(ibc.lynxeds.com)
Αφορμή για τούτες τις γραμμές αποτέλεσε μια νυχτερινή βόλτα πλάι σε πάρκο του κέντρου (σχεδόν) της πόλης, όπου προχθές είχαμε την τύχη ν’ ακούσουμε το χαρακτηριστικό «κελάηδισμα» του γκιώνη. Τη «φωνή της άνοιξης» όπως έλεγε κάποιος δικός μας άνθρωπος, φευγάτος πια. Στα σχολεία μας έμαθαν να συνδυάζουμε τον ερχομό της άνοιξης με την άφιξη των πιο χαρακτηριστικών αποδημητικών πουλιών. Των χελιδονιών κατά κύριο λόγο ή των πελαργών σε κάποιες υγρές περιοχές της χώρας όπως η δική μας. Παλαιότερα, μέχρι τη δεκαετία του ’60 που η πόλη ήταν γεμάτη από χαμηλά σπίτια με στέγες καλυμμένες από το χαρακτηριστικό ρωμαϊκό κεραμίδι είχαμε και την άφιξη ενός μικρόσωμου είδους γερακοειδούς μορφής του κιρκινέζου ή κίληλα (στα γιαννιώτικα) που φώλιαζε στις άκρες της στέγης. Σήμερα, αφού στερήθηκε του χώρου «κατοικίας» δεν υπάρχει ούτε ένας. Τον βρίσκουμε ακόμη στην παλιά πόλη και χωριά της Κέρκυρας.
Στους ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου όμως, ο ερχομός της άνοιξης ήταν πάντοτε ταυτισμένος με το μοναδικό μελωδικό άκουσμα της φωνής του γκιώνη. Ο γκιώνης είναι είδος κουκουβάγιας, το πιο μικρόσωμο της οικογένειας των γλαυκιδών που συναντάμε στη νότια Ευρώπη. Το μήκος του δεν ξεπερνάει τα 15 με 18 εκατοστά. Στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη το είδος είναι αποδημητικό. Στην κεντρική όμως και τη νότια Ελλάδα αποτελεί ευτυχώς μόνιμο κάτοικο.
Το κοινό όνομά του είναι ηχομιμητικό (όπως π.χ. και του κούκου ή της κοινής κουκουβάγιας). Οφείλεται στο μιας νότας (και μιας «συλλαβής») φωνητικό του κάλεσμα: «γκιόν»! Το ακούμε μόνο την άνοιξη γιατί πρόκειται ακριβώς για ερωτικό κάλεσμα. Μέσα στη νύχτα, την εποχή του ζευγαρώματος, το αρσενικό εκπέμπει για αρκετή ώρα αλλεπάλληλα φωνητικά «κ(β)ό». Το θηλυκό ανταπαντά με κάπως διαφορετική κραυγή, το γνωστό μας «γκιόν». Λίγο πριν το ζευγάρωμα, το αρσενικό εκπέμπει τρία – τέσσερα απανωτά «Κ(β)ό» και επέρχεται η σύζευξη.
Πάρα πολλοί έχουν ακούσει τον γκιώνη, ελάχιστοι όμως τον έχουν δει. Είναι κατ’ εξοχήν νυκτόβιο, το δε γκρι – καφέ χρώμα των φτερών του, του προσφέρει άψογο καμουφλάζ. Τρέφεται από έντομα (κυρίως νυχτερινές πεταλούδες) ή από σαύρες και μικρά θηλαστικά. Το γεγονός αυτό συνέβαλε στην κατάταξή του από το ελληνικό υπουργείο Γεωργίας σε είδος ωφέλιμο για τη γεωργία, κάτι που απέτρεψε τους κινδύνους εξαφάνισής του. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘ 60, είδη που σήμερα θεωρούμε ως «στολίδια» των οικοσυστημάτων μας, όπως π.χ. ο αργυροπελεκάνος, ήταν επικηρυγμένα επειδή έτρωγαν ψάρια και τα …στερούσαν από τους ψαράδες. Μάλιστα, όποιος σκότωνε πελεκάνο, τον προσκόμιζε στο τοπικό δασαρχείο, όπου, αφού του έκοβαν τα πόδια ώστε να μην επαναχρησιμοποιηθεί, ο κυνηγός εισέπραττε χρηματική αμοιβή!
Ευτυχώς όλα δείχνουν ότι το ανοιξιάτικο κάλεσμα του γκιώνη δεν θα σταματήσουμε να το απολαμβάνουμε.
ΚατηγορίεςΆγρια Ζωή
Αφήστε μια απάντηση