Τα ξεραμένα αγριόχορτα στους λάκκους των ελιών και πέριξ αυτών πιστοποιούν την εγκατάλειψη
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΑΓΛΙΑΣ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΥΡΗΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το Πεδίον του Αρεως θα μπορούσε να είναι ένα περίφημο πάρκο – αν όχι σαν το Hyde Park, που φαίνεται υπερβολικό παράδειγμα, σίγουρα σαν τον Εθνικό Κήπο, στο κέντρο της ίδιας πόλης. Αντ’ αυτού, αποτελεί έξοχο παράδειγμα της ελληνικής διαχείρισης των δημόσιων χώρων: η μεγαλεπήβολη ανάπλαση εκατομμυρίων ευρώ του 2010 παραδόθηκε από την Υπερνομαρχία με δόξες και τιμές, αλλά ανολοκλήρωτη – και μετά αφέθηκε να ρημάξει εντελώς. Τα τελευταία δύο χρόνια οι τοξικομανείς από την οδό Τοσίτσα «καθοδηγήθηκαν» στο τμήμα του Πεδίου πίσω από το άγαλμα του Κωνσταντίνου. Και 230 στρέμματα πρασίνου τελικά διαμορφώνουν ένα περιβάλλον περισσότερο ντεκαντάνς απ’ ό,τι πρασίνου.
Πρόκειται για μία ακόμη χαμένη ευκαιρία αυτής της πόλης. Κυρίαρχο στοιχείο στο πάρκο (αντί για το νερό που προέβλεπε η ανάπλαση) είναι τα σκουπίδια – ειδικά κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές έχουν αναπτύξει τον δικό τους βιότοπο. Από τις υδάτινες διαδρομές δεν λειτουργεί καμιά – τα τριαντάφυλλα του ροδώνα ξεράθηκαν και τα κανάλια, αφού το φυσικό ρυάκι που προϋπήρχε σκεπάστηκε με τσιμέντο, στέγνωσαν σε ξερορύακα με πλαστικά και σακούλες στην κοίτη τους. Το υπέδαφος διασχίζουν ρυάκια που κυλάνε υπόγεια από τα Τουρκοβούνια. Στην ανάπλαση αποκαταστάθηκαν οι έξι γεωτρήσεις του, δεν δημιουργήθηκαν όμως υπόγειες σωληνώσεις για το πότισμα – τα πλαστικά λάστιχα που κάνουν αυτήν τη δουλειά σε πολλά σημεία είναι κομμένα ή με βγαλμένες τις ενώσεις τους. Το μεγάλο σιντριβάνι λειτούργησε μόνο για μερικούς μήνες, ενώ σε ένα μικρότερο -το μοναδικό που κρατάει νερό- η «λίμνη» έχει τη διαύγεια εγγλέζικης λάσπης. Τα δύο περίπτερα του πάρκου παραμένουν από την έναρξη της ανάπλασης κλειστά, όπως και τα δύο WC του, η λειτουργία των οποίων κρίθηκε ίσως υποκριτική σε ένα τόσο εκτεταμένο αποχωρητήριο.
Ρούχα απλωμένα και λουκέτα
Στις στέγες των λίγων βοηθητικών κτιρίων ζουν άστεγοι – μετανάστες και Ελληνες. Ανθρωποι σε κακή κατάσταση, που χρήζουν ουσιαστικής βοήθειας αντί απαξιωτικής ανοχής. Υπολείμματα νοικοκυριού, στρώματα, ρούχα απλωμένα, χαρτόκουτα και μια ελληνική σημαία – στο «ισόγειο» μια τρανσέξουαλ προσπαθεί να φορέσει την ξανθιά περούκα της για να ασκήσει την πιο διαχρονική μορφή παραβατικότητας του Πεδίου του Αρεως, τον αγοραίο έρωτα. Οι δύο παιδικές χαρές κλειστές κι αυτές, μετά το ατύχημα στο Ελληνικό. Στην περίπτωση του Πεδίου οι υπεύθυνοι πέταξαν από πάνω τους -με μια ανακοίνωση στα κάγκελα κι ένα λουκέτο στην πόρτα- την ευθύνη λειτουργίας ενός αφύλαχτου χώρου, αλλά τα παιδάκια από τις γύρω περιοχές συνεχίζουν να μπαίνουν, απλώς καβαλώντας ένα τοιχίο ή σκαρφαλώνοντας σε κάγκελα που οι ανάδοχοί τους ευφυώς επέλεξαν να απολήγουν σε δόρυ.
