Ματθαίος Φιλιππάκης,
Δασολόγος Δ/νσης Δασών Λασιθίου
Σαν ανέκδοτο μας φαίνεται σήμερα να γράφουμε στη χώρα μας για την Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας, σε μια Χώρα που δεν υπάρχει πια Δασοπονία. Τα δάση μας, όπως αυτά ανευρίσκονται σήμερα με τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, εκτείνονται αδιάσπαστα από αλός ακτής έως αλπός κορυφής. Παρελαύνουν σε αυτά σπάνια είδη της χλωρίδος και της πανίδος, που σου δείχνουν την εξέλιξη, διπλώνεται και ξεδιπλώνεται μια ποικίλη σε σύνθεση γεωμορφολογία με τα φαράγγια, τις πλαγιές, τις κορυφές, τις δολινικές πόλγες τις κατακρημνισμένες ακτές, τις καταφυγείς σπηλιές. Και στα μέσα τους βαθειά κρυμμένα τα παλιά χωριά του αγώνα της απελευθέρωσης, ερείπια πια της σύγχρονης προδοσίας. Τα κρύβει και τα κρατεί το δάσος καλά στον κόρφο του και τα σκεπάζει προστατευτικά από την ύβρη της «ανάπτυξης». Αυτό είναι το δάσος μας! αυτό ήταν πάντοτε η ζωή του Έθνους μας.
Είμαστε μικρό έθνος που κατά την συγκυρία των αιώνων, το 1821 στον αγώνα της παλιγγενεσίας, κάναμε επιτέλους και «κράτος», πες το και προτεκτοράτο των ξένων δυνάμεων. Σήμερα 200 χρόνια μετά από θυσίες εκατομμυρίων και πριν καταφέρουμε να μεγαλουργήσουμε, καταρρέουμε εν τέλει σε όλα τα επίπεδα. Οι τραγωδίες που εξελίσσονται, πληγώνουν πια βαθειά το λαό σε υπαρξιακό επίπεδο, ανεπαίσθητα απλώνεται ένας φόβος που περιλαμβάνει όχι μόνο την δυνατότητα λειτουργικής επιβίωσης του κράτους μας, αλλά και της τύχης του εν΄όλω Ελλαδικού Χώρου σύμφωνα με τα διχοτομικά σχέδια του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Από αυτήν την κατάρρευση εξαίρεση δεν μπορούσε να αποτελέσει η πανωραία κόμη του Έθνους μας, το Ελληνικόν Δάσος. Πανωραία κόμη που πλέον έχει εγκαταλειφτεί στο έλεος της ανεπιτηρησίας, της αφροντισίας, των πυρκαγιών, των εκχερσώσεων, των καταπατήσεων, των μαζικών αποχαρακτηρισμών και της δόμησης, με διαλυμένη την άλλοτε κραταιά Δασική Υπηρεσία. Την Υπηρεσία που συντήρησε με έργα και δασική παραγωγή τους αγροτικούς πληθυσμούς στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια της ανελέητης πείνας και φυγής στο εξωτερικό.
Οι πεθαμένοι αγωνιστές του ΄21, οι ναυτικοί, οι οπλαρχηγοί, οι κλέφτες κι΄αρματωλοί, ο απλός κλήρος, ο καταπιεσμένος λαός που τα έδωσαν όλα για αυτήν την χώρα κυκλοφορούν ανάμεσά μας βλέπουν την κατάντια μας, μας στοιχειώνουν με ενοχές. Προ της 25ης Μαρτίου μας κλουθούν οι αποθαμένοι αγωνιστές και μας δείχνουν πως να! δεν υπάρχει πια ο ευήσυχος όρμος στο Αιγαίον του Ομήρου ν΄αράξει το Έθνος των Ελλήνων, πως γίναν όλα τουρισμός, πως δεν υπάρχει πια ελεύθερο βουνό, απείραχτο φαράγγι, αβρόμιστο νερό, κελαριστό ρυάκι να πιούν οι αγωνιστές. Κι΄ αν σήμερα ξυπνήσει ένας αρματωλός αγωνιστής και σφυρίξει κλέφτικα μέσα στο δάσος; Κανένας! δεν θα τον ακούσει πια, για δεν υπάρχουν δασοφύλακες, δασολόγοι, δασοπόνοι να κυκλοφορούν έξω. Και τους λίγους που απόμειναν τους έκλεισαν στα κομπιούτερ να χαζεύουν τον δασικό χάρτη, να βλέπουν το δάσος που δεν θα ξαναπερπατήσουν ποτέ.
