Αγαπητό ΔΑΣΑΡΧΕΙΟ:

Με αφορμή την  ανάρτηση  «Δασαρχείο Πύργου: Κατάσχεσαν παράνομα υλοτομημένη ξυλεία στη Φολόη»  στέλνω το παρακάτω κείμενο για ανάρτηση.

ΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΕΚΕΡΗΣ

 ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΚΑΥΣΟΞΥΛΕΥΣΗΣ.

Για το ζήτημα και το μέγεθος του  προβλήματος  της παράνομης υλοτομίας και ειδικά της παράνομης καυσοξύλευσης έχει επισημανθεί και παρουσιαστεί αναλυτικά σε αρμοδίου και μη, οπότε εμείς εδώ θα αναφερθούμε στην αντιμετώπισή του.

Είναι παγκοσμίως γνωστό στη δασική πρακτική ότι, παρά την όποια τεχνολογική πρόοδο, η δασοπροστασία  επιτυγχάνεται στο μέγιστο βαθμό με την συνεχή, ει δυνατόν, παρουσία ανθρώπινου ματιού στο δάσος, με τη λεγόμενη, δηλαδή, ΥΛΩΡΙΑ, όπως τη διδάχτηκε ο δασικός υπάλληλος κάθε κλάδου και ειδικότητας.

Με τη συνεχιζόμενη οικονομική  κρίση και την αύξηση της τιμής των υγρών καυσίμων σε σημείο που να γίνεται απρόσιτη ειδικά στους δασόβιους και παραδασόβιους πληθυσμούς της Χώρας οι περιφερειακές δασικές υπηρεσίες αν όχι από τον εφετινό Χειμώνα από τον επόμενο θα έχουν να αντιμετωπίσουν χιλιάδες επίδοξους λαθροϋλοτόμους –όλους τους προαναφερθέντες κατοίκους, καθώς τίποτε δεν μπορεί να συγκρατήσει ένα οικογενειάρχη όταν κρυώνει η οικογένειά του και η καύσιμη ύλη βρίσκεται στα πόδια του, ή σε απόσταση βολής.

Με τη δραματική αφαίμαξη σε προσωπικό, πόρους και μέσα που υπέστησαν οι δασικές υπηρεσίες την τελευταία εικοσαετία είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με τους εναπομείναντες υπαλλήλους στα υλωρικά τους καθήκοντα, παρά τα νομοθετήματα και τις εγκυκλίους διατεγές.

Είναι ανάγκη λοιπόν να αποθαρρύνουμε μέχρι και να αποτρέψουμε τις λαθροϋλοτομίες τουλάχιστον από τους κατοίκους των ορεινών περιοχών, οι οποίοι κατά τεκμήριο ζούν στο και από το δάσος, έχουν συμφιλιωθεί με αυτό και (ακόμη) εμπιστεύονται τη δασική υπηρεσία και τους υπαλλήλους της περιμένοντας να καλύψει αυτή τις ανάγκες τους σε καυσόξυλα, όπως γινόταν και στο παρελθόν. 

Α΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΥΣΟΞΥΛΕΥΣΗΣ.

 Με την εφαρμογή της ΚΕΔ (Κρατικής Εκμετάλλευσης Δασών) η Δασική Υπηρεσία προγραμμάτιζε και ικανοποιούσε  τις ανάγκες σε καυσόξυλα των δασόβιων και παραδασόβιων πληθυσμών διαθέτοντας τα παραγόμενα  δασικά προϊόντα με τιμές κάτω του κόστους, επιδοτώντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο τις θερμαντικές ανάγκες τους (άρθρο 138 Ν.Δ. 86/1989 –  Δασικός Κώδικας).

Με αυτό πετύχαινε την προστασία του Δάσους από αλόγιστη καυσοξύλευση και από την άλλη στήριζε οικονομικά τους πληθυσμούς της ορεινής Ελληνικής υπαίθρου, τόσο για τη συγκράτηση στους τόπους καταγωγής τους, όσο και ως αμοιβή και επιβράβευση για τη συμβολή τους στη δασοπροστασία.

Με το Π.Δ. 126/1986 η Πολιτεία αποφάσισε τα δασικά προϊόντα να παράγονται για λογαριασμό των Δασικών Συνεταιρισμών, προβλέποντας συγχρόνως να ισχύει η μέθοδος της ΚΕΔ  για την ικανοποίηση των ατομικών αναγκών των κατοίκων.

