Η νομιμότητα -στην οποία ομνύουν οι υπουργοί όταν είναι στην αντιπολίτευση όμως- είναι σαφής δια του Συμβουλίου Επικρατείας σχετικά με το ζήτημα των αυθαιρέτων κτισμάτων. Η πάγια νομολογία του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίων (πέραν των παλιότερων δηλώσεών τους) εκθέτει ανεπανόρθωτα τους υπουργούς της κυβέρνησης που εμπνεύστηκαν την τροπολογία για την αναστολή των κατεδαφίσεων σε δασικές εκτάσεις, αφού με σωρεία αποφάσεων έχει ζητήσει την εφαρμογή του μέτρου χωρίς παρεκκλίσεις.

Είναι ενδεικτικές δυο πρόσφατες:

– Στις 25 Ιουνίου 2015 (αριθμός απόφασης 2215/2015) οι δικαστές του Ε’ Τμήματος διέταξαν άμεση κατεδάφιση για τα αυθαίρετα που βρίσκονται σε δασική έκταση ανεξάρτητα αν αυτή είναι ιδιωτική ή δημόσια. Ανέφεραν: “οικοδομές, κτίσματα και πάσης φύσεως κατασκευές που έχουν ανεγερθεί είτε μέσα σε δημόσια ή ιδιωτικά δάση ή δασικές εκτάσεις είτε μέσα σε δημόσιες ή ιδιωτικές αναδασωτέες εκτάσεις οι οποίες έχουν καταστραφεί από πυρκαγιά ή από οποιαδήποτε άλλη αιτία, προερχόμενη από ανθρώπινη ενέργεια ή από φυσική αιτία, κατεδαφίζονται ύστερα από απόφαση του αρμοδίου οργάνου”.

Ούτε δασολόγιο ή δασικοί

Το δικαστήριο μάλιστα καταρρίπτει με τη συγκεκριμένη απόφαση και οποιοδήποτε επιχείρημα περί έλλειψης δασικών χαρτών, όπως παρουσιάστηκε από τους υπουργούς. Αναφέρει επί λέξει: “….το μέτρο της κατεδάφισης αυθαιρέτων κατασκευών επιβάλλεται υποχρεωτικώς από τον νόμο, ανεξάρτητα από τον χαρακτήρα της έκτασης ως δημόσιας ή ιδιωτικής, διότι τυχόν δικαιώματα ιδιωτικού δικαίου σε δασική ή αναδασωτέα έκταση δεν αποκλείουν την εφαρμογή της νομοθεσίας, κατ’ εφαρμογή της οποίας εκδόθηκε η πράξη κατεδάφισης αυθαιρέτων κατασκευών”. Μάλιστα, όπως επεσήμαναν για την  κατεδάφιση αυθαιρέτων κατασκευών σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις δεν απαιτείται, να έχει προηγουμένως καταρτισθεί δασολόγιο, ούτε να έχει χαρακτηρισθεί η έκταση ως δασική, με τη διαδικασία του δασικού νόμου 998/1979 ούτε, να έχουν καταρτισθεί δασικοί χάρτες, αλλά αρκεί να διαπιστώνεται αιτιολογημένα ο δασικός χαρακτήρας της έκτασης.

Οι τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις

– Το Νοέμβριο του 2014 η Ολομέλεια του Δικαστηρίου είχε κρίνει συνταγματική και νόμιμη, τη δεύτερη απόπειρα της πολιτείας για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, έκρινε ότι ο νόμος 4178/2013 δεν προσκρούει σε καμία συνταγματική διάταξη, θεωρώντας αντισυνταγματική και μη νόμιμη μια μόνο διάταξη του επίμαχου νόμου. Ποια ήταν αυτή; Εκείνη που αφορούσε τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων που είχαν κριθεί κατεδαφιστέα με τελεσίδικη δικαστική απόφαση. Βέβαια κατά τη συζήτηση και μπροστά στα πυρά των δικαστών το ΥΠΕΚΑ είχε φροντίσει να την αποσύρει με τροπολογία που κατατέθηκε (τότε) στη Βουλή. Μάλιστα η απόσυρση της διάταξης αυτής είχε προαναγγελθεί κατά τη διάρκεια της συζήτησης ενώπιον των δικαστών, από την εκπρόσωπο του δημοσίου. Η συγκεκριμένη διάταξη λέει το ΣτΕ πως προσκρούει στην συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών αφού δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αυθαίρετο που έχει κριθεί τελεσίδικα από τα δικαστήρια ως κατεδαφιστέο.

– Πολύ χαρακτηριστική μάλιστα ήταν η έκρηξη του τότε προέδρου του ΣτΕ Σωτ. Ρίζου κατά τη συζήτηση του δεύτερου νόμου του 2013 για την τακτοποίηση των αυθαιρέτων (ο πρώτος σχετικός νόμος του 2011/4014 είχε κριθεί αντισυνταγματικός):  “…στα πολιτισμένα κράτη δεν υπάρχει αυθαίρετη δόμηση”, είχε πει οργισμένος.

Πηγή: capital.gr

ΚατηγορίεςΔόμηση - Αυθαίρετα, Δασική Πολιτική, Δασικοί Χάρτες, Νομοθεσία

Tags: Αποφάσεις Κατεδάφισης, Αυθαίρετα, Δασικοί Χάρτες, Δασολόγιο, Νομολογία, Συμβούλιο της Επικρατείας