Σκολαρίγκας Γιάννης,
Δασολόγος MSc
Με τις δασικές πυρκαγιές να μαίνονται στη χώρα έχει ανοίξει (ευτυχώς ξανά, δυστυχώς υπ’ αυτήν την αφορμή) η συζήτηση για το υπάρχον δόγμα της δασοπυρόσβεσης και την αποτελεσματικότητα του, την αναλογία των δαπανών στη σχέση μέτρων πρόληψης – καταστολής και του μίγματος της δασικής πολιτικής που ασκείται εν γένει.
Φωνές με τις οποίες συμφωνώ αναφέρουν ότι ο καλύτερος τρόπος να προλάβεις την δασική πυρκαγιά είναι η σταθερή διαχείριση του δάσους και της υπαίθρου.
Και έτσι είναι. Η Ελλάδα μπορεί να έχει έντονο και ποικίλο ανάγλυφο, η κλιματική αλλαγή που προκάλεσε η βιομηχανική επανάσταση μπορεί όντως να έχει αυξήσει τη θερμοκρασία του πλανήτη και να έχει εντείνει τις ακραίες τιμές κάποιων φυσικών φαινομένων, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαχείριση και προστασία των φυσικών οικοσυστημάτων.
Το δάσος το οποίο υφίσταται ορθολογικής, συνεχόμενης διαχείρισης με βάση τη διαχειριστική του μελέτη, προβλέπει ετήσιο λήμμα, παράγει μη ξυλώδη προϊόντα, προσφέρει υπηρεσίες αναψυχής και αθλητισμού και εκδρομών στους πολίτες αλλά και άλλες κοινωνικές παροχές οι οποίες δεν είναι οφθαλμοφανείς παρότι υπαρκτές (αντιδιαβρωτική και αντιπλημμυρική προστασία, απορρυπαντική λειτουργία κ.α.)
Η καρδιά ενός τέτοιου δάσους μπορεί να είναι μόνο η δασική υπηρεσία της περιοχής του. Στελεχωμένη, σε υψηλό επίπεδο, με συνεχή επιμόρφωση και λειτουργία κάτω από αυστηρό δημόσιο έλεγχο.
Απότοκος ενός τέτοιου μοντέλου διαχείρισης είναι και η δασοπροστασία και η όποτε χρειαστεί καταστολή των δασικών πυρκαγιών από το προσωπικό.
Όμως για να τελεστούν τα παραπάνω πρέπει να λειτουργήσει ο ενιαίος φορέας δασοπροστασίας – δασοπυρόσβεσης με έμφαση στην πρώτη και μέσα σε μια αξιόλογη και αναβαθμισμένη δασική υπηρεσία.
Ίσως μια καλή ιδέα είναι η ίδρυση και λειτουργία μιας τεχνικής σχολής που να παράγει αποφοίτους με την τριπλή ειδικότητα του δασεργάτη-δασοφύλακα-
Για την περαιτέρω πρόοδο της συζήτησης θα ήθελα να σημειώσω ωστόσο ότι διαχείριση δεν χρειάζονται μόνο τα δάση και οι δασικές εκτάσεις πριν καούν αλλά αφού καούν.
Τα άγρια χόρτα που βγαίνουν ετησίως μαζί με τη φυσική αναγέννηση των θάμνων και των δέντρων ή και των καμένων υπολειμμάτων από την πυρκαγιά αν δεν κοπούν, μονοβεργιστούν, αραιώσουν και αποκομιστούν, αποτελούν συμπαγή καύσιμο ύλη καθ’ όλα τα μεταπυρικά έτη και η επανάκαυσή τους από νέα δασική πυρκαγιά ουδόλως απίθανη είναι.
Συμπερασματικά η πολιτεία πρέπει να ξεκινήσει να βλέπει το δάσος ως αυτό που είναι, ως φυσικό χερσαίο οικοσύστημα που διέπετε από δικούς του φυσικούς νόμους, χρόνους, κανόνες και εξελικτική πορεία. Δεν μπορούμε να βλέπουμε το δάσος ως χώρο, μέρος ή καύσιμο ύλη γιατί τότε το δάσος θα φαίνεται ως πρόβλημα. Θα πρέπει λοιπόν να βάλουμε τους ειδικούς να το διαχειριστούν σε μια ποιοτική και στελεχωμένη δασική υπηρεσία αν θέλουμε οι επόμενες γενιές να απολαύσουν τα οφέλη από αυτά τα μοναδικά οικοσύστημα.
Παράρτημα
Παραθέτω παρακάτω φωτογραφικό υλικό από την Επαρχιακή Οδό Παλαιοχωρίου – Κρύου Πηγαδιού. Η εν λόγω έκταση κάηκε το 2021 στη μεγάλη πυρκαγιά που ξεκίνησε έξω από τα Βίλια, κατέστρεψε 94.000 στρέμματα και καλυπτόταν από δάσος Χαλεπίου πεύκης. Σήμερα 2 έτη μετά την πυρκαγιά η απουσία μεταπυρικής διαχείρισης είναι εμφανής. Ξερά χόρτα, φυσική αναγέννηση θάμνων και δέντρων και καμένα ιστάμενα και κατακείμενα δέντρα έχουν γίνει ένα και μάλιστα εισέρχονται και εντός τους δρόμου. Η περιοχή ανήκει στην Περιοχή Ευθύνης του Δασαρχείου Αιγάλεω, το οποίο απαριθμεί λιγοστό προσωπικό για τα 588.000 στρέμματα τα οποία έχει υπό τον έλεγχο του.
ΚατηγορίεςΑπόψεις, Πυρκαγιές - Αναδασώσεις
Αφήστε μια απάντηση