Με τη συνεχή υποχρηματοδότηση των Δασικών Υπηρεσιών εδώ και μια δεκαπενταετία φθάσαμε (σήμερα ειδικά με τη δικαιολογία της κρίσης) να διατίθενται μηδαμινές έως μηδενικές πιστώσεις για την κάλυψη των ατομικών αναγκών σε καυσόξυλα (για οικοδομική και λοιπή τεχνική ξυλεία ούτε να γίνεται λόγος).

Ανάγκη λοιπόν να θεσμοθετηθεί από  την Ειδική Γραμματεία Δασών Πρόγραμμα Καυσοξύλευσης ως εξής:

Σύμφωνα με τους απολογισμούς της Γενικής Δ/νσης Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος παράγονται ετησίως πανελλαδικά 700.000,00 τόνοι καυσοξύλων, από τα οποία (στοιχεία 2009) οι 200 χιλιάδες τόνοι διατίθενται για κάλυψη ατομικών θερμαντικών αναγκών των κατοίκων οικισμών μέσα ή στα όρια των διαχειριζόμενων δασικών συμπλεγμάτων.

Για να παραχθούν οι 200 χιλ τόνοι απαιτήθηκε χρηματοδότηση 10 εκατομ. ΕΥΡΩ.

Από τη διάθεση στους κατοίκους εισπράχθηκαν 6,8 εκ. ΕΥΡΩ.

Έτσι λοιπόν κατ ουσία  ο δημόσιος κορβανάς επιβαρύνεται με 3,2 εκ.€.

Είναι ανάγκη λοιπόν να συμψηφιστούν τα ποσά αυτά, πράγμα αυτονόητο που μέχρι σήμερα δεν εφαρμόστηκε, παρά τις επισημάνσεις και διαμαρτυρίες, σκοντάφτοντας στη γραφειοκρατία και την ακαμψία της διοίκησης.

Θα πρέπει να ανοιχτεί ειδικός λογαριασμός κατά Νομό, ή κατά Αποκεντρωμένη Διοίκηση (με απόφαση της Ειδικής Γραμματείας Δασών, σε συνεργασία με τις Γενικές Δ/νσεις των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων) που θα λειτουργεί κατά το πρότυπο του πάλαι ποτέ Τ.Τ.Γ.Κ.&Δ. (Τοπικού Ταμείου Γεωργίας Κτηνοτροφίας και Δασών) όπου θα κατατίθενται οι εισπράξεις από τη διάθεση των καυσοξύλων και η (μειωμένη) χρηματοδότηση με αποκλειστική χρήση των χρημάτων για την παραγωγή των καυσοξύλων ατομικών αναγκών, από τη συγκεκριμένη δασική υπηρεσία.

Επειδή τον ίδιο κωδικό μέχρι τώρα βαρύνουν και καλλιέργειες δασοσυστάδων όπου η παραγωγή είναι ελάχιστη, έως μηδαμινή,  καιρός είναι οι εργασίες αυτές να χρηματοδοτηθούν ως εργασίες  αντιπυρικής προστασίας –πρόληψης δασικών πυρκαγιών- για την οποία υπάρχει και χρηματοδότηση από Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για όποιους θεωρήσουν ότι με την εφαρμογή του προγράμματος αυτού επιστρέφουμε δεκαετίες πίσω, απαντώ πως είναι προτιμότερο αυτό από το να γυρίσουμε σε προπολεμικές εποχές, που ο κάθε κάτοικος γύριζε με ένα τσεκούρι (σήμερα αλυσοπρίονα) στον ώμο και ένα γαϊδουράκι (σήμερα φορτηγάκι) υλοτομώντας όπου τον βόλευε.

Β΄ ΑΥΞΗΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΑΣΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ

Η συνολική έκταση δασοκάλυψης της Χώρας ανέρχεται σε 65 εκ. στρέμματα. Από αυτά βρίσκονται σε καθεστώς διαχείρισης τα 28,34 εκ., ήτοι μόλις το 44%. (84% των βιομηχανικών Δασών 33,6 εκ. στρ.)

