(shutterstock)
Αρθρογράφος: Μαρία Σκαμπαρδώνη*
Στο δάσος περπατώ, πρέπει να έχει περάσει αρκετά η ώρα. Η βροχή έχει ποτίσει την ώριμη γη, σαλιγκάρια έχουν βγει και φαίνονται κολλημένα επάνω στα δέντρα. Τα λουλούδια αναδύουν το φρέσκο άρωμά τους, μέλισσες πετάνε επάνω σε μερικά άνθη και τη σιωπή μου διακόπτουν τα νερά μίας απόμερης λίμνης.
Στο δάσος περπατώ, αναπνέοντας καθαρό αέρα. Αφήνω πίσω μου για λίγο το βουητό και το άγχος της πόλης, μέσα στο πράσινο τώρα ανασαίνω καθαρό αέρα. Τώρα ξαναγεννιέμαι, διότι τώρα ανακαλύπτω την ομορφιά του απλού και του απέριττου, που όμως κρύβει ταυτόχρονα μέσα του όλη την πολυπλοκότητα και τη μαγεία της ζωής.
Στο δάσος περπατώ, πόσες ομορφιές διακρίνω! Να, μία κάμπια που άξαφνα μετατρέπεται σε πεταλούδα, αποδεικνύοντας πως η μεταμόρφωση μπορεί να έρθει στη ζωή όλων. Να, τα νερά της γάργαρης πηγής που τρέχουν ορμητικά και σε πείθουν να βουτήξεις μέσα τους και να δροσιστείς. Να, εκείνα τα βουνά που αντιλαλούν τη φωνή σου και κάνουν τα πτηνά του ουρανού να πετάξουν μακριά. Να και μία μικρή χελώνα που πορεύεται μέσα στο καταφύγιό της και μασουλάει ένα χορταράκι.
Στο δάσος, περπατώ και όλες τις ομορφιές του κόσμου διακρίνω. Πόσο δίκιο είχε ο μεγάλος φιλόσοφος Ζαν Ζακ Ρουσώ όταν δίδασκε πως ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει ξανά στη φύση, αν θέλει να βρει τον αρχικό του εαυτό.
Στο δάσος περπατώ και μία εσωτερική χαρά με πλημμυρίζει. Ναι, όλα τα προβλήματα και όλα τα άγχη πόσο μικρά φαίνονται μέσα σε αυτό!
*Η Μαρία Σκαμπαρδώνη είναι δημοσιογράφος.
ΚατηγορίεςΔασικά Οικοσυστήματα
Απάντηση