Εικόνες βίου των Ελλήνων, ιστορίες της ελληνικής ζωής, τοπία αλλοτινά, αποδίδονται στην παρούσα στήλη μέσα από φωτογραφίες παλιές, αποσκοπώντας στο να καταδειχθεί το παρελθόν όχι μουσειακά, αλλά ενεργητικά, αφού αυτό αποτελεί την κλήρα για το παρόν και τη μήτρα για το μέλλον.

Η τέχνη της δασικής φραγματικής

Με την τέχνη του μαστόρου στηνόταν τα φράγματα της φύσης… (από το αρχείο της δασικής υπηρεσίας).

Σήμερα, τέτοια υψηλά έργα λείπουν, και δεν υπάρχουν δασάρχες -όπως ο εικονιζόμενος-, που, περήφανοι για τη δημιουργία τους, να στέκουν ομπρός τους πλήρεις… (από το αρχείο της δασικής υπηρεσίας).

Θαυμάξτε τέχνη μαστορική σε τούτο το φράγμα που κατασκευάστηκε το 1939 στο χείμαρρο Ξηρίλλα Φαλαίας Ηπείρου (από το αρχείο της δασικής υπηρεσίας).

Έργα και εργασίες της Δασικής Υπηρεσίας

Αναδασώσεις σε λεκάνη απορροής-απασχόληση ορεινού πληθυσμού με άριστα αποτελέσματα.

Φράγμα στερέωσης πρανών χειμάρρου

Εγκάρσια φράγματα σε χείμαρρο λάβας (Πάμισος) περιοχής Μουζακίου Καρδίτσας

Φράγματα και φυτοκομικές εργασίες στο χείμαρρο Μετσόβου

Αμφίπλευρη ποτίστρα

Φυτωριακές εργασίες

Συγκέντρωση υπολειμμάτων, καθαρισμός δάσους

Δασικής υπηρεσίας έργα

Διάνοιξη δασικού δρόμου χειρωνακτικώς το 1950, για την εκμετάλλευση δάσους (αρχείο Αντώνιου Β. Καπετάνιου).

Ένα εξ αρχής τιτάνιο έργο έπρεπε να συντελεστεί στον ελληνικό δασικό χώρο… Xειρωνακτική διάνοιξη δασικής οδού στην Πίνδο (αρχείο Αντώνιου Β. Καπετάνιου).

Δασική οδοποιΐα στον Λαϊλιά Σερρών, 1950 (αρχείο Αντώνιου Β. Καπετάνιου).

Κατασκευή δασικής οδοποιίας στον Ταΰγετο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, μ’ ένοπλους φρουρούς με το δάκτυλο στη σκανδάλη! (αρχείο Αντώνιου Β. Καπετάνιου)

Αναδασώσεις της δασικής υπηρεσίας επί επικλινών εδαφών κατά το Μεσοπόλεμο (αρχείο Αντώνιου Β. Καπετάνιου)

Μέρα βροχερή. Εργάτριες με αδιάβροχα χιτώνια φυτεύουν απόκρημνη πλαγιά σε αναδάσωση της δασικής υπηρεσίας στα μέσα της δεκαετίας του 1960. (αρχείο Αντώνιου Β. Καπετάνιου)

Μάνες της γης

Και μάνα, κι αργάτισσα (αγρότισσα και ότι άλλο των πρακτικών του χωριού…)

–

Ο δασολόγος Ιωάννης Κοκκίνης ήταν διευθυντής των βασιλικών κτημάτων το χρονικό διάστημα 1908-1918.

Τα στελέχη του Βασιλικού Κτήματος Τατοΐου το 1929 μπροστά από το Διευθυντήριο του Κτήματος. Στην πρώτη σειρά, δεύτερος από αριστερά, ο δασολόγος Βασίλειος Δρούβας, διευθυντής του Κτήματος (πηγή: Σταματόπουλος Κώστας, «Το χρονικό του Τατοΐου», εκδόσεις Καπόν, Αθήνα 2004).

Ο Κορσικιανής καταγωγής δασολόγος Ευγένιος Οριγώνης, σπούδασε δασολογία στη Γερμανία και εισήλθε στη δασική διοίκηση το 1847, όταν ακόμη αυτή δεν ήταν συγκροτημένη ως δασική υπηρεσία, ασκών καθήκοντα Επιθεωρητού Δασών (στη φωτογραφία με τη στρατιωτική στολή του Δασικού Επιθεωρητού).

Ο Παναγής Βαλσαμάκης, πρώτος Τμηματάρχης του Τμήματος Δασών του Υπουργείου Οικονομικών. Κεφαλλονίτης στην καταγωγή, σπούδασε δασολογία στη Δασική Ακαδημία του Tharandt και εισήλθε στη δασική διοίκηση το 1854.