Με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις το συνολικό ξυλαπόθεμα, ή αλλιώς ξυλώδες κεφάλαιο, ανέρχεται σε 220 εκατομμύρια κυβικά μέτρα συμπαγούς ξύλου. (καθηγητής Δασολογίας Δρ κ. Παύλος Ευθυμίου)

Η παραγωγή ξύλου το 2008 ανήλθε σε 877.503,00 κ.μ. από Δημόσια Δάση και 383.573,00 κμ. Από μη Δημόσια Δάση δηλ. συνολικά 1.261.076,00 κ.μ. το οποίο αποτελεί το ούτε το 0,6%  (6 ⁰/₀₀ -έξι τοις χιλίοις).όταν στις πιο συντηρητικές υλοτομίες που είναι οι επιλογικές επιτρέπεται η απόληψη έως 10% του ξυλαποθέματος ανά δεκαετία που υπολογιστικά αναλογεί σε 1% το έτος (χωρίς αυτό να μπορεί να υπολογιστεί απλώς το αναφέρω σαν μέτρο σύγκρισης, έστω και αυθαίρετα).

Αδυναμία λοιπόν υπάρχει στην απόληψη όλου του λήμματος νόμιμα και σύμφωνα με τις επιταγές της Δασολογικής Επιστήμης που κύριο μέλημα και σκοπός της είναι η αειφορία των Δασών.

Η αδυναμία αυτή οφείλεται στο ότι πολλές δασοκαλυμμένες εκτάσεις βρίσκονται εκτός διαχείρισης και στην υποχρηματοδότηση των Δασικών Υπηρεσιών, οι οποίες όπως προαναφέραμε βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης, με τη δραματική αφαίμαξή τους σε προσωπικό και κάθε είδους εξοπλισμό.

Να σημειωθεί ότι στο μέγιστο ποσοστό οι εκτάσεις αυτές (οι λεγόμενες εκτός διαχείρισης) καλύπτονται από βλάστηση αειφύλλων πλατυφύλλων (πουρνάρι, αριά, κουμαριά ρείκι) που παράγουν κυρίως καυσόξυλα της καλύτερης ποιότητας.

Αυτό φαίνεται και από τη σύγκριση της παραγωγής ανάλογα με την έκταση  των Δημοσίων Δασών με τα μη Δημόσια όπου ενώ τα διαχειριζόμενα Μ.Δ.Δ. αναλογούν στο 37% των Δ.Δ, ως προς την έκταση αναλογούν 44% ως προς την παραγωγή

Να σημειωθεί ότι κάθε είδους διαχείρισης και επέμβασης στα δάση έχουν γνώμονα την προστασία τους, άρα και αυτό της πυροπροστασίας.

(Η ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΔΑΣΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΔΑΣΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΔΑΣΩΝ – Δρ Ελ. Σταματόπουλος http://dasologoi.gr)

Β΄ ΥΛΟΤΟΜΙΑ ΠΑΛΑΙΩΝ – ΔΑΣΩΘΕΝΤΩΝ ΑΓΡΩΝ – ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΣΤΑΝΟΤΕΜΑΧΙΩΝ

Να επανισχύσει το άρθρο 67 του Ν.998/1979 για τους δασωθέντες αγρούς, χωρίς χρονικούς περιορισμούς.

Δεν είναι δυνατόν να επιστρέφουν συμπατριώτες μας από εσωτερική ή εξωτερική μετανάστευση, ύστερα από απουσία ετών, και να μην μπορούν να κάνουν καμιά επέμβαση στα κτήματα των πατεράδων και των παππούδων τους, καθώς αυτά λόγω της εγκατάλειψης δασώθηκαν εν μέρει ή εν όλω.

Με την έγκριση να τα υλοτομήσουν δίδεται μια άλλη διέξοδο στην εξεύρεση καυσοξύλων, με νόμιμο τρόπο και χωρίς επιβάρυνση του Δάσους.

Το ίδιο να ισχύσει χωρίς χρονικούς περιορισμούς η αναγνώριση των καστανοτεμαχίων και χωρίς την προϋπόθεση να είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες οι κάτοχοι.

  Γ΄ ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΧΡΗΣΗΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ

Τα κριτήρια κατάταξης των ορεινών περιοχών σε ζώνες επιδότησης χρήσης πετρελαίου για θέρμανση να είναι οι επικρατούσες χαμηλές χειμερινές θερμοκρασίες, και όχι τα όρια των Νομών.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ η περιοχή της Βόρειας Χαλκιδικής με θερμοκρασίες κατά πολύ χαμηλότερς από αυτές της Νότιας και της παραθαλάσσιας.

