Αν κι έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια και η έρευνα έχει προχωρήσει θεαματικά, πέπλο μυστηρίου εξακολουθεί να καλύπτει τον πλανήτη Γη. Χιλιάδες νέα είδη του ζωικού βασιλείου ανακαλύπτονται ή διαπιστώνεται ότι δεν έχουν εξαφανιστεί απ’ τους επιστήμονες σ’ όλον τον κόσμο, αν και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το φαινόμενο αυτό σπανίζει.

Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια FishBase (www.fishbase.org), σήμερα υπάρχουν περίπου 33.000 είδη ψαριών και ο αριθμός τους ολοένα αυξάνει, καθώς αναγνωρίζονται νέα είδη, γεγονός που ενίοτε δημιουργεί συχνά κι επιστημονικές διαμάχες, όπως εξηγεί ο δρ Μάνος Κουτράκης, ερευνητής του Ινστιτούτου Αλιευτικής Ερευνας Καβάλας.

Πριν από 10 χρόνια, τονίζει ο επίκουρος καθηγητής Βιολογίας Ιχθύων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θανάσης Τσίκληρας, ο αριθμός αυτός ήταν 28.000, ενώ υπολογίζεται ότι υπάρχουν ακόμη πολλά είδη ψαριών που δεν έχουν αναγνωριστεί.

Γι’ αυτό και οι Αμερικανοί επιστήμονες στην κυριολεξία τα ‘χασαν, όταν διαπίστωσαν ένα νέο είδος, που το βάφτισαν Cottus schitsuumsh. Το ψάρι αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί κεδροσκαλπίνα (cedar sculpin), διότι βρέθηκε κοντά σε περιοχή όπου εξακολουθούν να ζουν Ινδιάνοι ιθαγενείς. Η κεδροσκαλπίνα εντοπίστηκε μόλις την περασμένη εβδομάδα, από επιστήμονες που εργάζονταν στη Δασική Υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών κι εμφανισιακά θυμίζει αρκετά γοβιό.

Οι βιολόγοι από καιρό είχαν υποψιαστεί ότι υπήρχαν διαφορετικά είδη σκαλπίνων του γλυκού νερού, που δεν είχαν περιγραφεί στον ποταμό της Μπασίν της Ανω Κολούμπια, αλλά δεν διέθεταν τα μέσα, για να τ’ αναγνωρίσουν. Για έναν περίεργο λόγο ήταν δύσκολο να προσδιοριστούν τα φυσικά χαρακτηριστικά του, διότι έμοιαζε αρκετά με άλλα είδη, όπως το Cottus confusus (shorthead sculpin).

Για την ονομασία του νέου ψαριού, οι επιστήμονες συζήτησαν και με γέροντες που ανήκουν στη φυλή Cour d’ Alene που κατοικούσε άλλοτε στην περιοχή που βλέπουμε

Οι σκαλπίνες της οικογένειας Cottidae (τάξη Scorpaeniformes) γενικά εμφανίζονται σε πολλούς διαφορετικούς τύπους και βρίσκονται σε ζώνες με διαρκώς ανανεούμενα νερά, αλλά κι εσωτερικά νερά, όπως ποτάμια, φαράγγια, νερά μέσα σε δάση κ.ά. Ζουν στη βενθική ζώνη, δηλαδή κοντά στον πυθμένα.

Είδη που μπερδεύονταν

«Μέσω της συνεργασίας μας με το Πανεπιστήμιο της Μοντάνα, αποκαλύψαμε μορφολογικές και γενετικές αποδείξεις που αποδεικνύουν ότι τα δύο είδη μπερδεύονταν πάνω από από 50 χρόνια», δήλωσε ο Μάικλ Γιανγκ, ο οποίος είναι ιχθυολόγος κι εργάζεται στην τοπική Δασική Υπηρεσία.

