Γνωρίζουµε ότι από την ίδρυση του ΥΠΕΚΑ, το 2009, οι τοµείς ευθύνης του υπουργείου που προήλθαν από τα Υπουργεία Αγροτικής Ανάπτυξης (δάση) και Ανάπτυξης (ενέργεια) δεν ενσωµατώθηκαν ποτέ οργανικά στις υπηρεσίες περιβάλλοντος και χωροταξίας του «παλιού» ΥΠΕΧΩΔΕ. Όπως όµως περιγράφεται σε µελέτες που εκπονούνται και διακινούνται το τελευταίο διάστηµα αλλά και σε σχετικά δηµοσιεύµατα, στο µελλοντικό ΥΠΕΚΑ αυτή η διάσταση διατηρείται και βαθαίνει: Αφού απέτυχαν, υπό την κατακραυγή φορέων και κοµµάτων, να επαναφέρουν την προστασία των δασικών οικοσυστηµάτων στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, σήµερα την εντάσσουν στις αρµοδιότητες του Γενικού Γραµµατέα που θα ασχολείται επίσης µε τους ορυκτούς πόρους και την ενέργεια (και όχι εκείνου που θα εποπτεύει το περιβάλλον συνολικά).

Αν και η επιλογή αυτή µοιάζει τεχνική και άνευ πολιτικής σηµασίας, στην πραγµατικότητα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Με το ίδιο πρόσωπο να έχει την ευθύνη δύο τοµέων -εξορύξεις, ενέργεια- µε υψηλό οικονοµικό ενδιαφέρον και επενδυµένα συµφέροντα αλλά και των δασών, είναι φανερό πού θα δοθεί το βάρος… Υπάρχει κίνδυνος τα δάση να (ξανα)γίνουν ο «φτωχός συγγενής» των «αναπτυξιακών» προτεραιοτήτων, να υποταχθούν στις ανάγκες για ορυχεία και µεταλλεία και µεγάλης κλίµακας εγκαταστάσεις αιολικών και φωτοβολταϊκών µονάδων. Κατ’ αναλογία µε την κατάσταση στο παλιό ΥΠΕΧΩΔΕ, όπου το περιβάλλον και η χωροταξία «στέναζαν» κάτω από την πίεση των αναγκών διευκόλυνσης των µεγάλων δηµόσιων έργων…

Αν αθροίσουµε αυτή την επιλογή µε τις γενικότερες προβλέψεις του νέου µνηµονιακού ΥΠΕΚΑ για µειώσεις προσωπικού και κατάργηση πολλών εποπτευόµενων φορέων προστασίας και ρύθµισης του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος, µια εξαιρετικά προβληµατική εικόνα προδιαγράφεται: Το ιστορικό αίτηµα φορέων και κοµµάτων για τη δηµιουργία αυτόνοµου Υπουργείου Περιβάλλοντος που έµοιασε να ευοδώνεται µε την ίδρυση του ΥΠΕΚΑ κινδυνεύει να ακυρωθεί εκ των πραγµάτων.

Για το θέµα, η βουλευτής συντονίστρια του τοµέα ΥΠΕΚΑ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ηρώ Διώτη δήλωσε: «Το ΥΠΕΚΑ, κυρίως βεβαίως επί υπουργίας Παπακωνσταντίνου, διέψευσε τις όποιες προσδοκίες είχε γεννήσει η δηµιουργία του, πάντα µε πρόσχηµα την “ανάπτυξη” µέσα στην κρίση: Νοµιµοποίηση αυθαιρέτων, διάλυση νοµοθεσίας και δοµών περιβαλλοντικού ελέγχου, αποχαρακτηρισµοί, φωτογραφικές διατάξεις για συγκεκριµένους επιχειρηµατίες, προώθηση καταστροφικών δραστηριοτήτων για τις εξορύξεις, την καύση απορριµµάτων, την ιδιωτικοποίηση του νερού και της ενέργειας κ.λπ. Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θέλουν ένα ΥΠΕΚΑ που θα ασκεί ουσιαστικό έλεγχο, θα προγραµµατίζει και θα εποπτεύει την υλοποίηση των αναπτυξιακών δράσεων µε βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και την προστασία του περιβάλλοντος, και όχι να υπηρετεί µε ευλάβεια, όπως η σηµερινή κυβέρνηση, τα συµφέροντα των εκάστοτε επενδυτών».

“Ο/τ”

Πηγή: Οικοτριβές – μηνιαίο ένθετο στην “Αυγή” της Κυριακής