Διαβάζοντας το άρθρο της Νατάσας «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Πράξεις Χαρακτηρισμού;» θυμήθηκα τον Φουκουγιάμα και το «τέλος της ιστορίας». Πόσο έξω έπεσε.
Μιλώντας με συναδέλφους όλο αυτό το μακρόχρονο διάστημα των αναρτήσεων, έχω μείνει έκπληκτος από τις απόψεις που ακούω πως τάχα τα ΑΑ δεν είναι ίδια με τα ΠΑ, πως με άλλες διατάξεις χαρακτηρίστηκαν τα μεν από τα δε. Ακούω πώς τα ΑΑ δεν περιέχουν την διαχρονική εξέλιξη της μορφής όπως ας πούμε τα ΠΑ, αφού για τα πρώτα εξετάστηκαν μόνο δύο χρονικές καταστάσεις (45 και σήμερα), ενώ για τα δεύτερα το 60 και άλλα ακόμη στοιχεία. Φυσικά φταίνε σε μεγάλο βαθμό οι ασαφείς σε κάποιο βαθμό προδιαγραφές, αλλά το να φτάνουμε να σε αυτό το συμπέρασμα είναι νομίζω υπερβολικό. Από που άραγε προκύπτει αυτή η πεποίθηση αρκετών συναδέλφων πως με άλλους νόμους έγιναν οι δασικοί χάρτες από αυτούς που διέπουν τις πράξεις χαρακτηρισμού; Δηλαδή οι δασικοί χάρτες έγιναν με μια έκπτωση προστασίας από τους μελετητές και τις Διευθύνσεις που τους έλεγξαν, η οποία δεν θα υπήρχε εαν ο Δασάρχης εφάρμοζε το άρθρο 14;
Φαντάζομαι πως όλοι σας έχετε ακούσει την άποψη πως για να γίνει άρση αναδάσωσης σε ένα γεωτεμάχιο ΑΝ-ΑΑ, θα πρέπει να εξετάσει ξανά ο Δασάρχης εαν συντρέχουν οι ανάλογες προϋποθέσεις. Φταίει βεβαίως και η οδηγία που για να γίνουν στο αρπα-κόλλα άρσεις μεσούσης της ανάρτησης ανέφερε την περίπτωση μόνο της πυρκαγιάς.
Όμως για σκεφτείτε. Το ΑΑ του κυρωμένου χάρτη αφού έλαβε όλη την απαραίτητη δημοσιότητα όπως συνέβαινε και με την πράξη χαρακτηρισμού κρίθηκε τελεσίδικα. Τι κρίθηκε; Ότι δεν υπάγεται στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας. Πως λοιπόν θα αρνηθεί ο Δασάρχης να κάνει άρση σε μια τέτοια έκταση; Ισχυριζόμενος π.χ. ότι το 1960-70 η έκταση είχε δασωθεί; Μα τότε δεν θα ήταν ΑΑ. Και με πια λογική η πρόχειρη και τσαπατσούλικη τις περισσότερες φορές (λόγω και του κατεπείγοντος) κήρυξη μιας αναδασωτέας (κυρίως στις μεγάλες φωτιές) αποτελεί χαρακτηρισμό της έκτασης ως υπαγόμενης στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας; Χωρίς καμιά δυνατότητα αμφισβήτησης της κρίσης του; Αλήθεια μπορεί να κηρυχθεί μια έκταση ως αναδασωτέα εάν δεν υπάγεται στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας; Ναι μπορεί λόγω βιασύνης, όμως σύμφωνα με το άρθρο 44 θα πρέπει όταν εντοπιστούν τέτοιες εκτάσεις να γίνει άρση.
Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό και με όλα τα καινοφανή επινοήματα για δάση και δασικές εκτάσεις που θα εκχερσώνονται και θα καλλιεργούνται, αλλά θα τελούν υπό όρους εντός της δασικής νομοθεσίας, αλλά και τα περίφημα δασικά παραχωρητήρια που αν και κατά τον νόμο, εφόσον εκπλήρωσαν τον σκοπό τους δεν υπάγονται κατ’ οιονδήποτε τρόπο στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας τα θεωρούμε ακόμη δασικά, θεωρώ ότι δεν τελειώνουμε εδώ. Μέχρι τώρα η δασική νομοθεσία είχε την βασική δυαδική αρχή ON-OFF. Μια έκταση είτε εμπίπτει είτε όχι στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας. Τώρα πλέον θα πρέπει να δημιουργηθεί και μια ακόμη κατηγορία. Εκτάσεις που εμπίπτουν υπό όρους στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας και παρακολουθούνται στο διηνεκές.
Α! να μην ξεχάσω και την περίφημη πρόβλεψη πως εάν δασωθούν στο μέλλον εκτάσεις του κυρωμένου δασικού χάρτη θα πρέπει να προστεθούν εκ νέου σ’αυτόν. Υποψιάζομαι λοιπόν ότι στο ερώτημα «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Πράξεις Χαρακτηρισμού;» η απάντηση είναι: «θα φτιάξουμε μια νέα κατηγορία πράξεων».
Διαμαντής Σταγγίδης
Δασολόγος
.
Δημοσιεύτηκε στο dasarxeio.com | 24.07.2017
ΚατηγορίεςΔασική Υπηρεσία, Δασικοί Χάρτες
Πολύ έξυπνο και πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση σήμερα. Έχουμε φτάσει στον Γόρδιο δεσμό, με τις περίπλοκες “ιδέες” που ενσωματώναμε τόσα χρόνια σε νόμους εγκύκλιες και διαταγές…
Σχετικά με την αναφορά σας ότι κρίθηκε με τους οριστικούς δασικούς χάρτες το ΑΑ που κρύβεται στο πεδίο Katigoral των εκτάσεων που έχουν την κύρια ένδειξη ΑΝ, ως στοιχείο ικανό να ανακληθούν οι σχετικές Αποφάσεις κήρυξης τους ως αναδασωτέων θα διαφωνήσω, διότι αυτό αποτελεί στην ουσία καταγραφή της μορφής της έκτασης στην ιστορική αεροφωτογραφία(έτους 1945 ή 1960) και στην πρόσφατη, και κατά την άποψη μου δεν ήταν δυνατό να αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερου ελέγχου από τους περισσότερους ελεγκτές στο περιορισμένο χρονικό διάστημα που είχαν στη διάθεση τους.
Ας υποθέσουμε όμως ότι έγινε τέλεια δουλειά και οι καταγραφές είναι σωστές. Το γεγονός ότι οι περισσότερες αναδασωτέες λόγω πυρκαγιάς έχουν κηρυχθεί μετά το έτος 1975 που απέχει τουλάχιστον 25 χρόνια από το έτος 1945 και της παρατήρησης μεγάλου πλήθους δασωμένων εκτάσεων, ιδιαίτερα σε περιοχές χαμηλής παραγωγικότητας ή απομακρυσμένες με δυσκολίες στην πρόσβαση δεν αποκλείει σε καμία περίπτωση την πιθανότητα δάσωσης των ΑΑ στο ενδιάμεσο διάστημα και κυρίως έχουμε την έγγραφη καταγραφή-αυτοψία των δασικών υπαλλήλων όταν έγινε η πυρκαγιά. Προσωπικά έχω εντοπίσει περιπτώσεις με ορθοφωτογραφίες του 1996 που ήταν δασωμένες και κάηκαν εκείνο το χρονικό διάστημα και έχουν καταγραφεί ως ΑΝ και ταυτόχρονα ΑΑ.
Σίγουρα πάντως εντοπίζεται πραγματικό και νομικό κενό στο συγκεκριμένο σημείο στη διαδικασία των δασικών χαρτών.
Τώρα εαν για πρακτικούς λόγους επίσπευσης και ολοκλήρωσης της διαδικασίας εφαρμόζεται η συγκεκριμένη πρακτική πιθανόν είναι λογικό και σταθμίζεται ανάλογα από την πολιτική ηγεσία.
Κατά τη γνώμη μου δεν στερείται νομικής και πραγματικής βάσης η σκέψη που έχουν αναπτύξει οι συνάδελφοι.