Photo by veeterzy on Pexels.com
Ευγενία Λαμπέτσου,
Δασολόγος – Περιβαλλοντολόγος
Συνάδελφοι δασικοί, εδώ και μέρες μπαίνω στην διαδικασία να γράψω τις σκέψεις μου κι όλο αφήνω το “μολύβι” κάτω, γιατί δεν ξέρω τι να πρωτοπώ πια..
Για τις αρμοδιότητες, το οργανόγραμμα, την αξιολόγηση, τις πιστώσεις, τις προσλήψεις, τα καύσιμα, τα οχήματα, τις στολές, τους δασικούς χάρτες, τις ΕΠΕΑ, την διαχείριση, τις ομάδες υποστήριξης, την συνεργασία με την πυροσβεστική, την μεταβίβαση των δημοσίων δασών στο ΤΑΙΠΕΔ (!!!!), τα δανεικά από το Ταμείο Ανάκαμψης, την εσωστρέφεια του κλάδου, την διάλυση της υπηρεσίας; Τι να πρωτογράψει κανείς;
Πολύ συχνά διαβάζω ενδιαφέρουσες αναρτήσεις και εξαιρετικά άρθρα συναδέλφων. Νιώθω τυχερή που μοιράζομαι την γνώση, την εμπειρία, τις απόψεις και τις αναζητήσεις τους..
Εδώ που φτάσαμε όμως, όλα αυτά πρέπει να αποκτήσουν μια δυναμική, δεν αρκεί να τα μοιραζόμαστε μεταξύ μας. Οφείλουμε να εκφέρουμε δημόσιο λόγο και να αντιδράσουμε στοχευμένα, για να προστατέψουμε όχι μόνο τον κλάδο μας, αλλά πάνω απ’ όλα το κοινωνικό σύνολο που υπηρετούμε.
Χρειάζεται να συντονιστούμε και να συνεργαστούμε άμεσα. Να βασιστούμε με εμπιστοσύνη στις γνώσεις και την εμπειρία μας και να μην σηκωθούμε από την “ρημαδοκαρέκλα”, αν δεν καταλήξουμε σε “πέντε” βασικά πράγματα. Χρειαζόμαστε όραμα και στόχους, συγκεκριμένους κι αληθινούς. Όχι αόριστους και πλασματικούς, όπως αυτούς που έθεσαν σε μια πρόχειρη στοχοθεσία για να βγούνε από την υποχρέωση. Χρειαζόμαστε ομάδες εργασίας σε όλες τις υπηρεσίες, ενεργοποίηση των περιφερειακών οργάνων της ΠΕΔΔΥ, γενικές συνελεύσεις, συνεργασία όλων των συλλόγων δασικών υπαλλήλων, δημόσια παρουσία, προβολή του έργου μας και πιο δυναμικές κινητοποιήσεις. Δεν είμαστε μικροί κι ανήμποροι, ούτε πρέπει να πιστέψουμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Πάσχουμε ως κράτος και ναι, μ’ ένα τέτοιο αντικείμενο στα χέρια μας, οφείλουμε κι εμείς από την πλευρά μας να ορθώσουμε ανάστημα.
Πόρισμα 1, πόρισμα 2, πόρισμα 3.. ποιος τα εφάρμοσε; κανείς.
Δελτία τύπου, δημοσιεύσεις, ημερίδες, συναντήσεις… πού οδήγησαν; πουθενά. Μόλις καταλαγιάζει η αναμπουμπούλα από τα κατά καιρούς απίστευτα που συμβαίνουν, συνεχίζουμε σε μια κανονικότητα, που όμως τίποτα κανονικό δεν έχει. Αν δεν έχουμε την διάθεση να γίνουμε πιο ενεργοί και συμμετοχικοί, αν δεν θέλουμε να παλέψουμε, τότε τουλάχιστον ας το παραδεχτούμε. Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας κι ας ησυχάσουμε..
Αν όμως εκτιμάμε τον κόπο και την εργασία μας, αν αγαπάμε την επιστήμη μας, αν σεβόμαστε τους πολίτες αυτής της χώρας, αν πιστεύουμε σ’ αυτή την υπηρεσία, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Πρέπει να είμαστε εμείς που θα αναλάβουμε την ευθύνη.. Θα είναι εύκολο και γρήγορο; όχι. Θα είναι σίγουρο; όχι. Θα είναι όμως έντιμο και ειλικρινές.
Πού ακούστηκε κράτος να σπουδάζει τα παιδιά του και μετά να μην τα υπολογίζει; Τι είδους αυτοάνοσο νόσημα είναι αυτό;
Εμείς θα τους πούμε τι είναι δάσος και όχι εκείνοι. Εμείς θα τους πούμε πώς θα το προστατέψουμε και όχι εκείνοι. Δεν είμαστε διεκπεραιωτές, συνάδελφοι. Είμαστε οι διαχειριστές και οι φύλακες ενός εκ των πολυτιμότερων αγαθών της ανθρώπινης ζωής.
Και ναι, θέλω να πω ότι η τοποθέτησή μου δεν είναι κομματική, αλλά πολιτική. Ναι, πιστεύω ότι οι δασάρχες και οι διευθυντές έπρεπε να πρωτοστατούν σε μια τέτοια προσπάθεια. Ναι, πιστεύω ότι αποτύχαμε συνδικαλιστικά, γιατί διαφορετικά δεν θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο.
Καθημερινά προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας με κάθε τρόπο που μπορούμε και κανείς μας δεν περιμένει τις τέλειες συνθήκες. Αλλά από τις τέλειες συνθήκες ως την παρωδία που ζούμε, υπάρχει τεράστια απόσταση.
Όταν κατέβηκα από το βήμα στην ημερίδα του ΓΕΩΤΕΕ και πέρασα δίπλα από τον Γενικό Γραμματέα Δασών, τον άκουσα να λέει σε κάποιον διπλανό του, έξαλλος από τα λεγόμενά μου …. “ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ!!”…
Αν έτσι μεταφράζονται το αίσθημα ευθύνης, η αξιοπρέπεια και η αγάπη για το έργο μας, τότε συνάδελφοι, ίσως αυτό πρέπει να αποδείξουμε. Ότι μπορούμε όλοι να βρεθούμε σ ένα τέτοιο παραλήρημα..
ΚατηγορίεςΑπόψεις, Δασική Υπηρεσία