Σπουδαστές της Δασικής Ακαδημίας του Tharandt στη Σαξωνία το 1904. Εκεί κατευθύνθηκαν πολλοί Έλληνες υπότροφοι της δασολογίας.

Ο Διευθυντής Δασών Πέτρος Μαρκόπουλος το 1929, ο ένας εκ των δυο δασολόγων που δολοφόνησε ο δασοκόμος Παναγιώτης Μαρίνος

Ο Γενικός Επιθεωρητής Δασών, Μιχαήλ Δαβερώνης, το 1929. Ένας εκ των δυο δασολόγων που δολοφόνησε ο δασοκόμος Παναγιώτης Μαρίνος

Ο δασοκόμος Παναγιώτης Μαρίνος όπως απεικονιζόταν στην υπηρεσιακή του ταυτότητα. Μετά την απόλυση του σκότωσε δυο δασολόγους.

Παιδιά μιας περήφανης Ελλάδας

Ασπράγγελοι Ήπειρος, Φλεβάρης του 1946 (Φωτογραφία: Βούλα Παπαϊωάννου)

Μεταπολεμική Ελλάδα: με τη φτώχεια της και τις στερήσεις της, μα μ’ ένα μεγαλειώδες κουράγιο ζωής, π’ αποτελεί ηχηρό δίδαγμα για τη σημερινή Ελλάδα.
Θα τ’ έλεγες παιδιά ενός κατώτερου θεού, τούτα των φωτογραφιών μα όχι, ήταν παιδιά του ύψους και της θέλησης, παιδιά μιας περήφανης Ελλάδας, που βάδιζε μπροστά και δημιουργούσε, παρά τη φτώχεια της. Γι’ αυτό κι έβλεπες παιδιά χωρίς πόρους, χωρίς τα βασικά της ζωής, να πορεύονται γυμνόποδα χιλιόμετρα σε άθλιες συνθήκες (σε χιόνι και εγκρεμούς, αφού δρόμοι δεν υπήρχαν), για να φτάσουν στο σχολειό τους. Κι εκεί, να χουχουλιάζουν το ένα πλάι στο άλλο για να ζεσταθούν, αφού θέρμανση δεν υπήρχε, και ν’ απλώνουν τα κιτρινισμένα από την υγρασία βιβλία τους πα σε σανίδια, που ήταν τα θρανία τους, για μάθουν τ’ απαραίτητα γράμματα -την πρώτη συνειδητή παίδευση της ζωής τους.
“Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ”, για όλα τα όμορφά σου, μα προπαντός για τις αξίες σου…

Ήπειρος, μετά την Κατοχή: κορίτσια με λάτες και ποδολόγους μεταφέρουν πέτρες για την κατασκευή αντιχειμαρρικών έργων της δασικής υπηρεσίας (φωτογραφία: Βούλα Παπαϊωάννου).

Λευκάδα, αρχές της δεκαετίας του ’50, γυναίκα μεταφέρει πέτρες όπως οι Ηπειρώτισσες, και το συνεργείο της δασικής υπηρεσίας επί τω έργον (από το αρχείο του Αντώνιου Β. Καπετάνιου).

Κύπριες κουβαλούν πέτρες για την κατασκευή φράγματος από την αγγλική κυβέρνηση στην Καρπασία (έτος 1928)

Φτώχεια ελεεινή, μα και νοικοκυροσύνη -η αξιοπρέπεια της ελληνίδας μάνας. Γυναίκα έξω από το “σπίτι” της στα Κανάλια Μαγνησίας το 1946 (φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου)

R. G. Hoegler „Griechenland“, Εκδόσεις Europa, Ζυρίχη, 1956

Θεσσαλία, 1955

Ήπειρος, 1950

Γυναίκες του κουράγιου, μαυροντυμένες, χωρίς του αντρός τη συνδρομή, παλεύουν με τον εξαντλημένο γαΐδαράκο τους να καρπίσουν το μικρό φτωχικό αγρό, κάπου στην Ήπειρο το 1950. Ηρωΐδες της ζωής, μάνες της γης.

Αντάμα, με αγάπη, προχωρήσαν στη ζωή και σταθήκαν όρθιοι… (ζευγάρι στη Μακεδονία, δεκαετία του 1950)

Το χειροφίλημα στη Βάβω: ο σεβασμός στη γραία μάνα. Ήπειρος, δεκαετία του 1950.

Πολλά τα παιδιά, μα όμορφα τα βόλεψε η μάνα πα στο ζώο για τη μεταφορά τους. Μόνο ένα μπροστά κατευθύνει το ζώο. Πελοπόννησος 1960.