Το Πεκλάρι είναι ένα πολύ ανθεκτικό ανθρωπογενές οικοσύστημα. Τα όρια του χωριού, σε αυτό που ο Νιτσιάκος προτείνει ως «ανθρωπογενή οικοδυναμική», δεν είναι ορατά: δεν χάνονται απλά στα όρια του δάσους, αλλά κοινωνικοποιούν το δάσος