Φωτογραφίες-κείμενο: Φώτης Βαριατζάς
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, το πρώτο έλατο στην Ελλάδα, φωταγωγήθηκε στον Ταξιάρχη Χαλκιδικής την παραμονή των Αγίων Αρχαγγέλων, στις 7 Νοεμβρίου. Πολύ πριν φτάσει στην ζεστασιά του σπιτιού μας και πολύ πριν εναποθέσουμε στα πυκνά κλαδιά του τις αστραφτερές μπάλες, τις πολύχρωμες γιρλάντες και τις ευχές μας για αγάπη, υγεία και ευτυχία, ένα ολόκληρο χωριό οχτακοσίων κατοίκων, έχει συμβάλλει σε αυτό.
Όποιον Λουκοβήτη κι αν ρωτήσεις τι κάνει τόσο ξεχωριστό το έλατο του Χολομώντα θα σου απαντήσει με τον ίδιο τρόπο: “το μέρος αγόρι μου, το μέρος”. Οι Ταξιαρχιώτες, ή Λουκοβήτες όπως θα ακούσεις τους παλιούς να αυτοαποκαλούνται, θα σε βάλουν στο σπίτι τους, θα σου μιλήσουν για τις ρίζες τους, θα σου περιγράψουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τον χειμώνα, θα σου πούνε μέχρι και ανέκδoτα που πρωτάκουσαν από τους παππούδες τους και θα βεβαιωθούν ότι όταν θα φύγεις από το χωριό τους θα ξαναγυρίσεις σύντομα. Ο ανήφορος των 670μ ίσως σου φανεί κουραστικός αλλά όταν βρεθείς στην καρδιά του βουνού, όταν αντικρύσεις το βαθύ πράσινο χρώμα του έλατου να περιπλέκεται με τα άλλα χρώματα του φθινοπώρου, όταν έρθεις σε επαφή με το καθαρό οξυγόνο, θα ανταμειφθείς.
Τα πρώτα έλατα που διατέθηκαν από αυτόν τον τόπο, φυτεύτηκαν σε ιδιωτικές εκτάσεις και ήταν στο πρώτο μισό της δεκαετίας του εβδομήντα. Δέκα ολόκληρα χρόνια υπομονής και συνεχούς φροντίδας χρειάστηκαν από τους πρώτους καλλιεργητές για να δούνε την πρώτη σπορά να αποδίδει. Οι μαρτυρίες από τους παλαιότερους και από τον επίσημο εκπρόσωπο της κοινότητας του Ταξιάρχη κο Γ. Ξάκη, συμφωνούν ότι στις αρχές του 1960, -μια δεκαετία νωρίτερα δηλαδή-, με την προτροπή του τότε δασάρχη Πολυγύρου ξεκίνησε να φυτεύεται το συγκεκριμένο δέντρο σε ιδιωτικά χωράφια με αποκλειστικό σκοπό την διάθεσή του στο λιανεμπόριο. Από τότε, η διαδικασία παραμένει σχεδόν η ίδια και το μόνο που μεταβάλλεται χρόνο με τον χρόνο είναι ο ρυθμός ανάπτυξης της καλλιέργειας, με το ποσοστό της περιοχής να φτάνει το 70% της εγχώριας αγοράς. Κάθε χρόνο την 29η Νοεμβρίου δίνεται η επίσιμη άδεια από το Δασαρχείο και 17000 έλατα της περιοχής ξεκινούν το ταξίδι τους. Στοιχισμένα με χειρουργική λεπτομέρεια στις πελώριες καρότσες μεγάλων φορτηγών παίρνουν τον δρόμο τους προς τα σημεία διάθεσης των μεγαλύτερων αστικών κέντρων όπου θα πωληθούν ανάλογα με το ύψος και την πυκνότητα των κλαδιών τους.