Είναι αυτονόητο ότι πολλά νοικοκυριά θα εκμεταλλευτούν την επιδότηση 3.000  λίτρων πετρελαίου,  αντί 1.500 της Β΄ ζώνης, και έτσι θα μειώσουν την κατανάλωση καυσοξύλων.

  Δ΄ ΑΛΛΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

—        Με επιφυλάξεις, μέχρι άρνηση θα πρέπει να αντιμετωπισθεί λήψη διοικητικών μέτρων με την έκδοση Δασικών Αστυνομικών Διατάξεων με τις οποίες επιτρέπεται η υλοτομία και διαμόρφωση δασικών προϊόντων από τους κατοίκους (και όχι από ειδικευμένους υλοτόμους, μέλη δασικών συνεταιρισμών, ή ομάδων αυτών) καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι δεν έχουν γνώση των κανόνων υλοτομίας, ούτε διαθέτουν ζώα φόρτου, οπότε ή θα υλοτομούν μόνο κοντά σε αυτοκινητόδρομους, ή θα πληρώνουν κάποιους υλοτόμους (αν είναι υλοτόμοι, γιατί μπορεί να είναι άσχετοι άνεργοι πάσης φύσεως),  οπότε πάλι έχουμε στην πράξη άτυπο ή μάλλον «καμουφλαρισμένο» πρόγραμμα καυσοξύλευσης.

Σημειώνουμε ότι αυτή η διαδικασία που εφαρμόζονταν προπολεμικά, στα μέσα της δεκαετίας του 50 και αρχές του 60, με την εκτεταμένη πλέον χρήση του αλυσοπρίονα    κατέδειξε την ανάγκη ύπαρξης ειδικευμένων υλοτόμων και μεταφορέων με ζώα φόρτου ή σύρσης, οι οποίοι και απάρτισαν τα πρώτα μέλη των δασικών συνεταιρισμών εργασίας.

Πέραν αυτού είναι αυτονόητη η αδυναμία εποπτείας, επίβλεψης, ελέγχου και κυρίως καθοδήγησης από τους εναπομείναντας δασικούς υπαλλήλους.

Με την τακτική αυτή των ΔΑΔ – ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΚΑΥΣΟΞΥΛΕΥΣΗΣ– που πήρε έκταση «επιδημίας» ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα ούτε λίγο ούτε πολύ αφήνουμε αναθέτουμε στους κατοίκους (γράφε πλήθος) τη διαχείριση τόσο των εκτός όσο και των εντός -το επόμενο βήμα- διαχειρίσεως δασοσυστάδων. (Επισημαίνεται  και στο από 4/4/2013 ψήφισμα της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρείας,  http://dasarxeio.com/2013/04/26/536-2/)

Καιρός είναι όλοι οι υπάλληλοι της Δασικής Υπηρεσίας, κάθε κλάδου και ειδικότητας να ονομαστούν Δασικοί Υπάλληλοι με όλες τις αρμοδιότητες που απορρέουν από την ιδιότητα αυτή. Κανένας δεν περισσεύει για να «καλύπτεται» πίσω από την αναρμοδιότητα.

—         Με την αποψίλωση των Δασονομείων και την λειτουργία  τους ως κάποια αόριστα γραφεία σε παράλληλη σχέση με τα Δασοφυλάκεια (οργανογράμματα 2010) αντί να συνεχίσουν να λειτουργούν ως ενδιάμεσες δασικές μονάδες μεταξύ Δ/νσων Δασών – Δασαρχείων και Δασοφυλακείων στη πράξη καταργούνται, σε βάρος του όλου δασικού αντικειμένου και ειδικά της Δασοπροστασίας, καθώς τα Δασονομεία και τα Δασοφυλάκεια είναι οι θεσμοθετημένες Δασικές Μονάδες έλεγχου, καταστολής και βεβαίωσης των δασικών παραβάσεων, μια «λεπτομέρεια» την οποία, ως μη όφειλε πολλοί Δασικοί τη θεωρούν  αμελητέα, αλλά  δυστυχώς αυτή η άποψη έφερε εν πολλοίς τη Δασική Υπηρεσία στη σημερινή αποδόμηση και αδυναμία (είναι κουταμάρα να μένεις στο ρετιρέ και να μη νοιάζεσαι για τη συντήρηση των υπορόφων, πολύ δε περισσότερο να τους γκρεμίζεις)  .

