόν”(!). Εάν μολύνεις το καθαρό νερό με ακαθαρσίες, δεν θα έχεις τι να πιεις.
Πέραν των ανωτέρω, είχε προηγηθεί ο αείμνηστος καθηγητής του Α.Π.Θ. Σπύρος Ντάφης με το από 2 –10 – 2000 ειδικό σημείωμά του, στην επιχειρούμενη το 2001 αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, κάνοντας λόγο μεταξύ των άλλων για χαλαρότερη προστασία των φρυγανοτόπων, θέτοντας πιστεύω τις βάσεις για τη συμφιλίωση των διαταραγμένων ήδη σχέσεων μεταξύ Δάσους και Πολίτη. Λέτε να φτάνει και η ώρα της ωρίμανσης της ιδέας για τη μεταρρύθμιση του άρθρου 24 του Συντάγματος ;