Στις εσωτερικές διαδρομές, όσο απομακρύνεσαι από τις κεντρικές «λεωφόρους», η βρωμιά και η αίσθηση της εγκατάλειψης εντείνονται. Κακοτεχνίες στην εκτέλεση του έργου γίνονται ορατές στα οδοστρώματα και τα γρασίδια, ενώ οι φυλλωσιές θυμίζουν παρατημένο χωράφι και από την ώρα που σουρουπώνει παγιώνεται μια ατμόσφαιρα νουάρ. Ο Νίκος περπατά με το σκύλο του αρκετά χρόνια τώρα στο πάρκο. Ο χώρος τού φαίνεται ολοένα και περισσότερο ατημέλητος έως επικίνδυνος. «Η μάνα μου, όχι, δεν θα έρθει βόλτα εδώ, ειδικά μετά το απόγευμα. Εγώ έχω και το σκύλο… Δεν μου έχει τύχει κάτι, αλλά ακούς και βλέπεις πολλά περίεργα», μου λέει. Το «Green Park», επί της οδού Μαυρομματαίων, είναι ερειπωμένο και βρωμάει αμμωνία, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ζέχνει καθώς αποσυντίθεται από την εγκατάλειψη, τη φθορά του χρόνου και τους βανδαλισμούς.
Γεμάτο αντιφάσεις
Και όμως, το Πεδίον του Αρεως εξακολουθεί να αναπαράγει εικόνες που προσιδιάζουν σε δημόσιο πάρκο: παιδιά, μεταναστόπουλα κυρίως, παίζουν μπάλα δίνοντας ζωή στις πλατείες του, άνθρωποι αθλούνται ή κάνουν βόλτα με το σκύλο τους, ηλικιωμένοι συζητάνε πάνω από καφέδες και τα πούλια της ντάμας. Ομως οι εικόνες αυτές εντάσσονται σε ένα αλλοπρόσαλλο κάδρο ευρύτερης παρακμής και συνυπάρχουν με ετερώνυμές τους καταστάσεις την ίδια στιγμή, στο ίδιο καρέ: ένας κάνει τζόκινγκ, τα παιδιά γελάνε και στο φόντο κάποιος ζεσταίνει τη δόση του ή διαλαλεί την πραμάτειά του. Οι άνθρωποι που επιμένουν να έρχονται εδώ αντανακλαστικά είναι καχύποπτοι – και αυτή τους η επιφυλακτικότητα δεν είναι κάποιο αστικό ή μοντέρνο κουσούρι, μόνο ενστικτώδης αυτοπροστασία.
Είναι αντιφατικό το Πεδίον του Αρεως, κουραστικά αντιφατικό αντί για χώρος χαλάρωσης. Και το βράδυ αυτή η αντίφαση οξύνεται – στο χώρο, που υποτίθεται ότι από τις 11 μ.μ. έως τις 6 π.μ. αδειάζει από επισκέπτες, παραμένουν αρκετοί από τους τοξικομανείς που όλη την ημέρα καταλαμβάνουν τα παγκάκια και τα φυλλώματα πίσω από το άγαλμα του Κωνσταντίνου. Είναι ένας υπνωτισμένος αλλά και εύφλεκτος μικρόκοσμος – τα μέλη του είναι πολυτοξικομανείς, αρκετά αποκλίνοντες από τον «ομονοιακό» τύπο ναρκομανούς, Ελληνες και πολλοί μετανάστες – Αραβες, Αφγανοί, Αφρικανοί. Το ναρκωτικό στο οποίο «εξειδικεύεται» το Πεδίον του Αρεως είναι η «σίσα» – ένα χημικό μείγμα μεθαμφεταμίνης, εφεδρίνης και οργανικών οξέων σε κρυσταλλική μορφή. «Αυτό είναι μισό γραμμάριο», μου λέει ο Μάρκος δείχνοντάς μου μια ζελατίνα με μερικούς κρυστάλλους. «Και κοστίζει 40€. Και λένε ότι η σίσα είναι το ναρκωτικό των φτωχών, κουραφέξαλα». Μιλάμε σχετικά σιγά και όσο είμαστε στον κεντρικό άξονα, που είναι γεμάτος τοξικομανείς, η φωτογραφική κάμερα μένει μέσα στο σακίδιο του συναδέλφου.
Ο Μάρκος και η παρέα του, πολύ καιρό στο δρόμο, με χρόνια φυλακής στην πλάτη, ζουν όλη μέρα στη γύρα, ψάχνοντας την επόμενη καλή δόση. Οι κουβέντες τους διακόπτονται από τσιτωμένα τηλεφωνήματα στις «άκρες», φωνές προς τους ντίλερ του πάρκου, τσαμπουκάδες, επακριβείς δοσολογίες, ποσότητες, χρώματα, χάπια – και σκοτεινές, ανέλπιδες ανθρώπινες ιστορίες «των φίλων που χάνονται». Οσο ο Μάρκος στο παγκάκι φτιάχνει τη δόση του, ένας ντίλερ κατεβαίνει τον κεντρικό δρόμο φωνάζοντας «μπούμπλε, μπούμπλε» (υπνωτικά χάπια). «Τον ακούς;» μου κάνει μειδιώντας. «Αυτός λέει τα δικά του, εγώ καίω τη σίσα, κάτω έχει βελόνες από σύριγγες και η μικρή (μου δείχνει μια κοπέλα) κάνει πιάτσα. Και περνάει η μάνα με τα μικρά από το χέρι… Πρέπει να μας διώξουν από εδώ πέρα, φίλε».
Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΚατηγορίεςΔιάφορα
Αφήστε μια απάντηση