Φανταστείτε την ΕΛ.ΑΣ. χωρίς Αστυνομικά Τμήματα.

Υπόψη η αστυνόμευση των Δασών διαφέρει κατά πολύ από αυτή των αστικών συγκροτημάτων,  καθώς τα δάση, οι δασικές εκτάσεις και τα δασικά εδάφη γενικά δεν περιορίζονται με κλειδαριές και κιγκλιδώματα ασφαλείας. Το σημαντικό δε είναι ότι ακόμη και οι ιδιοκτήτες των εκτάσεων αυτών κάθε άλλο παρά ενδιαφέρονται για την προστασία τους, καθώς ονειρεύονται οικόπεδα κλπ.

—        Η ειδική ανακριτική ιδιότητα του Δασικού Υπαλλήλου, από μόνη της, χωρίς επιστέγαση της αρμόδιας από το Νόμο Υπηρεσίας (άρθρο 26 ΠΔ 1213/1981) σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να προλάβει να αποτρέψει πολύ περισσότερο να βεβαιώσει την κάθε δασική παράβαση (Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να μας το υπενθυμίζουν αυτό οι Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης).

—         Ανάγκη να καθιερωθεί η λειτουργία των Δασονομείων, με τα υπ’ αυτά Δασοφυλάκεια σε 24ωρη βάση, καθώς οι παραβάτες δεν έχουν ούτε ωράριο ούτε ύπνο. Επίσης οι Δασικοί Υπάλληλοι να φέρουν διακριτικά στη στολή τους και ειδική υπηρεσιακή ταυτότητα θεσμοθετημένα και όχι να επαφίεται στην επιλογή της κάθε μονάδας.

—         Μια επίσης για πολλούς λεπτομέρεια που κατά τη γνώμη μου είναι σημαντική και η οποία εφαρμόζεται από το 1997 στη Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και στη σημερινή Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας Θράκης (δεν έχω υπόψη μου τι γίνεται στις άλλες Α.Δ. :

Η στρογγυλή σφραγίδα όλων των υπηρεσιών Δ/νσεων Δασών, Δασαρχείων, Δασονομείων είναι η ίδια για όλη την περιοχή αρμοδιότητας της Α.Δ. με μόνη αναγραφή περιμετρικά ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ –ΘΡΑΚΗΣ, χωρίς  αναγραφή εσωτερικά τον τίτλο  της συγκεκριμένης δασικής μονάδας. Αποτέλεσμα τα Δελτία Μεταφοράς Δασικών Προϊόντων (Β.Δ. 697/1968)  στα οποία η αναγραφή της υπηρεσίας που το εξέδωσε γράφεται με στυλό από τον μεταφορέα, να μπορεί ο κάθε επίδοξος λαθρομεταφορέας να αναγράφει όποια υπηρεσία θέλει, καθώς το φορτίο συνοδεύεται μόνο από το πρωτότυπο το δε στέλεχος παραμένει στον τόπο φορτώσεως και μπορεί να αναγραφεί με καρμπόν η εκδούσα αρχή.

Παρά τις επανειλημμένες προσωπικές μου γραπτές και προφορικές επισημάνσεις ως υπαλλήλου (συνταξιοδοτήθηκα λόγω ορίου ηλικίας από 1/1/2011) δεν άλλαξε τίποτε.

(Αλήθεια το Ν.Δ. 697/1968 δεν πάλιωσε; Δεν θα έπρεπε σήμερα να θεωρείται κατά τα πρότυπα των φορολογικών παραστατικών αν όχι ηλεκτρονικά, τουλάχιστον με διάτρηση με ξεχωριστό κωδικό αριθμό κάθε υπηρεσίας;)

Σχετικά με την αύξηση του ορίου των πταισματικών παραβάσεων από τις 1000 δραχμές (2,93 €) σε 600 €, κάθε άλλο παρά πρέπει να θεωρείται επιβαρυντική εξέλιξη για τις λαθροϋλοτομίες (καλώς έγινε 300€)

Δεκαετίες τώρα ανάμεσα στις επισημάνσεις και τα πάγια αιτήματα των Δασικών Υπαλλήλων είναι η αναθεώρηση και κωδικοποίηση της Δασικής Νομοθεσίας και τροποποίηση αναχρονιστικών διατάξεων. Μια διάταξη που έπρεπε να εκσυγχρονιστεί ήταν και αυτή του άρθρου 268 Ν.Δ. 86/69 περί καθορισμού των πταισματοδικών παραβάσεων με τα σημερινά ισχύοντα οικονομικά δεδομένα. Το όριο των χιλίων (1.000) δραχμών του σχετικού άρθρου ήταν τα 2/3 κατώτατου μισθού δημοσίου υπαλλήλου ΥΕ που ανέρχονταν τότε στις 1.500 δρχ. (Ν.Δ. 4548/1966).