“Τι κέρδος έχει ένα δέντρο;” ρωτούσα χαμηλόφωνα τους περισσότερους. Η απάντηση ήταν απόλυτη. “Δεν έχει κέρδος, έχει μεροκάματο” μου απαντούσαν. Η αρχική μου δυσπιστία γρήγορα εξαφανίστηκε όταν αναγκαστήκαμε να κατέβουμε από το αγροτικό έπειτα από αρκετά χιλιόμετρα χωματόδρομου και βρεθήκαμε να πεζοπορούμε με τους ελατοπαραγωγούς στην καρδιά του Χολομώντα. Εκεί μέσα στο άγριο δάσος, σε ιδιωτικά χωράφια εναρμονισμένα με την φύση, διαλέγονται και μαρκάρονται κάποια από τα υψηλότερα έλατα που φτάνουν τα δώδεκα μέτρα σε ύψος. Κάποια από αυτά είναι παραγγελίες από την προηγούμενη χρονιά και θα πωληθούν σε γνωστές οικογένειες επιχειρηματιών· άλλα, θα στολίσουν κεντρικές πλατείες δήμων και χωριών και κάποια θα δοθούν σαν δωρεές με πρωτοβουλία των ίδιων των παραγωγών σε ιδρύματα της χώρας. Για τα μεγαλύτερα έλατα, θα χρειαστούν πέντε με έξι άνδρες να τα σηκώσουν στους ώμους τους, να τα σύρουν για εκατοντάδες μέτρα μέσα σε δύσβατες πλαγιές, να τα φορτώσουν μετέπειτα σε τρακτέρ και τέλος με γερανό στις καρότσες των φορτηγών. Όταν φτάσουν μπροστά στην αρμόδια αρχή του κράτους, τα δέντρα “βαφτίζονται” με τον αριθμό που αναθέτει το Δασαρχείο σε κάθε παραγωγό. Το περασμένο μολύβι στην κορυφή των δέντρων, θα πατηθεί με τον αριθμό της τσιμπίδας και εφόσον ο παραγωγός δηλώσει πόσα δέντρα θα διαθέσει προς πώληση, θα ξεκινήσει η καταμέτρηση. Όταν τελειώσει ο πρώτος έλεγχος, θα πάει στο επόμενο αρμόδιο τμήμα όπου θα του δοθεί το δελτίο μεταφοράς. Το βράδυ, πριν ξεκινήσει η διαλογή τους, οι παραγωγοί που θα προλάβουν να φορτώσουν γρήγορα στα νοικιασμένα τριαξονικά, θα καθίσουν μαζί με τους οδηγούς και με το ντόπιο τσίπουρο της περιοχής θα προσπαθήσουν να καταλαγιάσουν την αγωνία των πωλήσεων. Την επόμενη μέρα, το Δασαρχείο θα ελέγξει ξανά τον αριθμό και το δελτίο μεταφοράς κάθε φορτίου και θα δώσει το πράσινο φως για να ξεκινήσουν τα έλατα το ταξίδι τους προς το σπίτι μας.
Άλλα, θα έχουν τα κλαδιά τους επιμελώς αμπαλαρισμένα για εξοικονόμηση χώρου, ενώ άλλα θα ταξιδέψουν δεμένα με ιμάντες έως και δύο μέρες για να φτάσουν στο τελικό τους προορισμό. Στην πλειοψηφία τους, θα ξεφορτωθούν με το χέρι ή με ανατροπή της καρότσας και όταν ο ιδιοκτήτης τους τα παραλάβει, θα ξεκινήσει να περνάει τις βάσεις στον κορμό τους. Οι πωλήσεις για τους περισσότερους θα ξεκινήσουν με αρνητικό πρόσημο και αυτό γιατί υποχρεούνται να βγάλουν άδεια που θα τους κοστίσει έως και 2000 ευρώ ανάλογα με τα μέτρα και την τοποθεσία. Παράλληλα, θα νοικιάσουν τροχόσπιτα για να είναι δίπλα στην περιουσία τους και μετά από τρεις εβδομάδες, γύρω στις 23 Δεκεμβρίου θα γυρίσουν στα σπίτια τους στον Ταξιάρχη Χαλκιδικής για να κάνουν Χριστούγεννα με τις οικογένειές τους. Την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων, ο παραγωγός θα ξαναπάει στα σημεία που έκοψε τα έλατα για να φυτέψει τον σπόρο της επόμενης δεκαετίας.
ΚατηγορίεςΔασικά Προϊόντα
Αφήστε μια απάντηση