Η χρησικτησία δεν νομιμοποιεί την καταπάτηση δασικών εκτάσεων, αποφαίνεται η αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου – Αναμένεται η οριστική απόφαση της Ολομέλειας.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα στο ieidiseis.gr, με πρόταση της Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου Βιργινίας Σακελλαροπούλου προς την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, μπαίνει φρένο στα σχέδια καταπατητών, που προσπαθούν με το τέχνασμα της χρησικτησίας, να οικειοποιηθούν δασικές εκτάσεις του Δημοσίου.
Η υπόθεση, που είναι μέγιστου κοινωνικού ενδιαφέροντος, έφτασε στη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, που θα αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα, καθώς υπήρξαν αντικρουόμενες δικαστικές αποφάσεις, για το εάν τα ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου, στα οποία συγκαταλέγονται και τα δάση, μπορεί να τα οικειοποιηθεί ιδιώτης, με τακτική ή έκτακτη χρησικτησία, δηλαδή με το να τα χρησιμοποιεί (νέμεται) αδιατάρακτα.
Με την πρόταση της Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου Βιργινίας Σακελλαροπούλου, την οποία ανέπτυξε και στήριξε με αδιάσειστα νομικά επιχειρήματα, “τα ακίνητα που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο θεωρούνται κοινόχρηστα πράγματα και δεν καταλαμβάνονται από το άρθρο 4 του Ν. 3127/2003 (ΑΠ 1271/2011 ΝΟΜΟΣ), το οποίο αναφέρεται στις προϋποθέσεις κτήσης κυριότητας ακινήτου (μέσω χρησικτησίας), που ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, ή Δήμου (ΑΠ 723/2014 ΝΟΜΟΣ)”.
Όπως εξηγεί η Ανώτατη Εισαγγελέας, κατά τη διάταξη του άρθρου 967 ΑΚ πράγματα κοινής χρήσης είναι ιδίως τα νερά με ελεύθερη και αέναη ροή, οι δρόμοι, οι πλατείες, οι αγιαλοί, τα λιμάνια και οι όρμοι, οι όχθες πλεύσιμων ποταμών, οι μεγάλες λίμνες και οι όχθες τους.
Και συμπληρώνει η κ. Σακελλαροπούλου:
“Eκτός όμως από τα πράγματα, που απαριθμούνται στο άρθρο αυτό, κοινόχρηστα είναι και τα δημόσια δάση και άλση, εφόσον δεν είναι πράγματα ειδικής χρήσης (1453/2010 ΝΟΜΟΣ). Ενα δάσος, ενόψει της ειδικής προστασίας των δασών (άρθρο 24 Συντάγματος), δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, είτε είναι ιδιόχρηστο, όταν εξυπηρετεί, κυρίως, τη δασολογική έρευνα και διδασκαλία, είτε είναι κοινόχρηστο, όταν είναι ελεύθερη η χρήση του από το κοινό (ΑΠ 1453/2010 ΝΟΜΟΣ)”.
Ενώ προσθέτει η Αντεισαγγελέας ΑΠ:
“Eπομένως, το δημόσιο δάσος ή άλσος, ή η δημόσια δασική έκταση δεν ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και ως εκ τούτου δεν μπορεί ποτέ να είναι ακίνητο, δεκτικό της ανωτέρω ειδικής ή τακτικής χρησικτησίας του άρθρου 4 Ν. 3127/2003.
Ο Αρειος Πάγος στο παρελθόν, με την υπ΄αριθμόν 226/2017 (ΝΟΜΟΣ) απόφαση του δέχτηκε ότι, τα ανήκοντα στο Ελληνικό κοινόχρηστα πράγματα, όπως είναι και η δημόσια δασική έκταση, δεν καταλαμβάνονται από τις ως άνω διατάξεις (άρθρο 4 Ν. 3127/2003), αφού αυτές αναφέρονται στις προυποθέσεις κτήσης κυριότητας ακινήτου, ανήκοντος στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου ή του Δήμου.
Επομένως, η διάταξη του άρθρου 4 Ν. 3127/2003 δεν εφαρμόζεται επί δασικής έκτασης, ως κοινόχρηστου πράγματος, μη ανήκοντος στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου”.
Και καταλήγει η κ. Σακελαροπούλου στην πρόταση της:
“Γιά τους λόγους αυτούς, προτείνω να δεχθεί το Δικαστήριο σας ότι, τα ανήκοντα στο Ελληνικό Δημόσιο κοινόχρηστα πράγματα, όπως είναι το δημόσιο δάσος, δεν καταλαμβάνονται από το άρθρο 4 Ν. 3127/2003”.
Η υπόθεση εκδικάστηκε στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στις 17 Μαρτίου 2022 και αναμένεται η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που θα επιλύσει οριστικά το θέμα.
Η υπόθεση ξεκίνησε, μετά από αίτηση αναίρεση που έκανε το ελληνικό δημόσιο, που εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών, εναντίον απόφασης του Μονομελούς Εφετείου Ναυπλίου, που δικαίωνε ιδιώτη – δημότη Αργολίδας, ο οποίος διεκδικεί δασική έκταση, μέσω χρησικτησίας.
Πηγή: ieidiseis.gr
ΚατηγορίεςΝομοθεσία
Απάντηση