Επί δεκαετίες το ποσό των 1.000 δρχ. ήταν ανεδαφικό και είναι αξιοπερίεργο που τόσα χρόνια δεν άλλαξε παρά τις συνεχείς επισημάνσεις από μέρους των Δασικών Υπαλλήλων. Ειδικά μετά την ένταξή μας στο ΕΥΡΩ το ύψος των 2,93 € θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον «αστείο».Σήμερα που με το τελευταίο μισθολόγιο (Ν.4024/2011) ο κατώτατος αυτός μισθός είναι 780,00 €, το όριο των 2/3 για τότε θα έπρεπε να παραμείνει στο 1/27;

Η μέχρι τώρα αδράνεια των αρμοδίων για την τροποποίηση αυτής της διάταξης οφείλεται στη συνήθη αμέλεια της Ελληνικής δημόσιας διοίκησης, η οποία προφανώς «ξύπνησε» με τη μεταφορά των αγρονομικών παραβάσεων στη Δασική Υπηρεσία και διαπίστωσε «προς έκπληξίν της» ότι στα αγροτικά αδικήματα το όριο αυτό είναι 300,00 ΕΥΡΩ.

Όσον αφορά τις αιτιάσεις για ατιμωρησία των παραβατών σημειώνω τα εξής:

Σε κάθε δασική παράβαση στην περίπτωση τελεσίδικης καταδικαστικής απόφασης ανεξάρτητα από το αν είναι πταίσμα ή πλημμέλημα:

• Το ύψος της ζημίας που προκαλείται εισπράττεται από το Δημόσιο με βάση τη δικαστική απόφαση.
• Τα όποια προϊόντα, εργαλεία ή μέσα κατασχεθούν δημεύονται με βάση τη δικαστική απόφαση.
• Η ζημία για να αναφερθούμε στα καυσόξυλα υπολογίζεται:
  •  Πόσα δένδρα υλοτόμησε για να παραχθούν τα καυσόξυλα ενός τόνου.
  • Πόσο μίσθωμα έχασε το Δημόσιο.
  • Ποιά η ηθική ζημία που υπέστη το Δημόσιο, η οποία υπολογίζεται με βάση το μέγεθος της παράβασης τη ροπή – το «θράσος» του παραβάτη κ.ο.κ.
  • Η αναλογούσα εμπορική αξία των προϊόντων, στην περίπτωση κατάσχεσης και δήμευσης εισπράττεται κατά τον εκπλειστηριασμό τους και σε περίπτωση αδυναμίας κατάσχεσης, προστίθεται στη ζημία.
• Με βάση τα ανωτέρω υπολογίζεται ζημία γύρω στα 110,00€ με κατασχεμένα προϊόντα και στα 175,00€ για τα μη κατασχεμένα Άρα το πταίσμα αφορά λιγότερους από 3 τόνους.
• Η ΚΛΟΠΗ (δασικών προϊόντων) δεν είναι δασική παράβαση και αποτελεί πλημμέλημα.
• Το πταίσμα παραγράφεται σε ένα χρόνο, πράγμα που υποχρεώνει τον αρμόδιο Δασικό Δημόσιο Κατήγορο, που είναι Δασικός, να επισπεύσει την εισαγωγή της υπόθεσης σε δίκη.
• Συγχρόνως πετυχαίνεται και η αποσυμφόρηση της αρμόδια Εισαγγελίας, οι δε παραβάτες και το (ντόπιο) ακροατήριο συνειδητοποιούν την αστυνομική και προανακριτική ιδιότητα των Δασικών Υπαλλήλων και τις αντίστοιχες αρμοδιότητες των τοπικών Δασικών Υπηρεσιών
• Να σημειωθεί ότι οι Δασικοί Υπάλληλοι με την ιδιότητα του Ειδικού Προανακριτικού Υπαλλήλου έχουν προϊστάμενο τον αρμόδιο Εισαγγελέα και όχι τους υπηρεσιακούς, ή πολιτικούς προϊσταμένους τους. 