Ο Δασικός Χάρτης κατάντησε χάρτης εγχώριων και ξένων καταπατητών που γνωρίζουν τα κατατόπια από τη κατοχή. Μόνο αυτοί πια περπατούν δάση κι΄ αν κάτι τους ενδιαφέρει, φτιάχνουν κατάλογο με νόμους που ήδη τους ψήφισαν και διέλυσαν τη συνταγματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, το δασικό νόμο 998/79, τον 86/69 και εμβόλισαν το συνταγματικό ιστορικό πλαίσιο προστασίας τους δάσους. Το άθλιο σημερινό προτεκτοράτο-προκεχωρημένο οχυρό των ΗΠΑ –αγκιστρωμένο ψάρι του Δυτικού Ιμπεριαλισμού, καθά λέγαμε και παλαιότερον, μέσω των μνημονίων κατάφερε να κονιορτοποιήσει σε όλα τα επίπεδα ένα από τα πλέον δημοκρατικά συντάγματα του Πλανήτη, το Σύνταγμα της δημοκρατικής μεταπολίτευσης του 1975. Με ορόσημο την εκβιαστική μετατροπή του Όχι σε Ναι στο Δημοψήφισμα του 2015, η άνθηση της δημοκρατικής Μεταπολίτευσης σφραγίστηκε οριστικά ως περίοδος και έκτοτε ευρισκόμαστε στο προθάλαμο μιας θεσμικής δικτατορίας της οποίας τα τείχη υψώνονται ανεπαισθήτως γύρω μας και πρέπει να το φωνάξουμε. Το δάσος όμως δεν φωνάζει, μοναχά θροϊζει ! και οφείλει ο καθένας μας να πάρει τη σιγαλή φωνή του και να την κάνει ηχηρή καταγγελία.
Προχτές έφτασαν μηνύματα στ΄ αυτιά μου που μού΄ λεγαν πως στη Λευκάδα της Κεφαλονιάς έπαυσαν και μετάθεσαν τον τρίτεκνο δασάρχη, επειδή παρά τις αντίθετες ρητές εντολές του Υπουργείου ΥΠΕΚΑ δεν υπάκουσε και υπέβαλε τη δήλωση για την κυριότητα υπέρ του δημοσίου των δασικού χαρακτήρα εκτάσεων. Το προτεκτοράτο του ΥΠΕΚΑ κατά προ-φασίζουσα αιτιολογία του διαμήνυσε ότι οι Ιόνιοι νήσοι εξαιρούνται, δηλαδή στην Ιόνιον Πολιτεία δεν υπάρχει δημόσια ιδιοκτησία. Δηλαδή όπως και στη Κϊνα έχουμε ένα «κράτος» με δύο συστήματα έτσι και εδώ, το ιδιωτικό εκεί και το δημόσιο αλλού. Και πράγματι οι ιδιώτες ιθαγενείς γαιοκατακτητές, επιχειρηματίες, μεσητικές εταιρείες, κυβερνητικοί βουλευτές της Ιονίου Πολιτείας, αντέδρασαν και ζήτησαν την αποπομπή του δασάρχη. Ησυχάσαμε ! ο δρόμος των εκλογών με τους αποχαρακτηρισμούς διασφαλίστηκε. Η περίπτωση του δασάρχη της Λευκάδας είναι χαρακτηριστική και κανονικοποιεί τον απηνή διωγμό που δέχονται εδώ και καιρό τα στελέχη της δασικής υπηρεσίας που τιμούν και τολμούν ακόμη να τηρούν τον όρκο τους. Ο διωγμός αυτός γίνεται στα πλαίσια εμπέδωσης καταστάσεων πλήρους τρομοκρατίας των συναδέλφων. Η εξουσία προσπαθεί με κάθε τρόπο να λυγίσει την αντίσταση, διότι τα συμφέροντα που παίζονται είναι σημαντικά. Κανένας που υποκύπτει σήμερα δεν θα μείνει αλώβητος αύριο. Όταν θα καλείται να υπογράφει παρανομίες, ως κυβερνητικός σήμερα, αμέσως μετά η εξουσία θα τον εγκαταλείπει ανυπεράσπιστο σε σκάνδαλα στου καιρού τα γυρίσματα., λεμονόκουπα στημένη. Διότι σκοπός είναι η πλήρης διάλυση της Δασικής Υπηρεσίας, το απομεινάρι της οποίας πλέον διοικείται με δικτατορικές εντολές, χωρίς έστω την τυπική λειτουργία Υ.Σ.
Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση δεν αποκτά πλέον κανένα νόημα η κάθε αναφορά στην Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας. Ελπίζω μόνο στο Δάσος των Ελλήνων και εύχομαι τούτο να εκφύεται βλαστάνον εκ παντός σχισμής της Πατρίδος ανανεούμενον εκ παντός πυράς, να ορθοσταίνεται εν μέσω καταιγισμού πέλεκων και κεραυνών, πλούσιο, πλουμιστό, λουλουδιασμένο και ωραιόπευκο να κατεβαίνει τη χρυσή σκάλα του βουνού μαζί με κλέφτες κι΄ αρματωλούς κι΄ αντάρτες και καλόγερους με το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι και της καλογριάς τον γιό, τον Καραϊσκάκη έφιππο να μας στοιχειώνει με ενοχές. Δίπλα μας να στέκεται ολοζώντανος ο ήρωας, μέχρι να βρούμε κι΄εμείς το βηματισμό μας και η πατρίδα να απελευθερωθεί ξανά από αυτούς που έκαιγαν τα Χωριά μας μαζί με τους Ναζί στη κατοχή και τα βουνά μας με τις αμερικάνικες βόμβες Ναπάλμ στον εμφύλιο.
ΚατηγορίεςΑπόψεις, Δασική Υπηρεσία
Απάντηση