Οι λόφοι των Ιωαννίνων δεν ήταν πάντα πράσινοι. Πολλά από τα δασύλλια που υπάρχουν σήμερα, οφείλονται κυρίως στην περιβαλλοντική πολιτική (κι όμως) που ακολούθησε η πόλη από τη δεκαετία του ’20 και μετά. Χάρη στις αντιλήψεις και τις ανάγκες που υπήρχαν τότε, οι Γιαννιώτες μπορούν να απολαμβάνουν σήμερα το αισθητικό δάσος, το αποκαλούμενο και δάσος του Φρόντζου.
Τον 19ο αιώνα, οι λόφοι γύρω από την πόλη ήταν γυμνοί και άδενδροι λόγω της εντατικής βόσκησης και της ξύλευσης. Σε κάποιες περιοχές, εκτός πόλης, και συγκεκριμένα στα Γραμμενοχώρια, η αποψίλωση των δασών είχε ξεκινήσει για… οικοδομικούς λόγους.
Στα «Γιαννιώτικα Σύμμεικτα» (1959) ο λόγιος Δημήτρης Σαλαμάγκας παραθέτει άρθρο εφημερίδας του 1876 στο οποίο αναφέρεται: «απ’ όταν ο Αλή Πασιάς Τεπελενιώτης έβαλε χείρα επί των δασών, άτινα πανταχόθεν περιεκόσμουν τα μέρη ταύτα, όπως κατασκευάση άσβεστον (για το κτίσιμο του Κάστρου), η γεωργική τάξις ώρμησε πανταχόθεν κατά των δασών». Τις συνέπειες της αποψίλωσης των δασών, τα Γιάννενα άρχισαν να τις βιώνουν από τα τέλη του19ου αιώνα, όταν και η λειψυδρία άρχισε να κάνει την εμφάνισή της και να επιμένει με την πάροδο των χρόνων.
Από το 1878, άρχισε να συζητείται ήδη η πρόταση για αναδάσωση των λόφων των Ιωαννίνων αλλά και του Μιτσικελίου. Σε πρώτη φάση, οι Γιαννιώτες προσέφυγαν στις προσευχές. Ο Σαλαμάγκας θυμάται ότι επί οθωμανοκρατίας ακόμη, λίγο πριν από την απελευθέρωση, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου έντονης ξηρασίας, είχε γίνει πάνδημη εκκλησιαστική λιτανεία. Αναφέρει δε ότι μια παρόμοια λιτανεία είχε γίνει και παλιότερα, επικαλούμενος σχετική αναφορά του Χρηστοβασίλη.
Η αναδάσωση ή η φύτευση ως μέτρο αντιμετώπισης της λειψυδρίας και ενίσχυσης του υδροφόρου ορίζονται και των υπόγειων νερών άρχισε να γίνεται πραγματικότητα πολλά χρόνια αργότερα, το 1928, από τη Δασική Υπηρεσία με τη βοήθεια της τότε Φιλοδασικής Ένωσης Ιωαννίνων και του Δήμου Ιωαννιτών.
Τον Νοέμβριο του 1928 έγινε η πρώτη δεντροφύτευση. Εκατόν εβδομήντα δενδρύλλια φυτεύτηκαν στο Μεϊντάνι, τμήμα του σημερινού αισθητικού δάσους της πόλεως. Ακολούθησαν κι άλλες φυτεύσεις πεύκων. Η επιχείρηση αναδάσωσης ή φύτευσης των λόφων της πόλεως διήρκεσε μέχρι το1936-37, οπότε και «επιστρατεύτηκαν» ακόμα και μαθητές σχολείων για να βοηθήσουν έναντι αμοιβής. Την ίδια περίοδο δημιουργήθηκε και το αλσύλλιο στο Νησί.
Πηγή: typos-i.gr
ΚατηγορίεςΠυρκαγιές - Αναδασώσεις
Αφήστε μια απάντηση