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

Η Δασική Νομοθεσία, που η αρχή της ανάγεται στα 1836 είναι ένα γερό όπλο στον Έλληνα Δασικό που θα γίνει πιο δυνατό με την κωδικοποίηση και εκσυγχρονισμό της.

Το δυστύχημα για τα Δάση μας δεν είναι η Νομοθεσία, η οποία βεβαίως χρειάζεται εκσυγχρονισμό και κωδικοποίηση, αλλά οι πολιτικές που κατάντησαν τη Δασική Υπηρεσία έρμαιο σε πειραματισμούς αντίθετους και πέρα από τη Δασική Επιστήμη και τη διεθνή Δασική Πρακτική.

Το Δάσος σήμερα με τις αυξημένες ανάγκες  σε στερεά καύσιμη ύλη δεν θα σωθεί με τη διατήρηση του ορίου για τα πταίσματα των 3,93€, αλλά με την ευαισθητοποίηση του Κράτους απέναντι στον ορεινό κάτοικο και τη χρηματοδότηση προγραμμάτων καυσοξύλευσης (και όχι μόνο), προγράμματα που ανόρθωσαν σε (αντικειμενικά) δύσκολους καιρούς την Ελληνική Ύπαιθρο, η οποία περνάει πλέον από τον μαρασμό της περασμένης εικοσαετίας στην καταρράκωση και στην απόγνωση.

Ο αναντικατάστατος πυλώνας στήριξης της Ελληνικής Υπαίθρου, η Δασική Υπηρεσία πνέει τα λοίσθια και όποιοι δεν το παραδέχονται ή εθελοτυφλούν ή ζουν εκτός πραγματικότητας.

Αρναία 9/7/ 2013

Ιωάννης Ν. Κέκερης

Δασοπόνος

.

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Το κείμενο αυτό αποτελεί τα κύρια σημεία επιστολής μου που στάλθηκε το Δεκέμβριο του 2012, μέσω της Πανελλήνιας Ένωσης Δασοπόνων & Διαχειριστών Φυσικού Περιβάλλοντος (ΠΕΔΔΙΦΥΠ), στην Πρόεδρο και τα μέλη της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος της Βουλής των Ελλήνων, η οποία ασχολήθηκε διεξοδικά και επισταμένα με το θέμα επί σχεδόν πεντάμηνο (Νοέμβριος 12 – Μάρτιος 13).

Το ότι οι συζητήσεις αυτές κατέληξαν σε έναν άκρως κατασταλτικό νόμο και μόνο, τον Ν.4138/2013 δεν είναι ό,τι καλύτερο για τη Δασική Υπηρεσία, καθώς και πάλι η πρόληψη παραθεωρείται και υποβαθμίζεται (ίδιον των νεοελλήνων που αποδεικνυόμαστε μικροί υιοί εκείνων που δίδαξαν στην ανθρωπότητα το «μάλλον προλαμβάνειν παρά θεραπεύειν», «το διοικείν εστί προβλέπειν» κ.ά.).

2. Πρόκειται για αντιμετώπιση του προβλήματος της καυσοξύλευσης από πρακτικής πλευράς και άμεσης αντιμετώπισης.

Υπάρχει στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Δασολογικής Εταιρίας εμπεριστατωμένη επιστημονική εργασία του  συναδέλφου Δασολόγου κ. Παύλου Χασιλίδη την οποία εντόπισα μόλις σήμερα και που αξίζει να τη μελετήσουμε.

Με την ευκαιρία αυτή συγχαίρω τον φίλτατο Παύλο για την εργασία του αυτή και χαίρομαι  που εξακολουθεί να είναι ενεργός Δασικός, όπως όταν στο παρελθόν συνεργαζόμασταν.

Επίσης τον ευχαριστώ που συμπεριέλαβε στη Βιβλιογραφία του το άρθρο μου για τη Δασική Υπηρεσία. 

ΚατηγορίεςΔασικά Προϊόντα, Δασική Υπηρεσία, Υλοτομίες

Tags: Ιωάννης Κέκερης, Καυσόξυλα, Λαθροϋλοτομία, Πρόληψη Λαθροϋλοτομιών