Το νέο είδος ανακαλύφθηκε στο Coeur d’ Alene και Σάιντ Τζόε σε λεκάνες απορροής ποταμών στο Αϊνταχο και μέρος του Κλαρκ Φορκ ποταμού Μπασίν, στη Μοντάνα. Για την ονομασία του είδους, οι επιστήμονες διαβουλεύτηκαν και με γέροντες, που ανήκουν στη φυλή «Cour d’ Alene», που κατοικούσε άλλοτε στην περιοχή που βρέθηκε το ψάρι. Το επιστημονικό όνομα για το είδος, Cottus schitsuumsh, προέρχεται από το όνομα για τη φυλή «Schitsu’umsh», που σημαίνει «Αυτοί που βρέθηκαν εδώ».

Αν και τα ψάρια αυτού του είδους δεν έχουν εμπορική αξία, όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα σ’ όλον τον κόσμο, οι σκαλπίνες είναι γνωστές στους ψαράδες ως πηγή τροφής για τα μεγάλα ψάρια, την πέστροφα, το ψαράκι μάντλερ, που μοιάζει με σκαλπίνα, και είναι δείκτης ποιότητας της καθαρότητας των νερών.

Επιστήμονες και συνεργάτες τους εκτιμούν ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία στους πληθυσμούς σκαλπίνων κατά μήκος των δυτικών ακτών των ΗΠΑ. Και τα μυστήρια του υδάτινου κόσμου συνεχίζονται…

Οι Ινδιάνοι της «Cour d’ Alene»

Οσο κι αν η κοινή ονομασία Ινδιάνοι δημιούργησε μια ενιαία εικόνα στο δυτικό κόσμο για τους ιθαγενείς, που ζουν σε σκηνές, φορούν φτερά κι έχουν ένα συγκεκριμένο αρχηγό, οι μεν άποικοι καταδίκασαν αυτόν τον κόσμο, το δε Χόλιγουντ σχεδόν τον ισοπέδωσε, άλλοτε αναδεικνύοντας συγκεκριμένες φυλές κι αφήνοντας άλλες φυλές στο περιθώριο.

Ετσι, υπάρχουν διαφορετικά γένη και διαφορετικές φυλές Ινδιάνων που υπάγονται σ’ αυτά: Απάτσι, Αμπενάκι, Τσερόκι, Κρόου, Ντελαγουέρ, Σιου, Σοσόνι κ.ά. και δεν έζησαν φυσικά όλες στις ίδιες περιοχές. Αλλες εμφανίζονταν στο διάβα της Ιστορίας ως πιο επιθετικές κι άλλες ως πιο φιλειρηνικές. Ακόμη και η τροφή, λόγω διαφορετικού κλίματος, διέφερε, αφού άλλες φυλές κατοικούσαν σε πεδινές κι άλλες σε ορεινές περιοχές.

Από τα πιο σημαντικά βιβλία που γράφτηκαν στο διάβα του χρόνου ήταν «Η ιστορία των Ινδιάνικων Φυλών της Βόρειας Αμερικής», μια τρίτομη συλλογή με βιογραφίες Αμερικανών ιθαγενών που συνοδεύονταν από πορτρέτα-λιθογραφίες και δημοσιεύθηκε μεταξύ των ετών 1836 ώς 1844, από τους Τόμας Μακίνεϊ και Τζέιμς Χαλ. Η πλειονότητα των πορτρέτων δημιουργήθηκαν σε λάδι, από τον Τσαρλς Μπερντ Κινγκ.

Σήμερα, περίπου το 4% ώς 6% των κατοίκων της Μοντάνα είναι Ινδιάνοι ιθαγενείς. Οι Ινδιάνοι με τους οποίους συνομίλησαν οι επιστήμονες, με αφορμή το ψάρι, είναι μια μικρή φυλή, που έχει ζήσει σε χωριά κατά μήκος της περιοχής Κορ Ντ’ Αλέν και Σάιντ Τζόε (Αγιος Τζόε), Κλαρκ Φορκ και Ομιλούντες Ποταμοί, καθώς και στις λίμνες Κορ ντ’ Αλέν, Πεντ, Ορεάλ, Χάιντεν. Για την ακρίβεια, τους βρίσκουμε στο σημερινό βόρειο Αϊνταχο, στην Ανατολική Ουάσιγκτον και τη Δυτική Μοντάνα. Οι ίδιοι αυτοαπακαλούνται Schitsu’umsh ή Skitswish.

Της ΑΝΝΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ | ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΚατηγορίεςΆγρια Ζωή